εγώ δεν ήθελα να γράψω
δεν είχα να γράψω
γι αυτο σου λέω αυτό το μπλογκ
πια
κάνει του κεφαλιού του
ειναι σίγουρο
μόλις κάθισα να διαβάσω αναρτήσεις
άρχισα να γράφω
που καθε που το ακούς
θες να κλάψεις έστω και ένα δάκρυ
κρυφά
ξέρεις απο εκεινα τα αθόρυβα αλμυρά
που τα ξέρει καλά μονό το μάγουλο
απο κει που τα παίρνει
ο αέρας όταν είσαι πάνω στη
μηχανή
αλλη μια άνοιξη βαδίζει με σθένος
στα κορμιά μας
στα μυαλά μας
στα βλέμματα μπρος
και θες να τρέξεις σε έναν έρημο
αγρό
αργά σε κίνηση slow motion
σα σινεμά
να τρέχεις μαζι με την αγάπη
σου
και μαζι σου να τρεχουν αυτα που
πεθυμησες αλλα δεν ηρθανε ποτε
και να ακούγεται απο του ουρανού
τα στερεο ηχεία
αυτό το τραγούδι
γιατί η σωτηρία της ψυχής
ειναι πολύ μεγάλο πράγμα
και μετά λαχανιασμένος
να ξαπλώσεις στο χορτάρι
κει ανάμεσα στα λουλούδια
τα κίτρινα και τα κόκκινα
και τα μωβ
μακριά απο την άσφαλτο
τη σκληρή
να ξαπλώσεις
το δάχτυλο σου
να ακουμπά το δάχτυλο του
και να ξεχάσεις
να ξεχαστείς
γιατί τι ειναι η ζωή
αν δεν εχει τέτοιες στιγμές ?
