Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

τα λογια ειναι περιττά (βολτες στη πόλη)

βόλτες στη πολη

to know us better



hello-na  πρεπει να πας φέτος

αδειο σπίτι γεματο αγαπη


ονειρα αναρχικά (!)

αυτη η μηλοπιτα αξιζει οσο 100 γαμισια

που να ξερε η καλογρια οτι,,,

θα εβαζα τον μπομπ απο κατω της

Αθήνα



βικτωρια μια πλατεια
που δεν την αγαπησε κανεις
(
μονο οι ξενοι της )


Από το άλμπουμ "Η μουσική που παίζουν στο βυθό".
Τραγουδάει ο Γιάννης Παλαμίδας.

Η στιγμή που γεννήθηκε, μα να ζήσει φοβήθηκε.
το μαχαίρι που έσπασε και με αίμα δε μέθυσε.
Η χαμένη γαλήνη μου, το πιο μαύρο παιχνίδι μου,
ο χαμός στο κεφάλι μου, η πολύχρωμη ζάλη μου.
Η σιωπή που μου μίλησε, ο θυμός που με φίλισε,
το μετάξι που σάπισε, το ταξίδι σου άρχισε.

Δύο μάτια κοιτάχτηκαν, μες στο χρώμα τους χάθηκαν,
το άρωμα που εξατμίστηκε και απ΄την μνήμη μου κρύφτηκε.
Και όλο αποχαιρετιόμαστε, το κενό μοιραζόμαστε,
με τους ίσκιους μας μοιάζουμε και τη νύχτα τρομάζουμε.
Το μπουκάλι στα πόδια μου, τα αδιάφορα λόγια μου,
η μπαλάντα που αγρίεψε και το τέλος της γύρεψε.