Όταν πετώ με το αεροπλάνο κάνω πάντα τις πιο απίθανες σκέψεις,
είτε ειναι σε πτήση 20 λεπτών η 10 ωρών στην άλλη πλευρά του πλανήτη.
Ευτυχώς δεν είχα ποτέ αυτή την φοβία των αεροπλάνων
και έτσι το βλέπω πάντα με χαρα να ταξιδεύω
Μάλιστα ειναι τώρα που το σκεφτομαι ειναι το αγαπημένο μου μέσο ταξιδίου,
με εκνευρίζει λίγο η αναμονή στους ελέγχους που σου κάνουν.. και οτι δνε εποτρεπετε να εχω στο σακο μου τη σπανακοπιτα της μαμας αλλα οκ θα επιζησω .
Μέχρι και παπούτσι εχω βγάλει στο Παρίσι
γιατί έκανε συνεχεία μπιιιιιπ το μηχάνημα,
στους ελέγχους, άσε και έγινα και ρεζίλι με την τρυπά στη κάλτσα ο φοιτητης
Στο αεροπλάνο λοιπόν πάντα σκεφτομαι για τους ανθρώπους που ταξιδεύουν ιστορίες , που να πάνε , τι να ζουν , πως ειναι η ζωή τους, άραγε αγαπηθήκαν στη ζωή τους, έχουν μισήσει έχουν πέσει στα πατώματα για ένα ερώτα, τι δουλεια να κάνουν?
Και όταν κοιτώ από το παράθυρο και βλέπω τα σπιτάκια κάτω τα ποταμάκια, τα βουνά, τους δρόμους που ειναι τόσο μικρά μου έρχεται πάντα το γνωστό τραγούδι του Χατζή.
Κι έχει δίκιο το τραγούδι
"..από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά κι εσύ την πηρες σοβαρά κι εσύ την πηρες σοβαρά.."
Ετσι ειναι αγαπημένε μου μπλόγκερ εκεί έξω, οτι σε πίκρανε όταν το κοιτάξεις από ψηλά μοιάζει τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο..
Ο χρόνος γινεται αποσταση και μικραίνει μέσα μας τα πάντα
η σχεδόν τα πάντα ...
Aπο κει πανω νιωθεις λιγο σα το θεο, χαμογελας ειρωνικα οταν οι αλλοι κανουν ονειρα..
Το σημαντικό ειναι να κάνουμε τις πτήσεις μας χωρίς φοβίες χωρίς αναστολές , άντε το πολύ με καμία ζώνη ασφάλειας και οτι ειναι γραφτό να συμβεί θα συμβεί
Δεν ειδές τι έγινε χτες με τον Θ. Αγγελόπουλο,
από κει που δεν το περιμένει κάνεις, κι ας αναπαύει η ψυχή του.
Εγώ δεν ήμουν και τεράστιος φαν αλλά αναγνωρίζω οτι είχε ποιηση στο σινεμά του, μια ποιηση που συνεπαίρνει.
θα τελεiωσω αυτο το ποστ-να-το-κανει-ο-θεος ετσι :
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)
είτε ειναι σε πτήση 20 λεπτών η 10 ωρών στην άλλη πλευρά του πλανήτη.
Ευτυχώς δεν είχα ποτέ αυτή την φοβία των αεροπλάνων
και έτσι το βλέπω πάντα με χαρα να ταξιδεύω
Μάλιστα ειναι τώρα που το σκεφτομαι ειναι το αγαπημένο μου μέσο ταξιδίου,
με εκνευρίζει λίγο η αναμονή στους ελέγχους που σου κάνουν.. και οτι δνε εποτρεπετε να εχω στο σακο μου τη σπανακοπιτα της μαμας αλλα οκ θα επιζησω .
Μέχρι και παπούτσι εχω βγάλει στο Παρίσι
γιατί έκανε συνεχεία μπιιιιιπ το μηχάνημα,
στους ελέγχους, άσε και έγινα και ρεζίλι με την τρυπά στη κάλτσα ο φοιτητης
Στο αεροπλάνο λοιπόν πάντα σκεφτομαι για τους ανθρώπους που ταξιδεύουν ιστορίες , που να πάνε , τι να ζουν , πως ειναι η ζωή τους, άραγε αγαπηθήκαν στη ζωή τους, έχουν μισήσει έχουν πέσει στα πατώματα για ένα ερώτα, τι δουλεια να κάνουν?
Και όταν κοιτώ από το παράθυρο και βλέπω τα σπιτάκια κάτω τα ποταμάκια, τα βουνά, τους δρόμους που ειναι τόσο μικρά μου έρχεται πάντα το γνωστό τραγούδι του Χατζή.
Κι έχει δίκιο το τραγούδι
"..από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά κι εσύ την πηρες σοβαρά κι εσύ την πηρες σοβαρά.."
Ετσι ειναι αγαπημένε μου μπλόγκερ εκεί έξω, οτι σε πίκρανε όταν το κοιτάξεις από ψηλά μοιάζει τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο..
Ο χρόνος γινεται αποσταση και μικραίνει μέσα μας τα πάντα
η σχεδόν τα πάντα ...
Aπο κει πανω νιωθεις λιγο σα το θεο, χαμογελας ειρωνικα οταν οι αλλοι κανουν ονειρα..
Το σημαντικό ειναι να κάνουμε τις πτήσεις μας χωρίς φοβίες χωρίς αναστολές , άντε το πολύ με καμία ζώνη ασφάλειας και οτι ειναι γραφτό να συμβεί θα συμβεί
Δεν ειδές τι έγινε χτες με τον Θ. Αγγελόπουλο,
από κει που δεν το περιμένει κάνεις, κι ας αναπαύει η ψυχή του.
Εγώ δεν ήμουν και τεράστιος φαν αλλά αναγνωρίζω οτι είχε ποιηση στο σινεμά του, μια ποιηση που συνεπαίρνει.
θα τελεiωσω αυτο το ποστ-να-το-κανει-ο-θεος ετσι :
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)
