Καθομαι τωρα σαυτο το το κηπο των τραυματων ,
που μπαινει στη θαλασσα
κυριολεκτικα
μυριζουν τα ζουμπουλια
και παιζει το πλεηλιστ της η θαλλασα
Εφτασα στα μισα σχεδον
της ζωης για να καταλαβω
πως όποιο μέρος της γης και να επισκεφτώ
εδω ανήκω
εδω στο κήπο των προγόνων μου
Αυτά τα ελαιόδεντρα που με σκίαζαν
από 3 χρονών μωρό
καθώς η μάνα μου μάζευε τις ελιές
και ο πατέρας με το τρίκυκλο
τις μετέφερε για λαδι στο λιοτρίβι
και αυτές οι παλιές βοκαμβιλιες
αρχόντισσες του κήπου
ποια Νέα Υόρκη, Ποια Λισσαβόνα
και ποιο Λονδίνο
μονό αυτός ο κήπος σήμερα με συγκινεί
τόσο
Και για χρόνια τον μισούσα
είχα νευρα γιατί μου έκλεβε τα καλοκαίρια
και στιγμές
μα τελικά έτσι έπρεπε να γίνουν
ήταν γραμμένα στα φύλλα της πορτοκαλιάς
του πατέρα
και της μηλιάς
κι ας ειμαι μονος ξανα μα οχι μονος
τα τζιτζίκια ,
στο μυστικό
τους τραγούδι
τα έλεγαν όλα...
μα ήμουν μεγάλος και δε
το καταλάβαινα
