ο μικρος πρικηπας στο Toledo

Ζει σ ένα χωριό έξω από το Τολέδο, μια ώρα μακριά από την αμαρτωλή Μαδρίτη
Τα μάτια του έχουν θλίψη από τη μέρα που έφυγε η αγάπη του σε τροχαίο.,
Δυο χρόνια τώρα ένα μαύρο μακό και ένα τζιν
Το σπίτι που θα μένανε μαζί έχει μείνει μισό άδειο αλλά τόσο όμορφο, τους περιμένει μα πάντα είναι μόνος του
Μένει αρκετές ώρες ανάμεσα στα λουλούδια και τα καναρινια και της μιλαει συνεχεία.
Την Κυριακή που τον βρήκαμε είχε χαρά μας πήγε σ όλες τις γειτονιές , μίλαγε συνεχεία τα ωραία ισπανικά του, μα κεινα που λέγαν τα μάτια του ήταν μαχαιριές μέσα μας.
Φεύγοντας από το χωριό , περάσαμε από το νεκροταφείο να πούμε κι μείς ένα γεια.
Μούσκεμα τα μάτια...
το βραδύ ήταν βαρύ, όπως κάθε Κυριακής που σέβεται τον εαυτό της.
Δε θέλαμε να πούμε αντίο
Θα θελα να μην τον αφήσουμε ποτέ μόνο του, αλλά έπρεπε να φύγουμε
Και μας λείπεις Γκουσταβο, μας λείπει αυτό το καθαρό σπάνιο βλέμμα, αυτός ο τσαμπουκάς ο ωραίος που υπάρχει μονό στο σινεμά
Είσαι ήρωας μιας άλλης δεκαετίας και ξέρεις ν αγαπάς,
Ευχαριστώ γι αυτά που είχα ξεχάσει και πρέπει να ξαναβρώ μέσα μου