κοιτa να δεις ο κανονικός
κόσμος πιάνει τον Μάη στην έξοχη σε σπίτια οικογενειακά, σε βουνά σε πεδιάδες
και αυλές της γιαγιάς , σε πορείες με οργή και ιδρώτα η δουλεύοντας απλά
και γη σε αεροδρόμια με καθυστερήσεις όταν μετράς τον χρόνο σε δευτερόλεπτα
,όταν αργείς
και σε μη καθυστερήσεις όταν δε θες να γυρίσεις πίσω, καμία ακύρωση καμία καθυστέρηση
κανένα λεπτό παραπάνω..
μαύρα γυαλιά μην φάνει η φόρτιση , δεν έχει και αγέρα να μπει ένα σκουπίδι
να δικαιολογηθείς.
τα αεροδρόμια έχουν κάτι σινεμά μέσα τους ,στο μυαλό ,και πάντα σκάφτομαι εκείνη
τη σκηνή από τα φιλαράκια με την Rachel και τον Ross έχει κλάμα
μέσα και σήμερα ήθελα να την ζήσω να γυρίσω πίσω να μη μπω στην πτήση
και να μείνω άλλο ένα βραδύ έτσι γιατί είναι ένα απ αυτά που θέλω να κάνω
και δεν έχω κάνει ποτέ..
πάντως ένα κομμάτι μου γύρισε πίσω... έμεινε εκεί,,,
