αντίο παληά Ανοιξη

Ειμαι θαυμαστης της γραφης του Πετρου Μπιρμπιλη ,
αλλα μ αυτο το κειμενο ανατριχιασα.

Παντα με ανατριχιαζει η γραφη του

και αυτο το αφιερωμα στον φιλο του που εφυγε,
ετσι ξαφνικα οπως μπαινει η ανοιξη

μ έκανε να κλάψω,

ήταν και η βροχή στο νησί...

Την προηγούμενη μέρα που έμαθα το κακό νέο ,

είχα ανάψει ένα κεράκι  για την ψυχή  αυτού του ήρεμου παιδιού ...που έφυγε έτσι .. αδικα.

 Ήμουν μικρός και η Οδός Πανος,

το βιβλιοπωλείο, έμοιαζε σα παράδεισο , 

πέρναγα συχνά και αγόραζα   τα τεύχη του κυρίου Χρονά

Ένα απόγευμα ο Δημήτρης , που δουλευε κει και ειχε και την εκθεση των εργων του στο παταρι,με κοίταζε σκεφτόμενος, 

λέω τι να σκεφτεται τώρα,,,

"θέλω να σε ζωγραφίσω " μου λέει

"μη το παρεξηγήσεις απλά αν έχεις ποτέ χρόνο θέλω να σε ζωγραφίσω..."

Σα να κολακευτικα  λίγο, σα να δε ξέρω και γη τι "σα να.."
λεω δε παω τι εχω να χασω?

Ήμουν και μικρός και επαρχιωτακι ...ε ναι κολακευτικα.

Πήγα από το σπίτι του, μ έβγαλε διαφορες φωτογραφίες και κάποια στιγμή με ζωγράφισε όντως .

Είχε πλάκα , έγινα έργο τέχνης σκεφθηκα η ψωνάρα

Κάποια στιγμή πέρασα από το βιβλιοπωλείο

Ε νικο  "σε πούλησα " μου λέει χαρούμενος και γελάσαμε...

Πάντα όποτε πέρναγα για καιρό μου δίνε όλα τα τεύχη τα καινούργια έτσι χωρίς να τα πληρώνω.

Αυτό το χεις? μου λέγε? βγήκε χτες..

Αυτό με την Μέλινα?

Ειχε μια ευγενια και μια γεναιοδωρια.

Δεν τον ήξερα καλά, δεν ξέρω αν έχω δικαίωμα να γράψω αυτά για κάποιον που έφυγε, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω το ευγενικό χαμόγελο του

καλό ταξίδι δημητρη,
κι απο μενα
"ξυπολητος" και ελευθερος στο νεο πλανητη σου, 
ειναι σιγουρα πιο ομορφα εκει.

το παρακατω κειμενο του Πετρου Μπιρμπιλη

αντιγραφω απο mediasoup

Ο αγαπημένος φίλος (αρνί τον λέγαμε),

,  έφυγε στις 4 το πρωί, 31η του Μάρτη μιας άνοιξης γεμάτης ραδιενεργά στοιχεία και κοινωνική δυσοσμία. Ενας ελαχιστος αποχαιρετισμός σ΄έναν σεμνό άνθρωπο, κι ένας διάλογος που δεν έγινε ποτέ, αν και πολυ θα το ήθελα, είναι το ελάχιστο αποχαιρετηστήριο δώρο μου στον Δημήτρη. Τον φίλο και καλλιτέχνη που γνώρισα, θαύμασα κι αντάλλαξα σκέψεις και αστεία μαζί του για περισσότερα απο δέκα χρόνια.


Του Πέτρου Μπιρμπίλη


Ο Δημήτρης Λαλέτας ήταν ζωγράφος με τεράστιο και θαυμάσιο έργο που δεν θέλησε να βγάλει ποτέ προς τα έξω. Ζωγράφιζε καθημερινά, πολλές ώρες, καθισμένος πίσω από το ταμείο του βιβλιοπωλείου "Οδός Πανός", όπου εργαζόταν. Δεν ήταν φιλόδοξος. 'Ηταν χαμηλών τόνων, βαθύς και σοφός. Του άρεσε να χαρίζει τα έργα του, η να τα αποθηκεύει. Παρόλα αυτά έκανε μερικές εκθέσεις, και σπάνια -μόνο και μόνο για χάρη της φιλίας μπορώ να πω- μας έδινε κάποιο έργο του στα περιοδικά Symbol και Lifo. Διότι δεν θέλησε να ξεπουλήσει το δώρο που του είχε δώσει ο Θεός. Ήταν οι μυστικοί φίλοι τα έργα του. Ένας κρυφός θησαυρός. Η μόνη σταθερή καλλιτεχνική παρουσία του ήταν τα τεύχη του λογοτεχνικού περιοδικού Οδός Πανός. Ανάμεσά στα έργα αυτά -αναπαραστατικά πάντοτε- ήταν και τα σκυλιά που είχε κάνει για το τεύχος αφιέρωμα στην Μαλβίνα Κάραλη, λίγους μήνες μετά τον θάνατό της. Όταν τον ρώτησα γιατί ζωγράφισε σκυλιά αντί για κάτι άλλο μου απάντησε «Για να την προσέχουν και να ‘χει παρέα στο δρόμο της».

Κατάγονταν από μια βιοποριστική οικογένεια, ο πατέρας του ήταν εργάτης. Στα δεκαοχτώ του, έτσι, ξεκούδουνα, ήρθε μόνος, άγνωστος μεταξύ αγνώστων στην Αθήνα και σύντομα άρχισε να εργάζεται για τον Γιώργο Χρονά, στις εκδόσεις Οδός Πανός. Πέρασαν είκοσι και βάλε χρόνια από τότε. Ηταν κάτι παραπάνω από είκοσο ετών. Η πατρίδα, και τόπος που μεγάλωσε ήταν η Αλεξανδρούπολη. Έχουν πολλά ακουστεί για την επίδραση του Τσερνομπίλ στην Βόρεια Ελλάδα μετά από εκείνη την έκρηξη σκόρπισε τον όλεθρο. Ο πατέρας του Δημήτρη πέθανε επίσης νέος, από καρκίνο. Ο Δημήτρης ήταν τότε μετέφηβος.

ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ. ΜΑ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΑ.
«Αυτός ο χειμώνας είναι ατελείωτος και σκληρός μαζί μου», ψιθυρίζει ξεψυχισμένα ο Δημήτρης από την εντατική. «Τι μήνας είναι; Μοιάζει ακόμα Δεκέμβρης. ". Τον χαϊδεύω στο μέτωπο.....Κι ας είναι σε καταστολή. Κι ας μην μου έχει μιλήσει. Ύστερα "1" "2" ¨3"  "4" ....Τέσσερις, ξημερώματα.  Πάει ο χειμώνας. Με μια ανάσα έφυγε. Όμως εγώ τον βλέπω όπως πριν. Τον καμαρώνω το ίδιο.  τ Ακίνητος. Με κλειστα τα μάτια.
Πιάνω το μαξιλάρι σαν να ‘ταν σωσίβιο. Γυρνώ απ’ την άλλη  μεριά. Θέλω να φύγω από δω. Θα ξεφύγω; Γιατι όλα αυτά δεν μπορεί παρα να είναι ένα ψέμμα. Το καταφέρνω κι ας μην είσαι  πια εδώ Δημήτρη Λαλέτα. Ενώ εσύ...Έμεινες πίσω. Καλύτερα. Αυτό έχω να πω εγώ. Γιατί σ' αυτή τη μεριά φίλε μου , υπάρχει πολύ σκοτάδι τελευταία. Ολα είναι πνιγμένα σε ένα νέφος. Γενικά, παντού, υπάρχει ένα νέφος. Ένα νέφος δηλητηριώδες που έχει σκεπάσει όλη τη γη.

Πρίν λίγο μπήκε ο Απρίλης. Εγώ δεν είδα ποτέ εκείνο το λασπωμένο θηρίο που καταβρόχθισε πόλεις. Εγώ, περίμενα να δω εσένα. Να ορθώνεσαι να τρέχεις να κατακτήσεις την άνοιξη. Την άνοιξη την παλιά...Όχι ετούτη που σκόρπισε και σκορπίζει τον θάνατο. Που να τρέξεις! Τόσο δύσοσμο αυτό το τοπίο! Τα λουλούδια θα ανθίσουν άραγε φέτος όπως τις άλλες χρονιές; Θα μοσχομυρίσουν οι κήποι με τόση σήψη; «Μην ανοίγεις την τηλεόραση, μην διαβάζεις εφημερίδες, και στο διαδίκτυο, προσεκτικά», μου είπες πριν φύγεις. Είχες μόλις ανοίξει τα μάτια. Για μερικά δευτερόλεπτα. «Μάνα, συγγενείς κι αδέρφια μου, Γιώργο, Γιάννη, Πέτρο...μη φύγετε. Καθίστε πλάι μου. Τι θα γίνει; Τι λέτε; Θα ζήσουμε; Εγώ, θα ζήσω; Αν όχι...Τι θα απογίνουν οι ζωγραφιές και τα ποιήματα;»
Θέλει να ζήσει ο Δημήτρης.Ήθελε. Και η καρδιά του –τίποτε άλλο πάνω στο σώμα του ζωντανό -  «Τικ τακ. Τικ τακ...»

Δεν υπάρχει θάνατος σε αυτό το λευκό δωμάτιο με τα μηχανήματα υποστήριξης Δημητράκη. Ο θάνατος είναι αλλού.  Εσύ το είπες πρώτος, ενα βράδυ. Θυμάσαι; «Είμαστε σαν το πλαγκτόν»!  πόσο δήκιο είχες! Τώρα πιο πολύ από ποτέ. Μολυσμένοι απ΄την κούνια. Παντού ραδιενέργεια. Κι ας μην προσποιούμαστε τους αθώους! Τους αφελείς! Ραδιενέργεια για μια θέση στο μολυσμένο δημόσιο, ραδιενέργεια για ένα ρουσφέτι απ΄την υπάλληλο της ΔΟΥ, ραδιενέργεια για ένα ρουσφέτι απ΄τον υπουργό. ...Κι άλλα...Κι άλλα... Αυτός είναι ο πραγματικός χειμώνας. Αυτός είναι ο θάνατος φιλαράκι μου. Κι αυτός ο Απρίλης ο πιο ραδιενεργός. Δες την σήψη. Δες την γύρω και πάνω μου.  Κοίτα πώς με περιτριγυρίζει!  Θα της δώσω μια! Βαρέθηκα να της αντιστέκομαι. Θέλω την παλιά άνοιξη.  Άραγε  θα βγάλουν φύλλωμα φέτος τα κουτσουρεμένα δένδρα; Θα ανθοφορήσουν τα φυτά στα παρτέρια; Αν όχι φέτος και τα επόμενα δέκα χρόνια, στο μακρυνό μέλλον; Ή μήπως ποτέ;
"Τα δένδρα δεν θα μείνουν ποτέ δίχως φύλλωμα όσο υπάρχουν στους δρόμους και μέσα στα σπίτια άνθρωποι. Τα ρόδα, οι γαρδένιες, τα νυχτολούλουδα θα σκορπίσουν πάντα το άρωμά τους πάνω στην διεφθαρμένη Πολιτεία".

Μα μιλούν για πράγματα τρομερά ; Για σχέδια υποχθόνια. Υπάρχει αλήθεια αυτή η περίφημη  παγκόσμια συνωμοσία;
"Μην τους ακούς.  Κι αν υπάρχουν... Βλέπεις εκείνο το μικρό βλαστάρι στον μίσχο;  Ίσα που φαίνεται. Νάτη τελικά. Έφτασε  η Άνοιξη". 

Να σε σηκώσω να δεις 'εξω απ, το παραθύρι, του λέω. Δωσε΄μου το χέρι σου.
Τον σηκώνω προσεκτικά.


" Πρέπει να παλέψουμε με νύχια και δόντια ενάντια στον θάνατο, φίλε μου. Αλλιώς, σίγουρα δεν θα ξαναβγούν ποτέ πια λουλούδια.   Όμως, να! Κοίτα! Μια μέλισσα".
Αύριο μας περιμένει μια νέα μέρα. Κοιμήσου τώρα Δημήτρη.
Καληνύχτα.