Το βλέμμα σου ασυνηθιστα κουρασμενο για την ηλικια σου και άδειο, συχνά ρίχνεις ματιές στον μεγαλο ουρανό η στους
πάνω ορόφους της πολυκατοικίας , δεν εχω καταλάβει...
Φοράς πάντα αυτά τα μακριά φουστάνια και μάλλινη μακρια ζακέτα, έχει να πλυθεί
καιρό στα σίγουρα.
Κι αυτα τα ασυνηθιστα παπουτσια..., ενα νουμερο πιο μεγαλα στα ποδια σου.
Έχεις κόκκινο κραγιόν στα χείλια και στον ωμό σου ένα γατάκι σου κάνει
πάντα συντρόφια.
Μοιάζεις σαν ηρωίδα από ταινία μιας αλλης εποχής αλλά ζεις σημερα
Καμία φορά αναρωτιέμαι αν σε βλέπω μονο εγώ και δεν μπορούν οι άλλοι.
Μια φορά από περιέργεια αγόρασα μια αθλία τυροπιτα κι ένα ακόμη πιο άθλιο
εσπρέσο και κάθισα διπλά σα να περιμένω και γη κάποιον, σου εγνέψα ένα γεια αλλά
δε με ειδές καν.
Κορίτσι παράξενο και όμορφο, θλιμμένο και μοναχικό, άραγε τι μυστικά κρύβεις
μέσα σου? ποια παιδικά χρόνια ειναι η πατρίδα σου?
Κι αυτή η πιστή ήρεμη γάτα πως κάθεται πάντα στον ωμό σου έτσι ασάλευτα?
Σαν να ειναι φύλακας σου, σαν να ειναι η μονη που ξέρει την ιστορία σου..
Κι ουρανός εκεί ψηλά η ο εκτός όροφος της πολυκατοικιας τι σου ψιθυρίζει που δε μπορώ εγώ να ακούσω?
