Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

υπαρχουν χρυσοψαρα..


όταν βρέχει μ αρέσει να παρακολουθώ τους περαστικούς..
Αυτούς χωρίς ομπρέλα, που δεν φοβούνται την  βροχή, είναι από καιρό μούσκεμα  μέσα τους
Όταν βρέχει  θυμάμαι πιο εύκολα αυτούς μ έκαναν να ξεχάσω τ όνομα μου 
Αλλά  είναι πια  απλά φωτογραφίες σε παλιομοδίτικα άλμπουμ
"...Άντρας που δεν είναι διπλά μου τώρα δεν υπήρξε ποτέ  είπε η Μαλβινα και ήπιε μια γούλια σαμπάνια
κουλουριασμένη διπλα στο τζάκι στο σπίτι στο βουνό..."
Δυστυχώς η ευτυχώς ανήκουμε όχι μονό εκεί που αγαπήσαμε  αλλά κι κει που μισήσαμε.
θελω να ανηκω και στα ονειρα μου
γιατι υπαρχουν χρυσοψαρα..εδω και δεν εχουν μνημη δευτερολεπτου






6 σχόλια:

  1. geia sou re niko!!! maresoun oi skepseis sou, sto exo ksanapei!!! einai poli oraio na mporeis na grafeis ayta pou skeftese kai ayta pou niotheis.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. α βρε άσωτε με συγκίνησες
    Έτσι είναι δυστηχώς ,όλα τα υπόλοιπα είναι φούμαρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στη ζωή αυτή της εναλλαγής των χρωμάτων του βίντεο,η μνήμη σώζει εσένα και τη ψυχή σου,στο όνομα τους!
    Βρεχόμενος ξεπλένεσαι για τη συνέχεια του δρόμου!
    Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν μ' αρέσει, αλλά, ναι, η ζωή μας, η προσωπικότητά μας προσδιορίζεται ΚΑΙ απ' αυτά, που μισήσαμε κάποτε. Υπό μίαν έννοια, ανήκουμε ΚΑΙ εκεί!
    Ωστόσο, σκέφτομαι μερικές φορές μήπως κι αυτά, που (λέμε ότι) μισήσαμε δεν είναι παρά αυτά, που μας πλήγωσαν πολύ... τόσο, ώστε για λόγους αυτοάμυνας αλλάξαμε το όνομα του συναισθήματος και κάναμε το ρήμα ενεργητικό. Αν είν' έτσι, έστω και σε κάποιες μόνο περιπτώσεις, τότε σίγουρα ανήκουμε κι εκεί, ίσως και πρωτίστως εκεί!

    Ναι, έβγαλε ήλιο!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τιμωρουν ισως τον ιδιο τους τον εαυτο...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή