διάβασα αυτήν την
ιστορία στην Lifo
Ο σκύλος που πηγαίνει κάθε μέρα στην εκκλησία
που κηδεύτηκε η ιδιοκτήτριά του,
με την ελπίδα να την δει .
Θυμάμαι τη σκύλα
μας
την Ήρα τον Αύγουστο που έφυγε ο πατέρας.
Μας είχε ακολουθήσει στη κηδεία, ειναι μια
απο τις εικόνες που θυμαμαι
ίσως να ειχε νιώσει τι ειχε συμβεί, δε ξέρω...
Αυτό που ξέρω ειναι ότι τον Σεπτέμβρη
που άνοιξαν τα σχολειά,
ξεκινούσα να πάω σχολειο, εμένα διπλα στη θάλασσα,
για να παω στη πόλη ήταν ένα χιλιόμετρο,
στη διαδρομή ανάμεσα
στο σπίτι και στο σχολειό
ήταν το νεκροταφείο...
Πάντα η Ήρα όταν περνάγαμε απο κει εμπαινε μέσα ,
δε
ξερω γιατί, δε ξερω τι θυμόταν...
Κατι μύριζε και έβγαινε έξω να με προφτάσει
γιατί εγώ
ποτέ δε σταματούσα, εκανα να μπω σε νεκροταφειο πολλα χρονια.
Η Ήρα έμεινε μαζι μας 13 χρονια
Έφυγε απο γηρατειά9?) η πιο γρήγορα απο μια μόλυνση
και ένας λάθος
ενός μαλακα-ασχετου-κτηνο-γιατρου
Τρεις μέρες πριν φύγει πονούσε πολύ στη μήτρα (οπου και η μολυνση της)
Το έβλεπες στα μάτια της,αλλά όποτε την χάιδευα,
κι ενώ δε μπορούσε
να σηκωθεί
ειχε παραλύσει, κουνούσε αδύναμα την ουρά της
Αυτή ήταν η Ήρα, αγάπη να μας δείξει μέχρι και στον πιο μεγάλο
της πόνο
Καμία φορά όταν κάθομαι στον κήπο το καλοκαίρι ,
νιώθω
την ουρά της να μου χαϊδεύει τη πολυθρόνα μπαμπού
Ήταν ένα μεγαλόσωμο πανέμορφο
Husky με ένα γαλανό και ένα καφέ
(στις φωτογραφιες ειναι σκυλια των δρομων
που ετυχε να φωτογραφισω)
