(Η φωτογραφία
μας στην κιτς χαριτωμενη κορνίζα ειναι πάντα κει στη βιβλιοθήκη,
δεν
την εχω μετακινήσει, και συχνά την κοιτώ, αλλά όχι με λύπη πια.
Εγώ
σου τα λέω και συ με κοιτάς
νόμιζα
οτι είχα τελειωσει με τις νεκρολογιες
Αλλά
μου βγαίνει σα νερό απόψε πάλι
και
στα γράφω
δε φταίω
γω
με ξέρεις
ήμουν πάντα ο ανελέητος αυθόρμητος.
Δεν είχα
σκοπό να σου ξαναγράψω από δω ,
αλλά
σημερα καθώς το utube με πήγε από άσμα σε άσμα,
στον Ρακιτζή( we love rakitzakos)
συνειδητοποίησα)
οτι
πέρασαν
10 χρόνια
Μια
δεκαετία έτσι?
Το θυμάμαι καθαρά,
δεν ήθελα με τίποτα να μείνω μόνος ,
κείνο το βραδυ
μετά τη κηδεία και πήγαμε στο σπίτι της Ευτυχίας
Η τηλεόραση έπαιζε χωρίς ηχο και μείς κοιτάζαμε τη θεa ,
τον χιονισμένο Υμηττό
καλή ώρα σα σημερα που κάνει κρύο πάλι.
Αυτή
η δεκαετία του φόβου Γιάννη μου,
τελικά
ήταν τόσο γεμάτη και σημαντική
δεσμοί
,χωρισμοί,
της ζωης πειρασμοί
σεξ
με αισθήματα
σεξ
αναίσθητα,
απομυθοποιήσεις,
φιλοι
που χαθήκαμε
και
ξαναβρεθήκαμε,
ταξίδια
,
και
πολλά ξύδια.
(Η μια φιλη παντρευτηκε και χωρισε
οι αλλες δυο στο ραφι- ετων- 30-για παντα
ο τεταρτος στο κοσμο του ανεκαθεν.
Τους πρωην σου του βλεπω καμια φορα
αλλα δεν ανταλασσουμε κουβεντα
βαριεμαι τα τυπικα
δε με γουσταρουν
δε τους γουσταρω.)
Κατι
ρυτίδες
κατι
ασημένιες τρίχες με θράσος
άστα-διαλα-βραδιάτικο.
Πια
δεν εχω θλίψη που έφυγες ξαφνικά .
κάποια
βράδια όμως με νικανε οι μνήμες
και
παραδίνομαι
ε
άνθρωπος είμαι και γω
Εχω
ηρεμήσει μέσα σου όμως
και
εχω συμφιλιωθεί με όλες τις " ελληνικές μου τραγωδίες".
Ξερω
πως κάποιες ζωές ειναι απλές και φιλήσυχες ,
εγώ
δεν ζω μια απ αυτές
bang
bang ... γιαννη μπανγκ μπανγκ.
