κλεμμένα καλοκαιρια

οι φιλοι μου , μου στέλνουν φωτογραφίες με συννεφα της Αθήνας

και εγώ μελαγχολώ που δεν είμαι παρών στο καφέ της πλατείας

να σχολιάζω  τα απλά καθημερινά 

για τη πολιτική κατάσταση,

 για το μπλε παντελόνι που δεν ειναι αυτό 

το  μπλε που ήθελες

για το καλοκαίρι που έρχεται
 και ποτέ δεν είμαι κει

στο μπαλκόνι να ακούμε τα μηχανάκια
 ν αγκομαχούν στην ανηφόρα

και τις ειδήσεις των 8
απο τις  μπαλκονόπορτες  της κυψέλης

  Εσύ που με ξέρεις πιο καλά

και με διαβάζεις απο μικρό παιδί

στα τετράδια μπλε 

 και στων παλιών βιβλίων του σχολειού

τις πίσω σελίδες

στοιβαγμένες αράδες απο  εφηβικά γραμματικά

ξέρεις πόσο πολύ μου κοστίζει

που μου εδωσες τόσα απλόχερα

αλλά μου στέρησες τα καλοκαιρια?

κάποιες φόρες ήθελα να είμαι ενας καθηγητής

 των καλλιτεχνικών η ξένων γλωσσών

να εχω ελευθέρα τα καλοκαιρια

αμεριμνος να παιρνω τη μηχανη τα μεσημερια

για βουτια

το πλοιο νωρις το πρωι για το ερημονησι

και να  γυρίζω πίσω στο σχολειό καθε σεπτεμβρη

στα θρανία

να ζω σαν κανονικός άνθρωπος

μα υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι, θα μου πεις...

κανονικές ζωές

κάνεις δεν ειναι ευχαριστημένος με οτι εχει τελικά ε?