αλλο ενα δακρυβρεχτο ποστ

αλλο ενα δακρυβρεχτο ποστ

 (χρονια πολλα μανα)

                                                                                          η μάνα μου γέρασε

αν είχε μια κανονική ζωή , 

θα χε εγγόνια τώρα , 
αλλά δεν είχε..

Γιατί απλά δεν είμαστε μια κανονική οικογένεια ...

και δε νομίζω ποτέ και να γίνουμε δηλαδή

(λες να γινουμε?)

καθε μέρα με συγκινεί

γιατί ειναι σα παιδί πια που έχει την δίκια μου ανάγκη.

Θέλω να της πω τόσα πολλά απλά δε  μπορώ...

"ποτέ θα φτιάξεις τη ζωή σου παιδί μου...? (*)
μην μείνεις μόνος να χεις μια παρέα, δες εμένα 30 χρόνια χήρα..."

"...όταν γερνάς η μοναξιά δεν αντέχεται παιδί μου..."

 Και  τοτε εγω νιώθω σα πατέρας που δε μπορω

να απαντήσω στις πρώτες απορίες του παιδιού μου

Θέλω να σου απαντήσω 

αλλά απλά δε μπορώ

Ετσι κι αλλιως  νομίζω μαμά οτι τις ξέρεις τις απαντήσεις

Έγινες 85 πια..

χρονια πολλα μάνα

85 χρονια

σ ενα πλανήτη

που αλλαζει με ταχυτητα φωτός

αλλα εσυ εμεινες

ιδια απο μωρο

πιστευεις παντα στην αγαπη 

στο καλο

και δεν ειναι η περουσια

που κληρονομισα απο σενα 

μαμα

ουτε το ονομα 

ειναι αυτη σου η επιμονη

να κανω το καλό

μου το λεγες απο τα νηπια αυτο

χρονια πολλα μανα

ετσι οπως σου συνηθιζω να σου ευχομαι

 απο τα 7 μου χρονια νομιζω
τοτε που σου αφησα τις μαργαριτες εξω απο τη μπαλκονορτα
μα καλα πως το σκεφτηκα  τοτε
να σηκωθω νωρις πριν ξυπνησετε
να κοψω μαργαριτες 
και να σου κανω εκπληξη
καλα  ε
πολυ με  θαυμαζω στα παιδικα μου χρονια

πως περνανε τα χρονια...?

 (*) μαμα δε φταίω  γω

καθε βραδυ φτιάχνω τη ζωη μου

και το πρωι γκρεμιζεται

καποιος αιωνιος χρησμός

θελει να μαι μόνος

να μην φτιαχνω τη ζωή μου

αλλα θα λυθούν τα μάγια 

μου πε ενα παιδι των δρομων

καθως πουλουσε λουλουδια στα φαναρια
και εφυγε σιγa τραγουδωντας ενα τραγουδι του ζακ