η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν έχει πέσει ο ηλιος,
και η πολη έχει ανάψει τα φωτα της,
και σουρουπώνει,
Συχνά φροντίζω να είμαι έξω εκείνες τις στιγμές,
ακούγοντας μουσικές που έχω στο i-pod μου,
έχω φτιάξει διαφορες playlist
όπου μονο εγώ μπορώ να νιώσω τι σχέση έχει η μια μουσική διπλα στην άλλη.
Σήμερα αποφάσισα να πάω να δω το νέο καφέ ενός φίλου μου από τα πολύ παληα που είχαμε χαθεί και βρεθήκαμε
και πήγα , και χάρηκα γιατί μαρεσε.
Είναι στο γκάζι αλλα μην στραβομουτσουνιάζεις,
δεν είναι από κείνα που πανε τα γκλαμουρατα αδεια παιδιά για να κάνουν περατζάδα , που είναι ιδια όλα μεταξύ τους,
με αδιάφορες μουσικές και σερβις,
οπου η ξανθιά γκαρσόνα μασάει αδιάφορα τη τσίχλα
και αντί να κοιτάξει εσένα κοιτα τους περαστικούς.
Είναι σ ένα δρόμο multi έθνικ, την μεγάλου Αλεξανδρου, οπου όταν την κατεβαίνεις από την ομονοια,συναντάς μικρά παληα καφενεία, θεατράκια, τσολια που εκδίδονται, πόρνες και γαμιάδες των 10 ευρω, μεροκαματιάρηδες, Κινέζους και κατοικους της περιοχής.
Το Δυάρι είναι ένα καφέ με προσωπικότητα,
νιώθεις όντως σα να σαι σπίτι σου ,
ακούς ωραίες μουσικές
πίνεις μπυρες εγχώριες και αλλοδαπές
αμε! τι νόμιζες
δεν είμαστε ρατσιστές εμείς
έχει και βρώσιμη τροφή
από Πάνο & Ιωακείμ
άσε που βρίσκεις όλα τα free press
από αθενς βοις μέχρι τα πολύ ψαγμένα
και το φαγκαζιν
καλες δουλειες
αη λαβ γιου
