Ειλικρινα δε ξερω τι ειναι αυτο που ζουμε...
ο ενας βγαζει λιστες με πλουσιους
ο αλλος τις χανει
ο τριτος τις βρισκει και τις δημοσοποιει
ο τεταρτος βγαζει ενταλμα συλληψεως για τον τριτο
λογω παραβίασης των προσωπικών δεδομένων
κι ο πέμπτος αναρωτιέται
ποια προσωπικα δεδομένα καλή μου?
εδω ο κόσμος πείνασε
άδω ο κόσμος πέφτει από τα μπαλκόνια από απελπισία
άδω ο κόσμος πεινάσε...
( με φωνή ψιθυριστά καθώς πας στο σουπερ μάρκετ
και βλέπεις τι μαζεύει από τα σκουπίδια ο κοσμάκης)
κι ενώ ο κόσμος πεινάει
δε μπορώ να καταλάβω γιατί τα σουπερ μάρκετ δεν ρίχνουν τις τιμές
έχει καταντήσει γελοίο αυτό
και ενώ τα σουπερ μάρκετ δε ρίχνουν τιμές
τις ρίχνει το θέατρο
και καλά κάνει
πολύ χαίρομαι που τις ρίχνει
και έχει ένα σωρό θεατρικά έργα
να δεις να γελάσεις και να κλάψεις
να νιωσεις να σκεφτεις.
η τέχνη σε καιρούς τέτοιους πάντα ανθίζει
και όχι μονό το θέατρο
αλλά και οι μουσικές σκηνές της Αθήνας
και τα μεγάλα μουσικό μαγαζί
όλοι δηλώνουν οτι έχουν ρίξει το κασέ τους
και οτι οι τιμές ειναι προσιτές
αμ κάνε κι αλλιώς κούκλα μου
την σιλικόνη και το μποτξ
τα έχεις ξεχρεώσει
ησύχασε
α και Αννούλα περαστικά για το πέσιμο
τελικά οι παροιμίες οι λαϊκές ειναι ανυπέρβλητες
ο γέρος η από χεσιμο η από πέσιμο θα πάει.
έγραψα μποτοξ και σιλικόνη
και ξανά άνοιξα να διαβάσω Παπαδιαμάντη
άλλη εποχή αλλά ήθη
ειλικρινά δε ξερω τι ειναι αυτό που ζούμε.
