τα πενταλεπτα της θλιψης.

Ο ήλιος ειναι στη στιγμή που δίνει το πιο λαμπερό φως του, πριν κρυφτεί πίσω από το βουνό με τις    άχαρες κεραίες, και το φως του σε νικήσει.
Κ λείνω τα μάτια , και  διαπερνά τα κλειστά βλέφαρα.

Μου ρθε η μυρουδιά από λιβάνι , γύρισα και κοίταξα το μικροσκοπικό εκκλησάκι, στη γωνία του δρόμου, 

ξέρεις αυτά τα εικονοστάσια μικρά σχεδόν κιτς, που τοποθετούν στα σημεία των ατυχημάτων στην άσφαλτο.

Ειναι για σένα  παιδί που πέρυσι καρφώθηκες  με τη μηχανή στο δέντρο, ένα ξημέρωμα του Σεπτέμβρη.

Δε σε ήξερα, άκουσα για σένα , και τα λουλούδια γύρω από το εικονοστάσι μαρτυρούν  οτι αγαπούσε πολύ κόσμος.

Mερικές φόρες κάτι παιδια  με μηχανες ανάβουν μικρά ρεσώ και στέκουν εκεί βουβά

Είκοσι  τέσσερα χρόνο παιδί.

Ξέρω όμως την μανα σου, νέα γύρω στα 45-50, ντυμένη στα μαύρα, φανερά αδυνατισμένη, με πρόσωπο ανέκφραστο 
σα  πεθαμένη κι αυτή

Καθε απόγευμα την ιδία ώρα , κάνει την  ιδία διαδρομή ,ειναι η ωρα που επιστρεφω στο σπιτι και γω, την βλεπω

αμίλητη

κοιτάζει τα σύννεφα συχνα ,,,

-λες να ισχύει αυτό που μου λέγε η γιαγιά

οτι όσοι πεθαίνουν πάνε στα σύννεφα?

κι οτι τα σύννεφα ειναι στρατιές αγγέλων

που εμείς οι θνητοί δε μπορούμε να τους δούμε?

Λες γιατί να κοιτά η μανα σου τα σύννεφα?

μήπως και σε δει κει σε κάποια γωνία?

κοιτώ και γη ψηλά, τίποτα

μονο σύννεφα, μπα είμαι ακόμη θνητός μονολογώ…-

δεν ξέρει κάνεις τι του ναι γραμμένο

το χε πει και η γιαγια μου,το θυμαμαι καλα.

ειναι τυπωμενο μεσα μου μαζι μ ολες τις ιστοριες της

έχει δίκιο,,,

Καθε απόγευμα τέτοια ώρα  όποτε σε συναντώ 
λυπημενη μανα του παιδιού

που καρφώθηκε στο δέντρο

σκίζεται η κάρδια μου στα δυο

Καθε απόγευμα τέτοια ώρα

εχω ενα πενταλεπτο θλιψης

ηρεμουν μεσα μου τα αγρια θηρια της επιπολαιοτητας και της ματαιοδοξιας

και παίρνω ένα καλό μάθημα  ζωής...

τίποτα δεν ειναι δεδομένο, το ξερεις

δε ξέρεις τι θα συμβεί στο επόμενο λεπτό, το ξερεις κι αυτο.

γιατί  χαλάμε τις στιγμές έτσι?

κάνεις δε ξέρει , τι του 'ναι γραμμένο

μετα καβαλαω τη δικη μου μηχανη, βαζω το κρανος , τ ακουστικα  του  ipod ν ακουω 

το αγαπημενο μου τραδουδι και  φευγω

απο το καθρεπτακι κοιταζω τη μανα και το καντηλακι που μικραινουν, συνεχεια οσο απομακρυνομαι.