πέμπτη βράδυ γύρω στις 8 , η Αθήνα με μισεί κι εμένα ( διάβασα ένα υπέροχο άρθρο
του τσαγκαρουσιανου στην Lifo (
http://www.lifo.gr/mag/columns/2734)
Ακούω indiegroundradio και αρέσει...
γιαυτο λατρεύω το blogging ανακαλύπτω συνεχεια ...
και καυλωνω ν ανακαλύπτω νέα πράγματα σε μια εποχή (μου) που νόμιζα τα χω
δει όλα
ε όχι δε τα χω δει όλα ακόμη
με κούρασε αυτή η πόλη, σήμερα ειδικά, ο θόρυβος η σκόνη, οι οργισμένοι
στους δρόμους, η ανόητη ακρίβεια στον καφέ σε μετρία καφέ τύπου φλόκα, άκου κει
4μισι ευρώ ο καπουτσίνο στην πλατεία Βικτώριας
έλεος κύρια, σύνερθε τε
τίποτα δε θ αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς
ήθελα να μαι σ ένα νησί σήμερα μαζί.
σ ένα σπίτι και να κοιτάμε την θάλασσα
να ναι ψηλά σ ένα βράχο όπως στις αμερικανικές ταινίες και να έχει μια μεγάλη
ξύλινη σκάλα να κατεβαίνεις στην άμμο και να παίζαμε με το σκύλο, την ήρα μου,
που δεν ζει πια αλλά οκ, 13 χρόνια με μεγάλωσε από τα 17 μέχρι τα 30...
και είναι τόσο βαθειά μέσα μου
καμία φορά κει που ξεχνιέμαι νιώθω να με χαϊδεύει η τεράστια ουρά της στη γάμπα
καθώς περνούσε διπλα
Μίλησα μ ένα φίλο μου σήμερα που ζει στο νησί
Και σα να ζήλεψα λίγο
ζει εκεί με τον την φίλη του
"...έλα ρε μου λέει δε το άκουσα πριν το κινητό
μαζεύαμε ξύλα για το τζάκι
κάνει κρύο ακόμη..."
