όταν χαράζει στην Εθνική τα χειμωνιάτικα πρωινά είναι σα πλάνο από αργόσυρτη
ταινία, οι νταλικες & φωτεινες επιγραφες απο ταχυφαγεια μετρια...
Στύλοι της ΔΕΗ τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση από την δίκια σου
Και μια λευκή γραμμή στην μέση της ασφάλτου χωρίς τελειωμό που θέλει
να σε κατευθύνει...
μην παρεις τη κατευθυνση προς στον ουρανο,,,
"μπαμπα μην τρεχεις "
αυτοκολητο πλαστικο της δεκαετιας διπλα απο το τιμονι σε παλιο λεφορειο του κτελ
Και κάτι βουνά χιθονισμενα και μονα
...βλέπουν τ αυτοκίνητα να περνούν...
τους ανθρώπους να περνούν ,
τις ζωές να περνούν και τις αγάπες να γερνούν...
Πριν μερικές μέρες ήμουν σε βουνό με ρυάκια και νεραΐδες και μια νύφη που βγαίνει
βόλτα τα βράδια και την βλέπουν μονό παιδικά μάτια και μια εβδομάδα μετά
με βρίσκεις στο λιμάνι για το νησί της ζωής μου.
Κρύο πάλι αλλά αυτό το κρύο έχει άλλη ηρεμία,
μια ηρεμία του νησιου που κοιμάται
ήσυχα και νωρίς,
χωρίς εφιάλτες , χωρίς ανθρώπους σε απόγνωση να τα σπάνε
και να βρίζουν...
Με ρωτάς γιατί γύρισα εδω " μέρες που ναι"..
Γιατί η μάνα-μητέρα-μαμά είναι μόνη, γιατι ενω εχω αδερφια ενιωθα παντα μοναχογυιος και γιατι όταν είσαι 80 και μόνος σ ένα νησί όσες
και φίλες να χεις διπλα πόρτα αν σου λείπει ο γυιος, τα Χριστούγεννα είναι μισά πάντα...
οι μέρες στο νησί είναι πάντα πιο αργές και η θάλασσα παίζει τις νύχτες το δικό
της τραγούδι, ποτέ hard rock και ποτε τα δικα της μπλουζ.
