αντιο παληοδεκαξι

πάει και το δεκαξι

όταν μεγαλώνεις ο χρόνος τρέχει

βιαστικα 

δε θες

αλλά έτσι είναι

Και καθώς τρέχει ,

τρέχεις κι εσύ

και κουβαλάς 

άγχη έννοιες υποχρεώσεις

βαρίδια ένα σωρό

και η εποχή αγριεύει

δεν έχεις χρόνο για άλλο πόνο

δεν έχεις χρόνο να δεις τον άλλο κατάματα

να ακούσεις τις σιωπές του

και όλα συμπυκνώνονται

σε  emoticons  φατσυλες

σε μηνύματα στο κινητό

16 ήσουν δύσκολο

Τώρα που φεύγεις δεν έχω τίποτα

να μου λείψει

Ήσουν  μια χρόνια που συνηθίσαμε τη βία

και την βλακεία και το νέο καλυμμένο φασισμό

Το φασισμό απ αυτούς που μέχρι τώρα

ήταν και καλά πολέμιοι του φασισμού

Μια χρόνια που πήρα άλλο ένα γέρο μάθημα

το μάθημα ήταν να εμπιστεύομαι μένα

και να μην με ξοδεύω

Αυτό που κρατώ από το 16 και το φυλώ

είναι οι άνθρωποι γύρω μου

που με  στηρίζουν όταν δε το περιμένεις

στα καλά και στα κακά

ένας πυρήνας ανθρώπων που   με φυλανε

Αυτούς παίρνω μαζί μου και στο 17

Το όποιο 17

 είναι και ο αγαπημένος μου αριθμός

όποτε αφού έχω ακόμη την υγεία μου

αφού μπήκα βγήκα σε νοσοκομεία 

αλλά για απλά πράγματα μονο

αφού ζω ακόμη στο σπίτι μου

και δεν έφυγα σε άλλη χώρα 

κι ας γίνεται κι εδω

 ένας άλλο νέος πόλεμος

αφού δε ζητιανεύω στο δρόμο

με χαρτόνι να γράφει σε σπασμένα

γερμανικά πεινώ

αφού το κινητό μου κτυπάει

και τρελαίνεται με τις σαχλαμάρες 

που λέω με τους κολλητούς

αφού  λέμε ακόμη σαχλαμάρες

κάθε Σάββατο πρωί στο γνωστό καφέ

τότε είμαι πολύ καλά

ευχαριστώ

και πάμε σιγά στις ρυθμίσεις

πατάμε επανεκκίνηση

αντιο παλιοδεκαξι

καλή χρόνια να χουμε 

αντίο παληο χρονια

Τις τελευταίες μέρες δέχομαι  επίθεση ανελέητη
Και ξέρεις αγαπημένε μου μπλογκερ πως αντιδρώ στις επιθέσεις έτσι?
Τις δέχομαι σιωπηλά και τις απολαμβάνω…
Λέω ήταν να συμβεί.
Κάτι τεράστιοι κουραμπιέδες και  γιγαντίαια μελομακάρονα
μου επιτίθενται  με θράσος σε στιγμές που είμαι χαλαρός
 και θέλω να κανακέψω λίγο τον ασωτουλη μεσα μου
Ανοίγει μια μυστική πορτα στο ταβάνι του πατρικού σπιτιού
 και προσγειώνονται
κουραμπιέδες χιονισμένοι με αχνη ζάχαρη να και χλαπ
μου μπαίνουν αβίαστα στο στόμα
Ε τι να κάμω? άνθρωπος είμαι δεν είμαι πέτρα
Ήθελα σήμερα με αυτήν την ανάρτηση να τιμίσω το άσωτο έθιμο
να αποχαιρετώ τις χρονιές νωρίς, σιγά μη περιμένω τις 31
εγώ τις 31 θα δέχομαι πάλι  ηδονικές επιθέσεις
από γλυκα  μελομακάρονα ,και κρασάκια ντόπια  παυσίλυπα

Εγώ σήμερα θέλω να πω αντίο σαυτη την παληο χρονια
Αντίο 2013 και θέλω να μην ξαναρθεις και δε θα ξαναρθεις το ξέρω
Απλα ήσουν μια δύσκολη χρονιά ,το ξέρεις, έτσι?
Μ έκανες να καρδιοχτυπώ πολύ για δυο απ τα πιο αγαπημένα πρόσωπα
που έχω στη ζωη μου
Μ έκανες να χάσω τη σχέση με τον εαυτό μου
Μ έκανες να ξενυχτήσω με άγχος
Να με πιάνουν  τα κλάματα καταμεσής στην Αλεξάνδρας
Μ έκανες να περιμένω έξω από πόρτες χειρουργείου
και να πιάνω συζητήσεις και να υπόσχομαι σε αγιους
που καν δεν είχα και πολλά πολλά
Τα καλα νέα είναι
ότι μ έκανες πιο δυνατό
μου δωσες ένα καλο χαστούκι ζωης
αν και είχα φάει και μικρότερος κάτι αλλα
αλλα ΟΚ υπάρχουν και χειρότερα
Μ έκανες να ανακτήσω τη σχέση με τον εαυτό μου
και στο τέλος της μερας να κοιμάμαι ήσυχος
γιατί έκαναν ότι μπορώ  και τελικά μπορώ πολλά
Μ έκαθες ν αγαπώ  έτσι όπως μονο εσύ ξέρεις
Και τελικά πάντα υπάρχουν ανθρωποι που είναι πρόθυμοι
να σε βοηθήσουν
Σας ευχαριστώ
Μπορεί να μη με διαβάζετε
αλλα εγώ στέλνω  και αυτό το ευχαριστώ
εκεί έξω στο σύμπαν
και είμαι σίγουρος ότι θα ρθει να σας βρει

και τέλος
ένα ευχαριστώ
σ ένα "γατάκι"
που αγαπώ πολύ
και με ανέχεται
α-ο!

αντιο παληε κοσμε(*)

 καλη βδομάδα

χειμώνιασε έτσι?
σε λίγο έρχεται και "το τέλος του κόσμου"

εννοειται οτι εχει ηδη έρθει
απλά δε το χεις καταλάβει

παρε τραγουδι απο νέο  cd
Ιωαννης Λάκης 
http://www.youtube.com/watch?v=4ocMpWmpjNo&feature=player_detailpage

κι επειδή καμια φιλανθρωπία δεν είναι ανόητη

προχώρα και  βοηθα  οσο μπορείς
αναδημοσιευω απο την  σερενάτα

Το πρόγραμμα  αυτής της πολύ σημαντικής  εκδήλωσης των Γιατρών του Κόσμου  έχει ως εξής:

1.Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 8.00 πμ-23.00μμ

·         παραλαβή κουτιών γάλατος

·         παραλαβή τροφίμων

·         «συνεχές»  στήσιμο του Δέντρου(στις 21.00 βάζουμε το αστέρι)

·         διαλογή τροφίμων (ανά είδος)

·         πακετάρισμα

·         φόρτωση

·         μεταφορά των έτοιμων κουτιών στους ΓτΚ

·         τακτοποίηση των κουτιών στους ΓτΚ

*η προηγούμενη εμπειρία μας καταδεικνύει ότι ο κύριος όγκος δουλειάς θα είναι από το μεσημέρι και μετά.

2.Παρασκευή 14/12 από τις 23.00 μέχρι Σάββατο 15/12

·         Σιωπηρή Διαμαρτυρία για το Δικαίωμα όλων των παιδιών στην Υγεία

3.Δηλώστε τη συμμετοχή σας

Από τη Παρασκευή 30 Νοεμβρίου έως και τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου (9.00-17.00) καλείτε στο210 3213150 την Παναγιώτα Φωτοπούλου και δηλώνετε τη συμμετοχή σας. Ο έγκαιρος και σωστός προγραμματισμός  είναι εξαιρετικά σημαντικός.

(*)ο τιτλος αφιερωμενος σ αυτους τους γραφικούς

που θεωρουν τις φιλανθρωπιες ανόητες 

αντιο παληα ελλαδα

Από την μια η Ελλάδα της απόλυτης υποκρισίας,

των 800 βουλευτών που έχουν το θράσος να ζητούν αναδρομικά χωρίς καμία τσίπα την ιδία στιγμή που ο καθένας μέσος έλληνας βιώνει τόσες απώλειες καθε τροπο

η Ελλάδα των στημένων ειδήσεων και των μεσημεριανών, 

η Ελλάδα της μίζας και της ατιμωρησίας, 

η Ελλάδα και των φοβισμένων ελλήνων που κλειδώνουν πια τα σπίτια τους 

Από την άλλη ειναι η παλιά Ελλάδα αυτή που καθε μέρα σβήνει με τον ένα και τον άλλο τρόπο.

Ο Θανάσης Βέγγος ανήκει αυτή την Ελλάδα, που μυρίζει αγιόκλημα και γιασεμί, που χαμογελά αθώα και δεν κάνει λαμογιες

 στην Ελλάδα που ανοίγει την πόρτα και φιλοξένει άφοβα,

που χαίρεται,

που κοιτά το φεγγάρι  τα βράδια και κάνει όνειρα. 

Αυτή ειναι η παλιά Ελλάδα, της Καρέζη και την Αλίκης, του Μάνου και του Χορν,του Αυλωνίτη και των άλλων παιδιών...

Είχα αποφασίσει να μην γράψω κάτι, 

είδα  το  blogroll των αγαπημένων μου ιστολογιων

, και τα είχατε πει όλα 

λέω οκ ας μην γράψω

αλλά χτες το βραδυ ξανά είδα μια ταινία του Βεγγου

και ήταν αλλιώς, 

συγκινήθηκα και γέλασα αλλιώς

και ήθελα σ  αυτό το δικό μου ιστολόγιο

να κάνω και γη μια αναφορά

Ο Θανάσης Βέγγος ήθελε πολύ να κάνει την Ελλάδα να χαίρεται και να γελά.

δες το βίντεο τώρα και κάνε ένα διάλειμμα από την Ελλάδα που ζεις

 

αντιο παληε κοσμε

Με αφορμή το σχόλιο του Αγαπημένου μου  μπλογκερ  Ephemeron

στην προηγούμενη ανάρτηση

"Άσωτε, τα χρόνια που φεύγαμε από τα μπαρ στις 3 το πρωί για να κατεβούμε στην Ομόνοια για την Κυριακάτικη εφημερίδα, όπου έβλεπες μέχρι και την Άλικη και τον Βλάσση να σταματάμε για την εφημερίδα τους, χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα, δυστυχώς έχουν περάσει..  "

σκέφτηκα

Ναι  πάει ο παλιός ο κόσμος, 

 που ξενυχτάγαμε   και  ομιλάγαμε άνετα στα μπαρ,

που πηγαίναμε για κουλούρι η σουβλάκι στην ομόνοια 5 ώρα το πρωί 

ακόμη και  τις καθημερινές, 

η ομόνοια ήταν πάντα μια αδικημένη πλατεία

αλλά τόσο ναρκωτικό, τόσο νιγηριανός να σου κλέβει  τις τσέπες,

τόση πρέζα δεν είχε ποτέ όσο τώρα.

Φεύγαμε από τα μπαρ όχι αγχωμένοι που δε κάναμε γνωριμία 

αλλά παρέες,

και μέχρι να ξημερώσει μιλάγαμε στην Φωκίωνος  και στην Μαβίλη

 Tοτε που οι εφημερίδες είχαν ειδήσεις και δημοσιογραφία 

και όχι  dvds και παραπληροφόρηση, 

και η τηλεόραση είχε φτωχό αλλά ειλικρινές πρόγραμμα .

Μια γενιά που σήμερα είμαστε όλοι 40 και ίσως μεγαλύτεροι,

Τότε γυρνάγαμε χωρίς ταυτότητα στους δρόμους,

δεν υπήρχε ο  φόβος να μας  κάνουν έλεγχο  για εξακρίβωση  στοιχείων , 

δεν υπήρχε λόγος.

Τότε αν κάποιος πραγματικά είχε ανάγκη στο δρόμο  δανείζαμε χρήματα, 

σήμερα η πιο πρόσφατη εικόνα που έχω από άτομο που μου ζήτησε να του δανείσω

ειναι ένα δυστυχισμένο πρεζόνι με μια λουκανικοπιτα ήδη  στο χέρι 

στην πλατεία Εξαρχείων

"...φιλέ πεινώ..." , μου λέει, να μου δανείσεις ένα ευρώ να φάω..

(είχε και πλαφόν όχι κάτω από ευρώ)

και κρατούσε την λουκανικοπιτα στο χέρι, προφανώς το είχε ήδη ξεχάσει.

Τότε που λες δεν είχαμε κινητά ,  και  λα τοπ, είχαμε το σταθερό τηλέφωνο, πιο σταθερό δεν γινόταν

  κει διπλά στο κομοδίνο,  

και λέγαμε το αγαπώ κοιτώντας τον άλλο στα μάτια όχι μέσω α!

Οι κασέτες έπαιζαν  μέχρι 90  & 120 λεπτά και οι δίσκοι ήταν παράγωγες όχι φτηνές αλλά μικρά έργα τέχνης.

Δεν υπηρχε  downloading & mp3

Δεν υπήρχαν τόσοι άστεγοι στους δρόμους, κι αν υπήρχε ενας  δυο θυμάμαι στο κέντρο...

Συχνά πηγαίναμε σάντουιτς σ ένα τύπο κάπου στην Αίολου που είχε 3 σκυλιά, 

ωραίος τύπος.

Σήμερα υπάρχουν άστεγοι παντού, αν περπατήσεις στην 3η Σεπτέμβριου , Αίολου ομόνοια Εξάρχεια θα βρεις γωνίες με κουβέρτες, και μόνους αστέγους.

όπως αυτή η φωτογραφία όπου πέρασε ένα τσόγλανι και έγραψε μετά με το σπρέι , 

γιατί αυτά τα"νέα παιδια"

συχνά, 

μεγάλωνουν και τα χουν  έτοιμα όλα στο σπίτι 

και τώρα θα το φανε το αγγούρι της Κρίσης , αγαπημένη γενιά μου των 592 ευρώ.

Μπορώ να κάνω ένα τεράστιο υπέροχο μνημόσυνο για αυτον το κόσμο  που τότε υπήρχε και τώρα πια δεν υπάρχει..

Υπάρχει μονό φόβος, βρώμια ,καχυποψία ,μοναξιά  και σχιζοφρένεια, 

άνθρωποι μέσα στο δίκτυο 

γκεης  & Στρεητ με  προφίλ, ψεύτικα διπλά τριπλά ,

  in photoshop they trust 

ψαχνουν ψάχνονται ,χανουν & χανονται

κοινος παρονομαστης η μεγαλη μοναξια.

Κανεις δε ξερει τι θελει, και μπορει διπλα σου να περασει το αλλο σου μισο αλλα εσυ να σαι κολημενος στο msn

στο  cyber   με την ξανθια απο την νορβηγια.

Αυτη ειναι η εποχη μας, 

ο καινουργιος κοσμος 

και αυτο που κανει να πιστευω οτι δυστυχως μεγαλωσα

ειναι αυτη η γελοια ατακα που παντα μισουσα να ακουω

"τι ωραια που ηταν τοτε..."

υ.γ Φυσικα μην  τα μηδενισω ολα, η τεχνολογια και οι επιστημη εχει κανει θαυματα ,

κυριως αναφερομαι στο ηθος του τοτε και του σημερα

υ.γ2 ο τιτλος εναι δανεισμενος απο ενα βιβλιο του Στ.Τσαγκαρουσιανου αλλα δεν εχει σχεση με το θεμα του