στο ντιβανι...του ασωτου

είναι περασμένα μεσάνυχτα αγαπητό μου ημερολόγιο, και μίλα συγχρόνως με τους 2 φίλους μου στο facebook,

(Eχει κάψει πολύ κόσμο το φατσοβιβλιο το ξέρω ...)

by the way οι φίλοι μου τα χάνουν σιγά , μεγαλώνοντας, και φοβάμαι ότι γιατί τους έχω και φίλους γιατί όλοι μαζί τα χουμε χάσει και το βασικότερο είναι ότι δεν έχουμε και καμία πρόθεση να τα βρούμε τα χαμένα η τα "καμένα".

Κι εκεί που οι άλλοι  δυο έχουν χαθεί εντελώς σε  γαμω-sites, προφίλ αληθινά και ψεύτικα , εγώ χάθηκα στη μπλογκοσφαιρα και ανακάλυψα άλλο ενα  blog  του οποίου θα είμαι φανατικός γιατί όταν διάβασα ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι...

ο τύπος είναι απίστευτος σε ένα ποστ συμπυκνώνει  συνεδρίες ψυχοθεραπείας 2 χρονών τουλάχιστον,

http://shesaboy.blogspot.com  είναι το  μπλογκ και αντιγράφω :

Ο πατέρας και η μητέρα μας. Οι γονείς μας, οι άνθρωποι με τους αγιοποιημένους ρόλους, οι άνθρωποι που έσκαψαν «το λύκο» και διακριτικά έφυγαν, που διαρκώς εγκαταλείπουν, που νόμιμος αθωώνονται από της κοινωνικής γνώμης το δικαστήριο, που οι βίαιες πράξεις τους χαρακτηρίζονται ως «κανόνες ηθικής», που η εξουσία τους είναι γέννημα της πιο σκοτεινής «ευφυΐας» ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Μια βαθιά νοσηρή διαπαιδαγώγηση που απλώνεται σαν άπιαστη νύχτα επάνω στις ανεκπλήρωτες παιδικές μας ανάγκες για λίγη τρυφερότητα, στοργή και σεβασμό.
Είμαστε όλοι παΐδια. Παιδια γεμάτα φόβο. Το φόβο της απόρριψης –της μεγαλύτερης τιμωρίας που βιώσαμε από πολύ μικροί σε ηλικία.
Ένας φόβος που καιροφυλακτεί στην εργασία μας, στον ερώτα, σε ότι μας «απειλεί» με δημιουργικότητα. Μια σκιά σε κάθε μας βήμα που υπογραμμίζει την προσμονή για λίγη αποδοχή και «συναισθηματική προσοχή» 

Μήπως κάποιοι από εμάς, προσπαθούν μέσα από το διαλογισμό, τα extreme sports, το ποδόσφαιρο, την πολιτική εξουσία, τη θρησκευτική εξουσία, από το ρολό του θύματος, του θύτη, του ηρώα, του σαδομαζοχιστικού sex ;
Δε λέω , ο καθένας επιλεγεί τον τρόπο του, άλλος μέσα από το σωματικό πόνο αποφορτίζει κάποιον αντίστοιχο ψυχικό, άλλος πλημμυρισμένος από ενοχές γίνεται παπάς, για να μπορέσει έτσι να «καθαγιάσει» το πάθος του για τους άνδρες, άλλος επιλεγεί την σχιζοφρένεια για να εκδικηθεί τους γονείς του και απολαμβάνει το να τον νταντεύουν ως άρρωστο στο πατρικό του.
Όλα αυτά διαθέτουν φαντασία και όπως είπα μια σκοτεινή «ευφυΐα»/ευρηματικότητα.
Γιατί συνεχίζουμε να νιώθουμε…έτσι ; Γιατί τιμωρούμε μια ολόκληρη ζωή το σώμα και την ψυχή μας ; Από το ακατάπαυστο ευκαιριακό α μέχρι τους ανέραστους. Για ποιο λόγο ακριβως,νιωθουμε ένοχοι ; Νιώθω ενοχές επειδή κατάφερα να προχωρήσω ένα βήμα στη ζωή μουλώνω η οικογένεια μου έχει καταστραφεί ; Θα πρέπει να με ρουφήξει κι εμένα αυτή η δίνη μια και δε μπορώ να αντέξω τη διαφορετικότητα μου, εφόσον αυτή εναντιώνεται στα «θέλω» του πατερά και της μητέρας μου; Της ξαδέρφης και του αδελφού μου ; Θα πρέπει να γίνεις κι εσύ ενα extension του φόβου και του μισούς τους για τη ζωή ;
Είναι αυτός ένας λόγος για να ζούμε έτσι, να πω χαριτολογώντας...εξημερωμένα πιστά σκυλιά ;

Τους αγαπήσαμε με ένα συμβόλαιο φόβου, μαζί συνυπογράψαμε.
Ο Όρος ήταν ένας, πάντα ο ίδιος, να εκπληρώνεται το θέλημα τους να κατανοούμε την παράνοια τους, τη βία τους απέναντι μας, να θάβουμε στα έγκατα της ψυχής την αγανάκτηση και την οργή μας, την ντροπή μας για αυτούς, ίσως και το μισός ακόμα , βαθιά, πολύ βαθιά θαμμένα,
μέχρι τη στιγμή που το σώμα μετά από 40 -50 χρόνια θα ξεράσει όλη την αλήθεια μπροστά στα μάτια μας, δημιουργώντας έναν καρκίνο του έντερου, ένα εγκεφαλικό ή κάποιο επεισόδιο σχιζοφρένειας.

Δυνατό κείμενο από ένα δυνατό μυαλό, και το διαβάζω κάθε φορά που τις τελευταίες μέρες ακατανόητα με πνίγει αυτή η ένοχη που είναι τόσο συνεπής

Ενα δυνατο κειμενο απο ενα δυνατο μυαλο, 

διαβαζοντας το ειπα πεστα  χρυσοστομε, 

εχω πιασει τον εαυτο μου να γελαει, με τις αδιανοητες ενοχες κι εμμονες που φυτρωνουν  στο μυαλο μου

σαν τους μεταναστες με τη πρωτη σταλα της βροχης, να πουλανε ομπρελες των 3 ευρω διπλα απο το μετρο ,αμετρητοι , ετσι πολλαπλασιαζονται κι οι ενοχες σαν τις σταλες της βροχης και τους μεταναστες πωλητες μαζι, κι αυτο μονο  και μονο γιατι δεν κανω το χατηρι της γιαγιας μαμας  πια, γιατι περιμενει ακομη να αποκατασταθω στα ματια της, γιατι αν δε αποκατασταθω θα μαι παντα το μωρο της, 2 μετρα αντρας, αλλα ετσι κι αλλιως θα μαι παντα το μωρο της.....

Φρικη ε χαχα!