κατι δικα μου

 

Μανάδες, αυτή η ανυπέρβλητη ράτσα η ανίκητη

Μητέρες και γιοι, μια ιστορία δίχως τέλος.

Μαμάδες και ενοχές ,

που μονο αυτές ξέρουν να διοχετεύουν μυστικά και ήσυχα μ ένα βλέμμα ,

"...τι? θα φύγεις για Πάσχα? δε θα μείνεις με την οικογένεια..?."

"...Ποσα Πάσχα θα ζήσω εγώ ακόμη μήπως..."

 Και να ο ύπουλος αναστεναγμός...

α ρε μανα

σε λατρεύω για όλα αυτά που κάνεις, που είσαι,
που μας έμαθες , που μας έδωσες, 

για όλα όσα θυσίασες
 εσύ και η γενιά σου που ήταν αλλιώς 

Αλλά η ζωή ειναι ωραία ειναι μικρή ειναι αυτή που ξέρουμε και πρέπει να τη ζούμε δίχως ενοχές

έγραψα και έβαλα να παίζει δυνατά το παρακάτω τραγούδι

που μου κολλησε απο το πρωι που το ακουσα