διάβασα αυτήν την
ιστορία στην Lifo
Ο σκύλος που πηγαίνει κάθε μέρα στην εκκλησία
που κηδεύτηκε η ιδιοκτήτριά του,
με την ελπίδα να την δει .
Θυμάμαι τη σκύλα
μας
την Ήρα τον Αύγουστο που έφυγε ο πατέρας.
Μας είχε ακολουθήσει στη κηδεία, ειναι μια
απο τις εικόνες που θυμαμαι
ίσως να ειχε νιώσει τι ειχε συμβεί, δε ξέρω...
Αυτό που ξέρω ειναι ότι τον Σεπτέμβρη
που άνοιξαν τα σχολειά,
ξεκινούσα να πάω σχολειο, εμένα διπλα στη θάλασσα,
για να παω στη πόλη ήταν ένα χιλιόμετρο,
στη διαδρομή ανάμεσα
στο σπίτι και στο σχολειό
ήταν το νεκροταφείο...
Πάντα η Ήρα όταν περνάγαμε απο κει εμπαινε μέσα ,
δε
ξερω γιατί, δε ξερω τι θυμόταν...
Κατι μύριζε και έβγαινε έξω να με προφτάσει
γιατί εγώ
ποτέ δε σταματούσα, εκανα να μπω σε νεκροταφειο πολλα χρονια.
Η Ήρα έμεινε μαζι μας 13 χρονια
Έφυγε απο γηρατειά9?) η πιο γρήγορα απο μια μόλυνση
και ένας λάθος
ενός μαλακα-ασχετου-κτηνο-γιατρου
Τρεις μέρες πριν φύγει πονούσε πολύ στη μήτρα (οπου και η μολυνση της)
Το έβλεπες στα μάτια της,αλλά όποτε την χάιδευα,
κι ενώ δε μπορούσε
να σηκωθεί
ειχε παραλύσει, κουνούσε αδύναμα την ουρά της
Αυτή ήταν η Ήρα, αγάπη να μας δείξει μέχρι και στον πιο μεγάλο
της πόνο
Καμία φορά όταν κάθομαι στον κήπο το καλοκαίρι ,
νιώθω
την ουρά της να μου χαϊδεύει τη πολυθρόνα μπαμπού
Ήταν ένα μεγαλόσωμο πανέμορφο
Husky με ένα γαλανό και ένα καφέ
(στις φωτογραφιες ειναι σκυλια των δρομων
που ετυχε να φωτογραφισω)
ο τονυ ο σκυλακος μας θα χαιρεται πολυ με την αναρτηση αυτη, α ρε ασωτουλη εισαι μεγαλη καρδια
ΑπάντησηΔιαγραφήεχεις και σκυλο βρε?
Διαγραφήοι ανθρωποι που αγαπουν τα ζωα ειναι καλοι λενε
ΑπάντησηΔιαγραφήτα σκυλια οταν φευγουν πανε στο παραδεισο παντα σα τις παληες αγαπες
λες? να πανε στο παραδεισο?
Διαγραφήκι εγώ πιστεύω πως πάνε στον παράδεισο.. οι καλύτερες ψυχούλες είναι! καλή εβδομάδα!
Διαγραφήόμορφη ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήκάθε φορά που ακούω για τέτοια περιστατικά από ζωάκια που χάνουν τον άνθρωπό τους στεναχωριέμαι τόσο πολύ..
η αγάπη που μας προσφέρουν τα ζωάκια μας είναι τόσο ανιδιοτελής και άνευ όρων.
και πιστεύω ότι άνθρωπος που δεν έχει βιώσει κάτι τέτοιο είναι άνθρωπος φτωχός.
ειναι ανιδιοτελης ναι απολυτα
ΔιαγραφήΔεν ξέρω γλυκέ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙστορίες σαν της Ηρας έχω και γω.....
Το σκυλί του θείου μου (στο χωριό)ακολούθησε την κηδεία και από τότε, όσο ήταν ζωντανή, πήγαινε κάθε απόγευμα στο νεκροταφείο και καθόταν στον τάφο.
Την είχε δει όλο το χωριό!
Η σερενάτα μου αγαπούσε πολύ τη γιαγιά μου.
Τη στιγμή που η γιαγιά έφευγε η γάτα είχε καθίσει έξω απ' το παράθυρο της και δεν την κουνούσες με τίποτα!
Από τότε δεν ξαναπήγε στο μπαλκόνι της γιαγιάς.....
Εχουν φοβερή διαίσθηση τα ζώα.
Και μας αγαπάνε περισσότερο απ' ότι τα αγαπάμε εμείς....
Συγκινήθηκα....
Φιλάκια ασωτούλη μου:)
ναι σερενατουλα μου εχουν φοβερη διαισθηση οντως!
Διαγραφήγνωρισα τους ανθρώπους και αγαπησα τα ζώα
ΑπάντησηΔιαγραφήειδικα κατι μπλογκερς χαχα
Διαγραφήοταν λες μπλγοκερς δεν εννοείς ζωα έτσι? γιατι ειναι υποτιμητικο για τα ζώα
ΔιαγραφήΜου θύμισες την δικιά μου σκυλίτσα..την Κέντρα.. πόσο συγκινούμαι κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό μου η ύπαρξή της, να ξαπλώνει δίπλα μου και χίλια αλλα δυό που είχε συνήθεια να κάνει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
ειδες τελικα ποσο δενομαστε με τα ζωα ,, δεν εχω ξαναπαρει σκυλο απ τοτε,αλλα μ εχει πιασει μια μανια..
Διαγραφήτην διάβασα κι εγώ την είδηση στην lifo και πολύ συγκινήθηκα.μου θύμισε την ταινία hachiko a dog's story.http://www.youtube.com/watch?v=mhEHr7B1QiU
ΑπάντησηΔιαγραφήαν δεν την έχεις δει να τη δεις οπωσδηποτε
ως πρόσφατος σκυλομπαμπάς στεναχωριέμαι απλά που φεύγω από το σπίτι και την ακούω να κλαίει..δεν μπορώ να διανοηθώ πώς θα είναι χωρίς αυτήν!
την ξερω την ταινια νομιζω παιχτηκε και προσφατα , καλα πολυ κλαμα ετσι?
Διαγραφήναι ρε γαμωτο σε νιωθω
Mακάρι να ήξερα...θέλω να πιστεύω κάπου όμορφα,κάπου που δεν υπάρχουν οι σκατάνθρωποι που τα κακομεταχειρίζονται.Μου θύμισες τη Ρίβα μου.Ένα υπέροχο γερμανικό ποιμενικό.Τη χάσαμε πέρσι και ακόμα νιώθω ότι θα τη δώ να έρχεται από τον κήπο ή ότι θα τρέξει να με προυπαντήσει όταν γυρίζω σπίτι.Ευτυχώς υπάρχει ακόμα η Σίμπα μου και με παρηγορεί αυτό κάπως...
ΑπάντησηΔιαγραφήπαληοκοριτσο ειναι κοματια μεσα μας , καλα λατρευω γερμανικους ποιμενικους ετσι?
ΔιαγραφήΑχ μάτια μου...Είναι άνθρωποι ορισμένα. Χωρίς τα αρνητικά των ανθρώπων όμως. Μόνο με μια μεγάλη πίστη και αγάπη...
ΑπάντησηΔιαγραφήπιστη αγαπη και αδολη αφοσιωση
ΔιαγραφήΟ Αρης μου μαύρο Βλεγικο λυκόσκυλο ήταν το κάτι άλλο,εφυγε από κοντά μας έχοντας καρκίνο στα ούλα,έκτοτε δεν εχω πάρει σκυλί, αν και είμαι πολλές φορές στο τσακ να πατήσω τον όρκο που έδωσα βλέποντας τα πολλά αδέσποτα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπραβο ασωτε..
α ρε φουλη με συγκινησες , ανατριχιασα και εγω εχω παρει ορκο να μη ξαναπαρω αλλα ολο με περιτρυγιριζει η μανια να το κανψ
ΔιαγραφήΔες αυτό: http://decorazionisegrete.blogspot.gr/2013/01/ciccio-il-cane-che-aspetta-in-chiesa-la.html
ΑπάντησηΔιαγραφήκυρίως για τις φωτογραφίες.
Αναφέρεται στην ιστορία ενός σκύλου του οποίου η γυναίκα που τον είχε, πέθανε και επειδή η γυναίκα συνήθιζε να πηγαίνει στην συγκεκριμένη εκκλησία κάθε Κυριακή και εκεί την χαιρέτησε για τελευταία φορά, ο σκύλος πηγαίνει κάθε μέρα στην εκκλησία. Ιερείς και πιστοί τον αφήνουν να μπεί μέσα ακόμη και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας!
η ιδια ιστορια ειναι, επειδη ξερω ιταλικα...συγκλονιστικο
ΔιαγραφήOπου πανε ολες οι ψυχες οταν φευγουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο βραδυ
ξερεις καποια πληροφορια αποκλειστικη?
ΔιαγραφήΑν μου στερήσουν σκύλο από την ζωή μου, μπορεί και να τρελαθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως αν κάποια μέρα βρεθώ εκεί που πάνε οι σκύλοι όταν φύγουν από κοντά μας, θα έχω ολόκληρο κοπάδι.
Το ποιο όμορφο δώρο που μας έχει κάνει ο Θεός.
μπραβο ρε φιλεε
ΔιαγραφήΠου να ξερε η Ήρα τι ωραίο μνημόσυνο θα τις έκανε το αφεντικό της μετά την φυγή για τον.....παράδεισο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε λες να πήγε και η δικιά μου γάτα στον παράδεισο;
Αν είναι έτσι,δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ,καθότι εμένα με κόβω για το πρώτο καζάνι αριστερά!
Καλό βράδυ!
χαχαχα χαχα χριστιν μη παιρνεις ορκο δε σε βλεπω για καζανι, ισα ισα
ΔιαγραφήΠολύ με συγκίνησες Άσωτέ μου!!Επειδή κι εγώ από παιδί δεν έμεινα ποτέ χωρίς σκυλάκια, μέχρι και αυτή τη στιγμή που έχω τρία..ξέρω κι εγώ ιστορίες σκύλων,όπως του παππού μου, και των θείων μου... Είσαι τελικά ψυχούλα... Καλά κατάλαβα ότι δεν είσαι καθόλου άσωτος!!!φιλάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήφανη ολοι καλα παιδια ειμαστε κι εσυ και εγω και ολοι οσοιεχουμε την αναγκη να γραψουμε ακομη και κανα 2 που λυσσανε να βριζουν ειναι γιατι ενω ειναι καλα παιδια δεν τους αγαπανε οσο εχουν αναγκη
ΔιαγραφήΉξερε που είναι το αφεντικό της γι αυτό και πήγαινε εκεί..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πανέξυπνα τα σκυλιά!!
Τώρα θα είναι μαζί εκεί πάνω και θα παίζουν..
λες? να σαι καλα μανταρινακι
ΔιαγραφήΔεν έχω τετοιες αναμνήσεις αλλά πολύ χαίρομαι για όλους εσάς που μεγαλώσατε και δεθήκατε τόσο με ένα ζώο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να είναι περίεργο συναίσθημα.
ειναι τρυφερο σα να εχεις ενα ακομη φιλο, πιστο ομως να σαι κοιταει στα ματια
ΔιαγραφήΤα ζώα, μας μαθαίνουν πολλά κι αν το επιτρέπουμε, μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
η ηρα με μεγαλωσε απο τα 15 μεχρι τα 28 σκεψου,,, αρα κατι λιγο καλλιτερος εγινα
ΔιαγραφήΕίδα ότι κάποιος,α ανέφερε το φιλμ Χάτσικο που βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Υπάρχει και μια ανάλογη ταινία πρώην Σοβιετικό σινεμά,ένας σκύλος που διασχίζει μίλια για να βρεί το αφεντικό του...δε θυμάμαι τίτλο το είχα δει στην τηλεόραση πριν 20 χρόνια και όχι απο την αρχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήα δε το ηξερα αυτό! πριν 20 χρονια τηλεόραση? με τρομαζεισ χάχα
ΔιαγραφήΠάνε κι όλας κοντά 5 χρόνια. Σχεδόν κάθε μέρα και πολλές φορές περισσότερες από μιά φορά η Φολύ πηγαίνει στο δωμάτιο της μαμάς και ρίχνει μια ματιά, μήπως.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά ασωτε. Σε περιμένουμε απόψε!
εννεοιται θα μαι κει! φιλια πολλα απλα δε ξερω αν θα σχολιαζω γιατι θα μαι με το κινητο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ζώα και ιδιαίτερα οι σκύλοι έχουν μια ιδιαίτερη αίσθηση των πραγμάτων και των καταστάσεων... Εύχομαι να θυμάσαι πάντα την Ήρα με αγάπη...
ΑπάντησηΔιαγραφήναι μονο με αγαπη τη θυμάμαι, να σαι καλα
ΔιαγραφήΠάνω που θα ρωτούσα αν το σκυλάκι στην τελευταία φωτογραφία είναι η Ήρα σου μου λύθηκε η απορία..τα σκυλιά καταλαβαίνουν πολλά...και νιώθουν περισσότερα από πολλούς ανθρώπους....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσεξες το βλέμμα του σκύλου της Μαρίας?...είναι τόσο θλιμμένο..σαν να ξέρει μέσα του πως δεν θα την ξαναδεί...
Κι εγώ χαίρομαι πολύ που σε βρήκα!
ολα τα νιώθουν...
ΔιαγραφήΠολλά δεν ξέρουμε ακόμη για τον κόσμο που μας περιβάλλει...
ΑπάντησηΔιαγραφήκατι ψυχανεμίζομαι χεχε , να σαι καλα
ΔιαγραφήΑχ βρε άσωτε τι αναμνήσεις μου έφερες στο μυαλό. Ο πιο πιστός φίλος είναι ο σκύλος, το πιστεύω αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι ναι, καλη βδομαδα μαρινα ντ.
ΔιαγραφήΈχω θάψει 3 σκυλάκια και 1 γάτο. τα τρία πήγαν από γηρατιά, το ένα από πυομήτρα, έφυγε σε 5 μέρες, δεν μπορούσαμε να την χειρουργήσουμε. Τι πόνος ήταν αυτός, με το κάθε ένα.Η μητέρα μου έπαθε κατάθλιψη, στεναχωριότανε, και δενάντεξα. άρχισα το ψάξιμο Τελικά υιοθέτησε μια λευκή κούκλα απ'τον Δήμο Αθηναίων. Και ξαναχαμογέλασε. Και τώρα έχουμε 2 και μία γάτα, όλα από Δήμους ή τον δρόμο (η γάτα). Ποτέ δεν αγόρασα σκυλί, ούτε πρόκειται. Τόσα αδέσποτα... Να πάρεις ένα, να το γλυτώσεις, τουλάχιστον...Σοφία
ΑπάντησηΔιαγραφήσοφια σ ευχαριστω για το σχόλιο, να σαι καλα ! ναι αν παρω αδεσποτο θα ναι και δε με νοιαζει να ναι ράτσας
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έρθεις από το σπιτικό μου... θα θυμηθείς... σίγουρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλιά πάντα τρυφερά! :)
Αγαπητέ άσωτε γιε, σε βρήκα κι εγώ στο σπιτάκι σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά τα ζώα δίνουν την αγάπη που κανείς δεν θα σου δώσει ποτέ τόσο απλόχερα.
Όταν ήρθες στο blog μου και βαθμολόγησες την ιστορία νούμερο 5 δεν μου έγραψες τι βαθμό της έβαλες 3, 2 ή 1; Σε παρακαλώ πολύ αν θέλεις να επανέλθεις να το διευκρινίσεις γιατί θέλω να είμαι απόλυτα τυπική απέναντι σ' όλους τους συμμετέχοντες.
Θέλω να πιστεύω ότι έβαλες βαθμό μόνο στο 5 γιατί πίστεψες κι αγάπησες πολύ αυτή μόνο την ιστορία... Αν όμως έστω και λίγο σου άρεσε και κάποια άλλη καλό θα ήταν να βάλεις και σ' αυτήν ένα βαθμό, γιατί δεν πρέπει να αδικούνται και οι άλλες και επιπλέον οι τελευταίοι που βαθμολογήσατε, έχετε βάλει βαθμό μόνο στο 5 αγνοώντας τις υπόλοιπες. Αυτό θέλω να πιστεύω πως δεν έγινε για να ενισχύσετε βαθμολογικά την ιστορία κάποιου συγκεκριμένου ατόμου...
πωσο πολυ μου λυπη το μωρο μου....πωσο πολυ!!αβασταχτος ο πονος..ουτε ο εχθροσ μου μην το ζηση..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα' ξερες πόσο με ανακουφίζει αυτό που διάβασα...μόλις χτες το βράδυ αποχαιρετησαμε τον Nitrouli μας- συνοδοιπόρο στη ζωή μας!Μας έφυγε 2 φορές και τον επαναφέραμε αλλά την τρίτη φορά η καρδούλα του δεν άντεξε...ο άντρας μου οδηγούσε στην αττική οδό κρατώντας τον αγκαλια και προσπαθώντας να του δίνει αναπνοές και κάνοντας του μαλάξεις!Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ αυτές τις εικόνες!!!Δεν έχω βλέπεις το δικαίωμα να στενοχωρηθω γιατί σήμερα το πρωί, ειχα προγραμματισμένη εμβρυομεταφορα...προσπαθούμε για παιδάκι!Εύχομαι το φιλαράκι μου να είναι καλά, να μην κρυώνει και να μην φοβάται.Μου λείπει και θα τον θυμάμαι όσο ζω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εμενα μου θημησες τον σκυλο μου τον Αστορ που εφυγε πριν λιγες μερες απο θερμοπλιξια και στεναχοργιεμε πολυ ηταν στο τσακ να κλοισει ενος χρονου κλοιγει στης 18Αυγουστου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εμενα μου θημησες τον Αστορ το σκυλακι μου ηταν τζακ ρασελ με φοξ τεριερ εφυγε γιατι ειχαι παθει θερμοπλιξια πριν λιγες μερες ηταν στον χτηνιατρο απο το πρωι ος την νυχτα τα μεσανυχτα ειχαι πεθανει το καλο ειναι πως πεθανε στο σπιτι μας και οχι στο χτηνιατρο και ηταν στο τσακ να κλοισει ενος χρονου κλοιγει 18Αυγουστου 2015 μα ευτηχος εχουμε την μητερα και τον πατερα του να μας παριγορουν μα εδοσα τον λογο μου να μην δοδω ποτε αυτο το ονομα σε σκυλο
ΑπάντησηΔιαγραφήταν χασεις το κατοικιδιο που με ανιδιοτελεια σου εδοσε απλοχερα και γεννειαοδωρα αγαπη ,δεν μπορεις να σταθεις πουθενα,ο πονος δεν συγκρινεται με το πενθς των ανθρωπων, αφου ωσ γνωστο ο ανθρωπος ειναι μεσα του << βοθρος>> και θυμασαι και την κακια του.απλα δεν στεκεσαι πουθενα,τρελλαινεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά εγώ έχασα τον ρουντη μου κοκκερ πριν 2 μέρες απο νεφρά...ήταν και παππούς 15 χρονών.Ειναι πολύ δύσκολο..Θέλω να πιστεύω ότι κάπου πάνε οι ψυχές των ζώων μετά θάνατο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά εγώ έχασα τον ρουντη μου κοκκερ πριν 2 μέρες απο νεφρά...ήταν και παππούς 15 χρονών.Ειναι πολύ δύσκολο..Θέλω να πιστεύω ότι κάπου πάνε οι ψυχές των ζώων μετά θάνατο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠονάω πολύ έχασα τον σκυλάκι μου δεν ξέρω πως να ηρεμήσω
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα ο σκυλάκος μου, ο Πετρούλης, θα γινόταν 14 χρονών. 4 μέρες έχει που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι... Το κενό που μου άφησε είναι μεγάλο. Ο πόνος ανείπωτος... Πόσα ζήσαμε μαζί... όμορφες και δύσκολες στιγμές... Κάναμε κόντρες, εγώ με μηχανάκι κι εσύ έκοβες δρόμο για να με νικήσεις! Και όταν είχα το μωρό μου αγκαλιά και μας επιτέθηκαν σκυλιά, μπήκες μπροστά και μπόρεσα να φύγω! Και όταν έχασα τον πατέρα μου, έβλεπα στα μάτια σου ότι πονούσες που πονούσα... Σε ευχαριστώ μωρό μου που ήσουν τόσο πιστός φίλος, η αγάπη δεν τελειώνει, θα σε σκέφτομαι κάθε μέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάστε αυτή την ιστορία του σκύλου μου:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://jojosdog.blogspot.com/2020/09/blog-post.html?m=1