ενα blog gia tin αρλετα

Η πρώτη φορά που άκουσα Αρλετα ήταν κει γύρω στα 17 μου, την ανακάλυψα μαζί με τον Χατζιδάκι και τους Cure , τους
deadcandance και την Αλεξια
Τώρα πως συνδυάζονται όλα αυτά μαζί, μόνο εγώ μπορώ να το εξηγήσω.
Όταν την πρωτοσυναντισα εμένα καλλιδρομιου και την έβλεπα συχνά να βγάζει το σκυλάκι βόλτα, αθόρυβα σεμνά γλυκά την ώρα που βράδιαζε
Σαν ένα ξωτικό μέσα στη πόλη.
Τώρα πως συνδυάζονται όλα αυτά μαζί, μονό εγώ μπορώ να το εξηγήσω.
Έχω όλη την δισκογραφία της και νιώθω πως δε με πρόδωσε ποτέ αυτή η γλυκεία νωχελική καθαρή φωνή .
Εκπέμπει μια αλήθεια και ένα ήθος "ξένο" για την εποχή μας.
Χάρηκα πολύ που βρήκα αυτό το blog και ακόμη πιο πολύ χάρηκα που άκουσα το νέο διπλό cd.
Μετά από καιρό ένιωσα ότι αξίζει ν αγοράσω ένα cd και όχι να το "κατεβάσω " .
Προσεγμένη παράγωγη .
Πατώ το play : ...αγάπησα τον άνεμο τ αδέσποτα σκυλιά τους δρόμους που με παίρνουν για να ξεχνώ τη πικρά και καινά κει τα όμορφα και σιωπηλά παΐδια που βαφούνε τα χείλια τους και χάνονται στη νύχτα..."
Και εγώ αγάπησα ένα ξωτικό μια νεράιδα αυτόνομη και μοναχική που τα βράδια παίρνει τη κιθάρα της κάθεται σε κάποια σκαλοπάτια στα Εξάρχεια και τραγουδά για τους χαμένους, για τους ναυαγούς και άλλους κατεστραμμένους