Πως περνά έτσι ο καιρός
Να σα ήταν χτες που έγραφα αυτήν εδώ την ανάρτηση για την απρόσμενη
Συγκατοίκηση μας, τι άγχος
τοτε ε?
Και να που σημερα πια, φεύγεις για το δικό σου δυαράκι, λίγο πιο κάτω
Σε άλλη γειτονιά
Και τι δεν είχαν αυτά τα
δυο χρονια στο σπίτι μας
Καυγάδες, αγάπες, σεξ ατελείωτα, γλυκά , πολλά γλυκά
Παρά πολλά γλυκα,
ταινίες, ήσυχες βραδιές,
πρωινά ξυπνήματα
βραδινες αυπνιες
Βαλίτσες και ταξίδια,
κλανιτσες πρωινές,
γρίπες, επεμβάσεις
Τα ταπερ της μάμας,
βραδινές ξαφνικές βόλτες όπου τα μαύρα μας χάλια, φώτιζαν
τα αστερία του αθηναϊκού ουρανού
Γέλια & δάκρυα,
ένα πιτογυρο κολλημένο στο ταβάνι μετά από καυγά
Και τι δεν είχαν..
Nιωθω περίεργα που φεύγεις
Κατάφερες να κάνεις αυτό το σπίτι να νιώσει
ότι ανήκεις εδώ
Και ανήκεις εδώ
Κατάφερες να διαγράψεις
όλες τις ατυχες ιστορίες της ζωής μου
Και μας βρίσκει αυτή η ιστορία 3 χρονια μετά
από κείνο το τυχερό απόγευμα στα Εξάρχεια
πιο δυνατούς από ποτέ
Χίλιες εκατόν τριάντα μέρες μετά ε
Απόψε το παληορτηγακι του μπαμπά, θα έρθει θα πάρει τα χαρτοκιβώτια
Τις σακουλες το γραφείο
Θα τα πάρει όλα
Μαζι θα βάλω κρυφά κι μια ευχή,
στο φορτηγάκι ,
να πάνε όλα καλά.
Ε δε πας και στην άκρη του κόσμου
