η καλύτερη στιγμή της διαδρομής είναι αυτή η ώρα που μέχρι να χαθεί ο ήλιος πίσω
από το βουνό σε τυφλώνει, σε τυφλώνει και συ το δέχεσαι ηδονικά και χωρίς αντίσταση,
πάντα σταματαω τη μηχανή όταν την πετυχαινω αυτή τη στιγμή και κλείνω τα μάτια.
και το σκοτάδι μέσα από τα κλειστά βλέφαρα Ξανοίγει, έχει χρώματα, γραμμές
με διάφορα σχήματα σαν περνάς σ άλλη διάσταση για δευτερόλεπτα , και νιώθεις
αυτή τη γλυκεία ζεστή του ήλιου λίγο πριν δύσει
κι ύστερα ,, μα δεν υπάρχει ύστερα....
υπάρχουν μονό 40 κύματα και καμία κατοστάρια μέρες
πιο μακριά ένας πλανήτης που με περιμένει...
(συνεχιζεται.)
