σου χει τύχει να βάζεις ένα τραγούδι τέρμα ,
τόσο τερμα που νικάει κάθε άλλο ήχο εντός σου
και να κοιτάζεις την θέα απέναντι και να παγώνει το βλέμμα
να νικιέται από την ομορφιά της εικόνας,
από τη θλίψη και τη χαρα της
από τη μοναξιά της
μου χε λείψει και ήθελα να το ακούσω
και το παιξα τερμα ξανά και ξανά
(ο κβητα έχει μετά-ποιησει τη μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων
έτοιμη για ταξίδι στο αχανές σύμπαν)
είμαστε τόσο μικροί μεσα σαυτο
μικρές μολυβένιες κουκκίδες αγαπης που σβήνονται
ξεχύνονται στο τετράδιο ορθογραφίας της βητα δημοτικού
και γω μια με φωτογραφική μηχανή να προσπαθώ
να αιχμαλωτίζω τις στιγμές που μ αιχμαλώτισαν
και ένα βιολί στο τέλος του τραγουδιού
να υπογραμμίζει την ματαιότητα
αλλα και ότι τίποτα δε κρατάει για πάντα
η μήπως η αγαπη?
σε περίπτωση που έκλαψες
είμαστε συγγενείς
