Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

τα πενταλεπτα της θλιψης.




Ο ήλιος ειναι στη στιγμή που δίνει το πιο λαμπερό φως του, πριν κρυφτεί πίσω από το βουνό με τις    άχαρες κεραίες, και το φως του σε νικήσει.
Κ λείνω τα μάτια , και  διαπερνά τα κλειστά βλέφαρα.
Μου ρθε η μυρουδιά από λιβάνι , γύρισα και κοίταξα το μικροσκοπικό εκκλησάκι, στη γωνία του δρόμου, 
ξέρεις αυτά τα εικονοστάσια μικρά σχεδόν κιτς, που τοποθετούν στα σημεία των ατυχημάτων στην άσφαλτο.

Δε σε ήξερα, άκουσα για σένα , και τα λουλούδια γύρω από το εικονοστάσι μαρτυρούν  οτι αγαπούσε πολύ κόσμος.
Mερικές φόρες κάτι παιδια  με μηχανες ανάβουν μικρά ρεσώ και στέκουν εκεί βουβά
Είκοσι  τέσσερα χρόνο παιδί.
Ξέρω όμως την μανα σου, νέα γύρω στα 45-50, ντυμένη στα μαύρα, φανερά αδυνατισμένη, με πρόσωπο ανέκφραστο 
σα  πεθαμένη κι αυτή
Καθε απόγευμα την ιδία ώρα , κάνει την  ιδία διαδρομή ,ειναι η ωρα που επιστρεφω στο σπιτι και γω, την βλεπω
αμίλητη
κοιτάζει τα σύννεφα συχνα ,,,
-λες να ισχύει αυτό που μου λέγε η γιαγιά
οτι όσοι πεθαίνουν πάνε στα σύννεφα?
κι οτι τα σύννεφα ειναι στρατιές αγγέλων
που εμείς οι θνητοί δε μπορούμε να τους δούμε?
Λες γιατί να κοιτά η μανα σου τα σύννεφα?
μήπως και σε δει κει σε κάποια γωνία?
κοιτώ και γη ψηλά, τίποτα
μονο σύννεφα, μπα είμαι ακόμη θνητός μονολογώ…-

δεν ξέρει κάνεις τι του ναι γραμμένο
το χε πει και η γιαγια μου,το θυμαμαι καλα.
ειναι τυπωμενο μεσα μου μαζι μ ολες τις ιστοριες της
έχει δίκιο,,,
Καθε απόγευμα τέτοια ώρα  όποτε σε συναντώ 
λυπημενη μανα του παιδιού
που καρφώθηκε στο δέντρο
σκίζεται η κάρδια μου στα δυο
Καθε απόγευμα τέτοια ώρα
εχω ενα πενταλεπτο θλιψης
ηρεμουν μεσα μου τα αγρια θηρια της επιπολαιοτητας και της ματαιοδοξιας
και παίρνω ένα καλό μάθημα  ζωής...
τίποτα δεν ειναι δεδομένο, το ξερεις
δε ξέρεις τι θα συμβεί στο επόμενο λεπτό, το ξερεις κι αυτο.
γιατί  χαλάμε τις στιγμές έτσι?
κάνεις δε ξέρει , τι του 'ναι γραμμένο
μετα καβαλαω τη δικη μου μηχανη, βαζω το κρανος , τ ακουστικα  του  ipod ν ακουω 
το αγαπημενο μου τραδουδι και  φευγω
απο το καθρεπτακι κοιταζω τη μανα και το καντηλακι που μικραινουν, συνεχεια οσο απομακρυνομαι.


35 σχόλια:

  1. Η μάνα μου έλεγε:
    Ο Θεός να μην αξιώνει...
    Το σπαραγμό της ακόμα τον έχω ακόμα μέσα μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γιαγια ... Ο Θεός να μην αξιώνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ανδρομεδα μηπως ετσι δεν ειναι η ζωη??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έτσι είναι άσωτε, ο θεός να μην αξιώνει μάνα να θάβει το παιδί της..
    Μου θύμησες άσχημες στιγμές...
    τα φιλιά μου να προσέχεις με τη μηχανή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εχασα τον κολλητό μου από ανέβρησμα 23 χρονών.
    Εχουν περάσει 23 χρόνια από τότε. Την μάνα του την βλέπω καθημερινά με την λύπη στα μάτια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. den tou prepei kanenos tetoios ponos.nanai gera kai kalotyxa ola ta paidia tou kosmou.elenh.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα για τον γονιό από το να θάβει το παιδί του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πως μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σας.
    Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοιο κακό. Αλλά όταν είμαστε καλά ξεχνάμε γρήγορα. Και ασχολούμαστε με μαλακίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ολα αυτα καλα, τα καταλαβαινω, το χαμο ενος νεου, τον πονο της μανας, συμφωνω τραγικο...
    Υπαρχει ομως κατι που με κανει να παιρνω "ανάστροφες"...
    και αυτο ειναι... τα εικονοστασια, ενα εδω ενα εκει και ενα στην αμερικη...
    δεν τα μπορω με τιποτα... συγνωμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ελενη , ναι δεν πρεπει σε καμια μανα τετοιος πονος, ειδικα στη μανα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. λαγωνικο εγραψες τη λεξη κλειδι "καταρα.."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ephemeron καταλαβαινω τι λες αλλα , πως μπορεις να ενωσεις 2 πονους αν εχουν γινει 2 ατυχημετα σε 1 χλμ? δεν ειναι συνεταιρισμος, ειναι πονος οικογενειας.
    Και μενα η εικονα μου προκαλει αναμικτα συναισθηματα, η εικονα σκετη εννοω,μ η εικονα με τη καποιον που θλιβεται με κανει να μην μπορω να σκεφτω τιποτα αλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΑΣΩΤΑΚΙ μου Σ Ο Σ

    κάτι χαρούμενο. Θα κόψω φλέβες ανοιξιάτικα. Κατι να σε ανεβάσει πιά. ΤΟ κορίτσι που λέγαμε τι έγινε? Δική της δουλειά είναι να σε έχει ανεβασμένο........

    Μήπως να κατέβω νωρίτερα Ελλάδα να πάμε γιά μπύρες? Θα φέρω και σκάλα μαζί μου να σε....ανεβάσω.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κρίμα για το παιδί. Πολύ συγκινητική η περιγραφή σου. Πάνω απ'όλα η υγεία και όλα τα άλλα έρχονται, το λέμε άλλωστε και σε βαρετές συζητήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. τα εικονοστάσια αυτά, κάπως μας συγκινούν, έστω αν δεν υπάρχει το θρησκευτικό συναίσθημα. Και νομίζω, δεν τα βρίσκεις εύκολα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
    Χαρακτηριστικό των Ελλήνων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ginger δυστυχως ετσι ειναι η ζωη, δε γινεται να γραψω κατι αλλο ειδικα σημερα εμαθα ενα πολυ δυσαρεστο γεγονος που με ταραξε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. kovo voltes αυτα ειναι τα τσιτατα που λεμε μεις οι θνητοι για να περναμε καλα, αντε πεστο αυτο στη μανα του παιδιου, που τον θυμαται καθε στιγμη αλλα ειναι σα πεθαμενη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. astakoulis φχαριστω για τα λογια σου
    απλα οτι ενιωσα εγραψα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Xenoudis - Ξενούδης εχεις τοσο δικιο, ειναι ελληνικο απολυτα αυτο, μαλιστα καπου αλλου διαβασα ενα μπλογκερ που εγραφε , οτι δεν του αρεσαν κι οτι ουτε πολεοδομικη αδεια εχουν, και γελασα
    αντε πες στη μανα για αδεια πολεοδομικη, που τα πιο πολλα ατυχηματα γινονται κι απο τους κακους δρομους που εχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σοφή γιαγιά, Άσωτε...
    Παράτα την μηχανή κι εσύ έγκαιρα, όμως - με λαχταράς ήδη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μόνο με αυτή τη διάθεση δεν το έγραψα, ως τσιτάτο εννοώ. Ούτε περνάς καλά μετά απο μια απώλεια. Πάντα θα μένει κολλημένη μέσα σου. Απλά αν ξεχάσεις, είσαι διπλά πεθαμένος...Το λέω απο την πλευρά των δικών μου βιωμάτων. Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει με τα δικά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. kovovoltes ξερω πως το γραψες μην με παρεξηγεις απλα δεν ειναι η μερα μου
    σημερ εφυγε μια παιδικη μου φιλη, αποο καρδια...
    ειμαι ρακος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. αμαν αυτες οι μηχανες!και στη πολη μου σκοτωθηκε το καλοκαιρι ενα παιδι 17 χρονων!Οσοι εχετε παιδια,αγοραστε τους αμαξι αντι μηχανης,εστω κι σαραβαλο!Ειναι πιο ασφαλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @ Xenoudis - Ξενούδης
    Στην Καλιφορνια που ζω, απο καιρο σε καιρο βλεπω στις ακρες του δρομου μερικες φορες, σταυρους, λουλουδια κερια, που εχει βαλει κοσμος μετα απο ατυχηματα αλλα... ειναι ΜΟΝΟ απο Μεξικανους που ζουν εδω, και καποιος συγγενης ή φιλος εβαλε ενα ξυλινο σταυρο με ονομα, κλπ.
    Ειναι εναντιον του νομου να χτιζεις δεξια και αριστερα μικρα εκκλησακια και εικονοστασια, φανταζομαι εδω τα θεωρουν κατι σαν... "μικρου μεγεθους αυθαιρετα" και δεν το επιτρεπουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Δεν ξερω τι να πω.
    Δε λεω κατι.

    Καλο βραδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. :(((
    Αυτο το ποστ μου θυμισε αυτο το τραγουδι :
    http://www.youtube.com/watch?v=hAQUji9oX7c

    Jeremiah was dealt his hand
    Went off to another land this evening
    For to find some inner peace
    And to see a better way of living

    He only went to try to change something
    His poor young life was pulled from under
    him

    Found him by the motorway
    Jeremiah ran away from something
    Jeremiah's mother wept
    For the answers they had left behind them

    He only went to try and change something
    His poor young life was pulled from under
    him

    And everytime I see the sun go down I think

    of you
    The polits I have swept it out of sight
    There's nothing new
    And everytime I see the sun go down I think

    of you
    I hope someday someone will feel the need

    to tell the truth
    Little one do not fear
    The ways of the world
    Will soon be clear

    Τι υπεροχοι στιχοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ότι χειρότερο να βλέπει ο γονιός να φεύγει το παιδί του...με τον οποιονδήποτε τρόπο.Αλλάζει η φυσική διαδρομή.
    Την Καλημέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ολοι μας εχουμε τελικα τα καθημερινα μας πενταλεπτα θλιψης ε? Τα ζω τα βιωνω και οχι μονο τα δικα μου..

    Μαρουλοφιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή