τα λογια ειναι περιττά (βολτες στη πόλη)

βόλτες στη πολη

to know us better

hello-na  πρεπει να πας φέτος

αδειο σπίτι γεματο αγαπη

ονειρα αναρχικά (!)

αυτη η μηλοπιτα αξιζει οσο 100 γαμισια

που να ξερε η καλογρια οτι,,,

θα εβαζα τον μπομπ απο κατω της

Αθήνα

βικτωρια μια πλατεια
που δεν την αγαπησε κανεις
(μονο οι ξενοι της )

Από το άλμπουμ "Η μουσική που παίζουν στο βυθό".

Τραγουδάει ο Γιάννης Παλαμίδας.

Η στιγμή που γεννήθηκε, μα να ζήσει φοβήθηκε.

το μαχαίρι που έσπασε και με αίμα δε μέθυσε.

Η χαμένη γαλήνη μου, το πιο μαύρο παιχνίδι μου,

ο χαμός στο κεφάλι μου, η πολύχρωμη ζάλη μου.

Η σιωπή που μου μίλησε, ο θυμός που με φίλισε,

το μετάξι που σάπισε, το ταξίδι σου άρχισε.

Δύο μάτια κοιτάχτηκαν, μες στο χρώμα τους χάθηκαν,

το άρωμα που εξατμίστηκε και απ΄την μνήμη μου κρύφτηκε.

Και όλο αποχαιρετιόμαστε, το κενό μοιραζόμαστε,

με τους ίσκιους μας μοιάζουμε και τη νύχτα τρομάζουμε.

Το μπουκάλι στα πόδια μου, τα αδιάφορα λόγια μου,

η μπαλάντα που αγρίεψε και το τέλος της γύρεψε.