Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

εμενα οι φιλοι μου


εμένα οι φιλοι μου διαβάζουν βιβλία στα σκοτάδια με τη βοήθεια ενός κεριού γιατί τους κoψανε
το ρεύμα , ξέχασαν να πληρώσουν το λογαριασμό
μου χτυπάνε τα κουδούνια  μεσημερια και ειναι χαρούμενοι
εμένα οι φιλοι παίρνουν ξαφνικά τ αεροπλάνα και πετούν στα βαλκάνια με την αγάπη τους
συνομιλούν με σκιουράκια στα πάρκα της Κρακοβίας  και φoρανε τη βέρα στο δεξί,
εμένα οι φιλοι μου ειναι ποιητές και πιστεύουν πως τα ποιήματα  θα σώσουν αυτόν τον κόσμο, υστερα γυρνανε στο σπιτι απο ομιχλη
και κοιμουνται ησυχοι γιατί αγαπηθηκαν πολύ.
Κατι  φιλοι μου έχουν φωνή απο σκόνη αστερίων και όταν τραγουδάνε τ απογεύματα που δύει ο ήλιος στην οδό  Πειραιώς , δακρύζουν ολα τα
αδεσποτα σκυλια
εμένα οι φιλοι μου γραφούν μουσικές  για τη μοναξιά την αγάπη και  την
αθωωτητα που ποτε δε χασαμε
ύστερα βάζουν τ ακουστικά και περπατούν στη πόλη τις νύχτες
εμένα οι φιλοι μου χαμόγελανε στα αναπάντεχα κι έχουν πάντα μια σοφή λέξη όταν τους ρωταω
Στηνουν αυτοσχεδια ραδιοφωνα και κανουν  εκπομπες μονο για μας

Μεθανε καθημερινες  με θέα τα τραινα να φευγουν  και κλαινε
ευκολα όταν θυμουνται ότι καποτε ερωτευθηκαμε πολύ

εμενα οι φίλοι ειναι άγγελοι  σε κορνίζα ξυλινη
με κοιτουν κρυφά απο μια γωνιά στο ταβάνι
κει πανω απο το καλοριφερ
και μου κλεινουν το ματι πονηρά
μετά παίρνουν το βεσπάκι
και κάνουν τη βολτα πατησιων κολωνάκι
οπως τοτε παληα


εμένα οι φιλοι μου ειναι τα πιο καλά παιδια
όταν γυρνάμε στις πλατειες , γελάμε  δυνατά
να φοβούνται οι μίζεροι και δειλοί
και να μας κοιτανε με πςριεργεια οι γιαγιαδες.
Αναβουν κερια σ εκκλησιες για τις υγιές ολων μας’
κι εχουν τους δικους τους αγιους

και πιασμένοι χέρι  χερι  τρώμε παγωτό χωνάκι
και γλύφουμε και το λερωμένο δάχτυλο
και παμε να δουμε λιγο θαλασσα



βαλτο  δυνατα τωρα'