ποτε την κυριακη (δυσκολοι αποχαιρετισμοι)

δεν την ήξερα καλά

ήξερα καλά τη κόρη της

απο μικρά σε μια γειτονια

χτες έφυγε αθόρυβα

έμφραγμα είπε ο γιατρός

σημερα κηδεία

εσύ που με διαβάζεις χρονια

θα ξέρεις οτι εγώ και οι κηδείες

“δε το έχουμε”

Ειμαι ο χειροτερος ανθρωπος

Να πει τα συλληπητηρια

Μη με βάλεις να πάω σε κηδεία

νιωθω αμηχανα

δε πατώ πόδι

δε μπορώ να είμαι κοινωνικός

στον πόνο ενός ανθρώπου

δε ξερω γιατί εχει γίνει έτσι

γιατί στο χαμό κάποιου πρέπει

να πήγαινε όλος ο κόσμος να λέει αντίο

στο σπίτι

έτσι συνηθίζεται ακόμη στην επαρχεία

καλύτερα να πήγαινες μια ωρίτσα κει

στην εκκλησία, 

να τελιωνει το θεμα

ο πόνος μια απώλειας ειναι τόσο

μεγάλος

σκεφτομαι αυτό το κορίτσι

πήγαινε ο καθένας

και του λέει

τα τυπικά  "ζωη σε σας "

πιθανώς και άνθρωποι

που πάνε απο υποχρέωση

ειναι μια τελετουργία που δε αρέσει,

όταν έφυγε ο πατέρας

αλλά και αρκετά χρονια μετά

ο κολλητός μου

δεν ήθελα να είμαι με κόσμο

πριν και μετά τη κηδεία

ο πόνος μιας απώλειας ειναι τόσο προσωπικός

στο πόνο και στον θάνατο είμαστε μονοί

το πιστεύω

κάνεις δε μπορεί να νιώσει το πόνο μας

όσο εμείς

άλλο η χαρα

η χαρα μοιράζεται

ο πόνος νομίζω όχι

ήμουν μόνος και σας αποχαιρέτισα μόνος

στην εκκλησία δεν ήμουν εγώ

είχα θωρακιστεί

ήταν κάποιος άλλος

το ξέρατε καλά και οι δυο

πάντως αυτές οι ξαφνικές απώλειες

ειναι μεγάλο σοκ

σιχαίνομαι τις κηδείες

κάποτε μια φίλη μου είπε

ειναι χρήσιμο αυτό το τελετουργικό

όπως και τα μνημόσυνα

για το αντίο σου στον πεθαμένο

μνημόσυνα 3 μερών και τα λοιπά

δε θέλω

τα δικά μου μνημόσυνα

τα κάνω  όταν  νιώθω εγώ