 |
| βόλτες στη πολη |
 |
| to know us better |
 |
| hello-na πρεπει να πας φέτος |
 |
| αδειο σπίτι γεματο αγαπη |
 |
| ονειρα αναρχικά (!) |
 |
| αυτη η μηλοπιτα αξιζει οσο 100 γαμισια |
 |
| που να ξερε η καλογρια οτι,,, |
 |
| θα εβαζα τον μπομπ απο κατω της |
 |
| Αθήνα |
 |
 |
| βικτωρια μια πλατεια που δεν την αγαπησε κανεις (μονο οι ξενοι της ) |
Από το άλμπουμ "Η μουσική που παίζουν στο βυθό".
Τραγουδάει ο Γιάννης Παλαμίδας.
Η στιγμή που γεννήθηκε, μα να ζήσει φοβήθηκε.
το μαχαίρι που έσπασε και με αίμα δε μέθυσε.
Η χαμένη γαλήνη μου, το πιο μαύρο παιχνίδι μου,
ο χαμός στο κεφάλι μου, η πολύχρωμη ζάλη μου.
Η σιωπή που μου μίλησε, ο θυμός που με φίλισε,
το μετάξι που σάπισε, το ταξίδι σου άρχισε.
Δύο μάτια κοιτάχτηκαν, μες στο χρώμα τους χάθηκαν,
το άρωμα που εξατμίστηκε και απ΄την μνήμη μου κρύφτηκε.
Και όλο αποχαιρετιόμαστε, το κενό μοιραζόμαστε,
με τους ίσκιους μας μοιάζουμε και τη νύχτα τρομάζουμε.
Το μπουκάλι στα πόδια μου, τα αδιάφορα λόγια μου,
η μπαλάντα που αγρίεψε και το τέλος της γύρεψε.
