οι παληες αγαπες πανε στο παραδεισο...

σε είδα, 

στο μοναστηράκι,

λίγο πριν το  κανονισμενο ραντεβού μας.

Τυχαία ,

λίγο πριν πάω στο ραντεβού σε βρήκα ξαφνικά,

να περπάτας  αμέριμνος σα τουρίστας  & ωραιος σαν ελλην.

κοίταζες την ακρόπολη από μακριά

δέκα χρόνια είχα να σε δω, και ήταν σα να ταν χτες...

μιλήσαμε , 

γελάσαμε ,

ήσουν  όπως παλιά, δεν είχες αλλάξει εξωτερικά

πως το καταφέρνεις αυτό, σε ρώτησα,
γέλαγες συνεχεια.

ζήσαμε τόσα πολλά σε λίγο χρόνο, 

νιώσαμε ,

παθιαστήκαμε και μετά έφυγες να κάνεις καριέρα εκεί.

Και έμεινα μόνος  ξαφνικά

και όποτε περνούσα απέξω από το διαμέρισμα της Αριστοτέλους , 

είχα ταχυκαρδίες,

εσύ ήσουν πια Γερμανια αλλά εγώ είχα ακόμη ταχυκαρδίες ,

όταν κοίταζα το μπαλκόνι σου.

Ευχαριστώ που σε γνώρισα ,

 ευχαριστώ για τον χειμώνα στο νησί όπου έκανες το αγροτικό σου,

για τα ταξίδια μας,

για τα τραγούδια που μου τραγούδησες, 

για το σταυρουδάκι που δωσες πριν φύγω να με φυλαει

για το τραγούδι που μου χάρισες

γιατί θα σαι πάντα η πρώτη μου αγάπη.

και να φανταστεις οταν μας πρωτοσυστησαν 

  δεν εδωσα καν σημασια,
επληττα μαζι σου

δεν ηθελα να σε ξαναδω αλλα ηταν  "κανονισμενο" φαινεται..

τελικα εχει πολυ πλακα η ζωη

Κι ευτυχως που ησουν εσυ η πρωτη ,

γιατι μετα ακολουθησαν διαφοροι δεσμοι &  επιδεσμοι 

μεχρι να φτασω εδω...

Βρήκαμε αυτόν τον πλανήτη τον ακατοίκητο και αθώο και του δώσαμε ζωή,

και το συμπαν μας επέστρεψε  ένα μέρος μέσα μας , 

αθώο ,τρυφερό και άφθαρτο.

οι παλιά αγάπη παει πάντα στον παράδεισο,

και αυτός ο παράδεισος δεν είναι ένα λιβάδι με λουλούδια και αιώνιο φως 

 ούτε ένα κατάλευκο χιονισμένο δασος  

αλλά ένα νησί κυκλαδίτικο,

ένα σπίτι λευκό πάνω στο βουνό ,

ένα τζάκι και πολλά γέλια, γέλια να γεμίζουν τους τοίχους .

δεν ηταν η καυλα που μας ενωσε

αλλα η αδολη αγαπη.