Αντε πηγε κι αυτη στο καλντεριμι του ουρανου
επαιζε στην τηλεοραση αυτο το τραγουδι της Πολυ Πάνου
Καθε φορα που εχουμε "αναχώρηση" απο καποιον της γενιας αυτής
νιωθω ποσο "μικρη" ειναι η δικη μας γενια
να γραψει την δικη της ιστορία
να σταθει απεναντι στα μεγαλα & τραγικα που ζούμε
και τα ζουμε σιωπηλα
σαν να μας ψεκαζουν οντως με κάτι τους μισούς
για τους αλλους μισους φταίνε τα ηρεμιστικά..
Εγω συτη τη φωνη την λατρευω
θυμαμαι μια φορα ημουν στο Δημο Αθηναιων
σε κάποιο κτιριο καπου στην αρχη της Αχαρνων
δε θυμάμαι
έπρεπε να κανω κατι γραφειοκρατικο ,
μολις ειχα αγοράσειτο σπιτι μου,
και ειχα στηθει στην ουρα για να παρω αλλο ενα χαρτί
Πισω μου ηρθε μια κυρια με μεγάλα γυαλια εποχής, απολυτα vintage
και μύριζε πολυ όμορφα αλλα και τσιγαριλα συγχρονω
Περιμεναμε πολλη ωρα να ερθει η υπάλληλος στο γκισε
και ημουν πρώτος
Μου λεει ευγενικά
σε παρακαλω νεαρε μου , τωρα γυρισα απο τη δουλεια
μου δινετε τη σειρα σας γιατι εχω οσφυαλγία
Χωρις να γυρισω να τη δω
απανταω ναι καταφατικα
Και γυρίζοντας καταλαβαινω οτι καπου την ξέρω αυτήν την κυρια
αυτη τη φωνή
Ηταν η Πολυ Πάνου
Ευγενικη διακριτική και Κυρια.
Φεύγοντας νομιζω οτι ουτε η υπαλληλος κατάλαβε οτι ηταν αυτή
(γιατι πρεπει να ειχε αλλο όνομα πριν κανει καριέρα)
