ειχα στο μυαλο μου να γραψω κατι αλλο ασχετο , στη τιβι επαιζε καποια εκπομπη και εντοπισα μια φωνη ηλικιωμενης γυναικας.
Μιλαγε για την μικρη της συνταξη, τις ασθενειες της , καρδιοπαθεια και καρκινο, και την αγωνια της να μην υπαρξουν προβληματα στην παροχη φαρμακων σε μια εποχη που η ελλαδα "κλεινει" σα κρατος
Μια χωρα χωρις αναπτυξη που στην εισοδο της γραφει "κλειστα".
Ανατριχιασα, σκεφτηκα την μανα μου που παιρνει 300 ευρω ενω μια ζωη δουλεψε πολυ, και την ζω εγω τωρα ευτυχως εχει το σπιτι της και δε πληρωνει νοικι.
Μια γενια που ειναι τωρα 60-80 χρονων τωρα , μια αητητη γενια που μεγαλωσε χωρις τις πολυτελειες των επομενων γενιων.
Παλεψε για να επιζησει, μαζι μαυτη τη χωρα και ειχε αξιες που εμεις τις παρακολουθουμε στις ασπρομαυρες ταινιες του 60. δεν τις εχουμε πια
Ποσο λυπηρο ειναι αυτη η γενια να διεκδικει το αυτονοητο, μια αξιοπρεπη συνταξη και να μην ταλαιπωρειται σαυτη τη φαση της ζωης τους, να ζει χαλαραν γιατι μια ζωη κουραστηκε πολυ.
Τι κρατος κι αυτο...
ανυπαρκτο, αναισθητο,
σκοτωνει τα αλογα οταν γερασουν?
