πως γινεται να μην αγαπας τους μπλογκερς

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω αναρτήσεις και σχόλια αγαπημένων και μη μπλογκερς.

Ο πλανήτης των μπλογκς ειναι σαν τη κοινωνια  εκεί έξω,

μοναξιά και ανία και αγάπη και τρυφεραδα και χιουμορ 

και χαμενη αθωωτητα και μισος και ειρωνεία και τρομοκρατία 

Δε μου κάνει τίποτα εντύπωση, δεν απαντώ ποτέ προσωπικα σε καμία επίθεση

 και δε με προσβάλει τίποτα 

αφού πιστεύω οτι γράφει κάνεις πρωτίστως χαρακτηρίζει αυτόν που τα γράφει.

Αν κάποιοι θέλουν να γίνουν Χένρι Τσάρλς Μπουκοφσκι 
Απλά τους λέω οτι δε θα γίνουν ποτέ, γιατι αυτος δεν εγινε τυχαια αυτο που ειναι.

Οπως κι αυτος ο μπλογκερ που εξεδωσε βιβλιο γιατι μπορεσε, γιατι ηταν η στιγμη του
και η εμπνευση του και η αγαπη των αλλων που του εδωσε ανεμο να το κανει.
καλα εκανε και το κανε
Καντο κι εσυ, αν "τοχεις"

Με το να βριζεις η να ειρωνευεσαι δε κανεις κατι

απλά θα μείνεις  πάντα επαγγελματίας τους περιθωρίου 

Γιατί απλά όταν ρεζιλευουμε καποιον ,τον ζηλεύουμε βαθειά αγάπες μου.

Ίσως να τώρα μόλις συνειδητοποιώ οτι σου  έδωσα μια απάντηση

 αν και γενικά όπως είπα δεν απαντώ ποτέ προσωπικα στις βρισιές

Ειναι τέτοιο το ύφασμα, δεν αλλάζει

Απλά πάντα σκεφτομαι πριν κρίνω κάποιον τι εχω κάνει εγώ?

μήπως εχω κάνει και εγώ τα ιδία στο παρελθόν?

Και τελικα οταν "δινουμε"καποιον στη πυρά 

 γιατι ετσι  "ειναι το υφασμα του"

να γραφει κακιες  γιατι ποτε δεν αγαπηθηκε αρκετα ( ειμαι και ασωτος και ψυχολογος)

και ξεκατινιαζομαστε μεις με σχολια, μηπως εμεις δεν ειμαστε καλλιτεροι τελικα?

Και λεω μεις γιατι βαζω κι εμενα μεσα .
ελα μωρε μην ass-χολη-σαι

Παθιάζομαι πάντα όταν ανακαλύπτω νέα μπλογκ 
και θα θελα να διαβάζω και να σχολιάζω όσους γουστάρω

αλλά είστε τόσοι πολλοί  άσε που στη βιβλιοθήκη 
με περιμένουν ένα σωρό αδιάβαστα ανυπόμονα βιβλία

Α τώρα που είπα βιβλία γινεται αυτή η εκποίηση βιβλίου στη πλατεία Κοτζια και να πας γιατί μπορεί να βρεις και μικρά διαμαντάκια  με απίστευτη μικρή τιμή 3 και 5 ευρώ

Χαίρομαι που έγινε στη πλατεία Κοτζιά να κατεβαίνει ο κόσμος στο πληγωμένο κέντρο, ακόμη καλλίτερα να γινόταν στην Ομόνοια

Μια πλατεία που πληρώνει τα σφάλματα πολλών ανίκανων δημαρχών.

Τριγυρίζοντας στους δρόμους του κέντρου παλιότερα είχα χόμπι να φωτογραφίζω ρακένδυτους αστέγους

αγγέλους και "αλητες"

Κατι το όποιο βλέπω οτι εχει γίνει μόδα αφού βλέπω συνεχώς τέτοιες φωτογραφίες

 παντού

Πια ντρέπομαι να το κάνω, δε το κανω, σε καθε τετράγωνο ειναι κι απο ενας.

Απλά βοηθώ όσο μπορώ

Όσοι απο μας μπορούμε γιατί εκεί έξω οι άνεργοι γίνονται καθε μέρα όλο και πιο πολλοί, οφείλουμε να κάνουμε κατι, για ποσο ομως κι  εμεις?

Στο δρόμο διαβάζω συνθήματα με σπρέι για καταλήψεις και αναρχία.

Ειλικρινά πιστεύεις οτι έτσι θα σώσεις τη ζωή σου?

 με σπρέι σε  αγάλματα και τσιτάτα  που τα πιστεύεις

μέχρι τα 22 και υποκάτω ένα ολοστρόγγυλο Α?

Άντε απο αλλού ξεκίνησα κι αλλού έφτασα πάλι