Μουσική: Κώστας Καπνίσης.
Πρώτη εκτέλεση: Μαίρη Χρονοπούλου στη ταινία των Φώσκολου, Δαλιανίδη "ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΙΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ", 1969.
Δεύτερη εκτέλεση: Λένα Αλκαίου.
Αντιο κυριε Δαλιανιδη.... (αντιγραφω απο κειμενο του Γιωργου Πανοπουλου που βρηκα στο FB)
Ο κύριος μπροστά μου, -- φανταστείτε
τον , για μερικά δευτερόλεπτα, δεκατριών χρονών να πηγαίνει στο
Αμερικάνικο Προξενείο για να του δώσουν βίζα και να εκλιπαρεί το φύλακα
:΄΄σας παρακαλώ πρέπει να πάω στο Χόλυγουντ, γιατί οι γονείς μου είναι
πολύ σκληροί μαζί μου ΄΄ --που μιλάει για τη ζωή του σαν το
καλύτερο σενάριο του, που μιλάει σαν σκηνοθέτης για ηθοποιούς που
λατρεύουμε μέσα απο τα ασπρόμαυρα φίλμς και τις σινεμασκόπ ταινίες , που
πήρε μια δύσκολη δεκαετία και τη φώτισε άλλοτε με ροζ ανταύγιες κι
άλλοτε με τρυφερές σκιές , δεν μιλάει απλά για σινεμά. Είναι ο ίδιος
Το Σινεμά. Καλό, ή κακό δεν έχει καμμιά σημασία πια.
Σημασία έχει ότι είναι Αυτός, που αποφάσισε να ξανα-δημιουργήσει το ελληνικό όνειρο με χολυγουντιανές προδιαγραφές για να περάσει τελικά ερήμην του στις επόμενες γενιές , σαν Δειαρκής Εθνική Εμμονή. Εμμονή σε ένα όνειρο που ποτέ δεν υπήρξε , αλλά έμοιαζε πολύ αλήθινό , όταν έλαμπε εκεί ψηλά στην οθόνη κι είχε χάπυ έντ.
(Αυτή ήταν η εισαγωγή από μια συνέντευξη ποταμό που είχα πάρει στις 19/6/2000 για το περιοδικό Nitro απο τον Γιάννη Δαλιανίδη στο διαμέρισμά του της οδού Αντιφίλου 2 , πίσω από το Holiday Inn)
η συνέντευξή του τέλειωνε :
"Στη ζωή μου όλα τα έκανα πάρα πολύ . Δόυλεψα πάρα πολύ, αγάπησα πάρα πολύ, ερωτεύτηκα πάρα πολύ, έκανα πάρα πολύ σεξ και για όλα αυτά έβρισκα πάντα χρόνο για να τα κάνω. Είμαι χορτασμένος από όλα αυτά που ήθελα. Το γυναικείο φύλο σαν να ένοιωθε μια ενοχή επειδή η μάννα μου με εδωσε για υιοθεσία και οι γυναίκες με αγάπησαν πάρα πολύ .
Τους λάτρεψα τους ηθοποιούς ήμουν ερωτευμένος με όλους .Λάτρεψα τη Λάσκαρη , λάτρεψα τη Βλαχοπούλου, λάτρεψα το Βουτσα , τον Ντίνο Ηλιόπουλο , τον Κούρκουλο …..Τους ερωτεύτηκα .
Δεν θέλησα να κοροιδέψω τους θεατές .Εδινα όλο μου τον έαυτό και όλες μου τις ικανότητες . Αν ήταν τόσες δεν φταίω εγώ. Προσπάθησα να πλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω στο σινεμά . Δεν νοιώθω καμμιά τύψη, ότι έκανα ταινίες που δεν είναι καλλιτεχνικές . Οταν με σταματάνε άνθρωποι στο δρόμο λεγοντάς μου΄΄ σας ευχαριστούμε για τις ταινίες σας ΄΄, έ τότε λέω ,΄΄ εντάξει ρε Γιάννη δεν πέρασες έτσι από τη ζωή" .
Σημασία έχει ότι είναι Αυτός, που αποφάσισε να ξανα-δημιουργήσει το ελληνικό όνειρο με χολυγουντιανές προδιαγραφές για να περάσει τελικά ερήμην του στις επόμενες γενιές , σαν Δειαρκής Εθνική Εμμονή. Εμμονή σε ένα όνειρο που ποτέ δεν υπήρξε , αλλά έμοιαζε πολύ αλήθινό , όταν έλαμπε εκεί ψηλά στην οθόνη κι είχε χάπυ έντ.
(Αυτή ήταν η εισαγωγή από μια συνέντευξη ποταμό που είχα πάρει στις 19/6/2000 για το περιοδικό Nitro απο τον Γιάννη Δαλιανίδη στο διαμέρισμά του της οδού Αντιφίλου 2 , πίσω από το Holiday Inn)
η συνέντευξή του τέλειωνε :
"Στη ζωή μου όλα τα έκανα πάρα πολύ . Δόυλεψα πάρα πολύ, αγάπησα πάρα πολύ, ερωτεύτηκα πάρα πολύ, έκανα πάρα πολύ σεξ και για όλα αυτά έβρισκα πάντα χρόνο για να τα κάνω. Είμαι χορτασμένος από όλα αυτά που ήθελα. Το γυναικείο φύλο σαν να ένοιωθε μια ενοχή επειδή η μάννα μου με εδωσε για υιοθεσία και οι γυναίκες με αγάπησαν πάρα πολύ .
Τους λάτρεψα τους ηθοποιούς ήμουν ερωτευμένος με όλους .Λάτρεψα τη Λάσκαρη , λάτρεψα τη Βλαχοπούλου, λάτρεψα το Βουτσα , τον Ντίνο Ηλιόπουλο , τον Κούρκουλο …..Τους ερωτεύτηκα .
Δεν θέλησα να κοροιδέψω τους θεατές .Εδινα όλο μου τον έαυτό και όλες μου τις ικανότητες . Αν ήταν τόσες δεν φταίω εγώ. Προσπάθησα να πλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω στο σινεμά . Δεν νοιώθω καμμιά τύψη, ότι έκανα ταινίες που δεν είναι καλλιτεχνικές . Οταν με σταματάνε άνθρωποι στο δρόμο λεγοντάς μου΄΄ σας ευχαριστούμε για τις ταινίες σας ΄΄, έ τότε λέω ,΄΄ εντάξει ρε Γιάννη δεν πέρασες έτσι από τη ζωή" .
