πάει και το δεκαξι
όταν μεγαλώνεις ο χρόνος
τρέχει
βιαστικα
δε θες
αλλά έτσι είναι
Και καθώς τρέχει ,
τρέχεις κι εσύ
και κουβαλάς
άγχη έννοιες
υποχρεώσεις
βαρίδια ένα σωρό
και η εποχή αγριεύει
δεν έχεις χρόνο
για άλλο πόνο
δεν έχεις χρόνο να
δεις τον άλλο κατάματα
να ακούσεις τις σιωπές
του
και όλα συμπυκνώνονται
σε emoticons
φατσυλες
σε μηνύματα στο κινητό
16 ήσουν δύσκολο
Τώρα που φεύγεις
δεν έχω τίποτα
να μου λείψει
Ήσουν μια χρόνια
που συνηθίσαμε τη βία
και την βλακεία
και το νέο καλυμμένο φασισμό
Το φασισμό απ αυτούς
που μέχρι τώρα
ήταν και καλά πολέμιοι
του φασισμού
Μια χρόνια που πήρα
άλλο ένα γέρο μάθημα
το μάθημα ήταν να εμπιστεύομαι
μένα
και να μην με ξοδεύω
Αυτό που κρατώ από
το 16 και το φυλώ
είναι οι άνθρωποι γύρω
μου
που με στηρίζουν
όταν δε το περιμένεις
στα καλά και στα κακά
ένας πυρήνας ανθρώπων
που με φυλανε
Αυτούς παίρνω μαζί
μου και στο 17
Το
όποιο 17
είναι
και ο αγαπημένος μου αριθμός
όποτε
αφού έχω ακόμη την υγεία μου
αφού
μπήκα βγήκα σε νοσοκομεία
αλλά
για απλά πράγματα μονο
αφού
ζω ακόμη στο σπίτι μου
και
δεν έφυγα σε άλλη χώρα
κι
ας γίνεται κι εδω
ένας
άλλο νέος πόλεμος
αφού
δε ζητιανεύω στο δρόμο
με
χαρτόνι να γράφει σε σπασμένα
γερμανικά
πεινώ
αφού
το κινητό μου κτυπάει
και
τρελαίνεται με τις σαχλαμάρες
που
λέω με τους κολλητούς
αφού
λέμε ακόμη σαχλαμάρες
κάθε
Σάββατο πρωί στο γνωστό καφέ
τότε
είμαι πολύ καλά
ευχαριστώ
και
πάμε σιγά στις ρυθμίσεις
πατάμε
επανεκκίνηση
αντιο παλιοδεκαξι
καλή
χρόνια να χουμε
