Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

θέλω να μείνω κι άλλο εδώ

αντιγραφω από τη  lifo.gr


Ο 30χρονος Αποστόλης, γνωστός στο twitter ως @moloch82 έχασε την περασμένη Κυριακή την μάχη με τον καρκίνο. Μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου μιλούσε καθημερινά με διάφορους χρήστες που είτε γνώριζε είτε δεν είχε συναντήσει ποτέ στην ζωή του. Στο hashtag #TolislovedMaria εκδήλωνε συνεχώς την αγάπη του για την Μαρία που ήταν μαζί από τα δεκαοκτώ τους.
Στο blog του docamioc κατέγραφε την περιπέτεια της υγείας του ανάμεσα σε άλλα. Το τελευταίο ποστ ήταν στις 7 Ιουλίου. Το προτελευταίο στις 17 Απριλίου όπου γράφει τα εξής:


«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας
νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.
Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ»


κι εγώ βούρκωσα και όλοι βουρκώσαμε , γιατί όλοι έχουμε ένα αγαπημένο δικό μας άνθρωπο που έφυγε έτσι από τη κωλοαρρωστια.
δε ξέρω γιατί την κάνω αυτή την ανάρτηση,
ίσως είναι η ροδια που φυτέψαμε μαζι, λίγο πριν φύγεις, εσύ τη φύτεψες εγώ τη πότισα.
Και σήμερα έφαγα άλλο ένα ροδι.

17 σχόλια:

  1. ανατριχίλα. δε θέλω να σκεφτώ τίποτα άλλο. φτάνει ο χαμός τόσων και τόσων (νέων ιδίως) ανθρώπων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τι να σου πω αγορίνα μου...στις απώλειες λίγα μπορούν να ειπωθούν...

    θέλω να ξέρεις όμως πως εκεί που πιστεύουμε πως έχει χαθεί μια μάχη...εκεί και μπορεί να έχει επιτευθεί η μεγαλύτερη νίκη...φιλώ σε!

    καλο Παράδεισο να έχει ο φίλος σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν είναι φίλος μου απλα τον παρακολοθουσα , μ είχε συγκινήσει η ιστορία του και μου είχε δώσει δύναμη

      Διαγραφή
  3. ...ξέρεις καλά τι σημαίνει όλο αυτό. Ξέρω και εγώ. Είναι υπέροχα φάρμακα αυτές οι σκέψεις μα δεν γιατρεύουν οι ρημάδες τις πληγές εντελώς...Και ίσως πάλι καλύτερα που δεν υπάρχει απόλυτη γιατρειά του μέσα πόνου. Έτσι δεν κατακάθεται η μνήμη. Έτσι απολαμβάνεις καλύτερα τους χυμούς ενός ροδιού που συμβολίζει πολλά περισσότερα απο την φύση του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα φίλε και το ομολογώ,δεν είχα τα άντερα να το διαβάσω όλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. :(

    σε τετοιες περιπτωσεις τα λογια ειναι περιττα, εδω μιλανε μονο τα συναισθηματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. είστε το δεύτερο μπλογκ που βλεπω αναρτηση γι αυτον τον ανθρωπο
    δεν τον γνωριζα ουτε ως ανθρωπο ούτε ως μπλογκερ ουτε το μπλογκ του
    με συγκινησε η ευαισθησια εσενα και της αλλης μπλογκερ που διαβασα το πρωι σχετικη αναρτηση γι αυτο το παιδι
    κριμα που εφυγε τοσο νεος απο αυτη τη καταραμενη αρρωστια
    μπραβο για την ευαισθησια σας να το αναρτησετε
    με συγκινησε πολυ αυτη η αναρτηση ειδικα εκει που λεει
    Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
    Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν υπάρχουν λόγια.
    Μόνο πόνος για όσους τον γνώρισαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. σ ευχαριστώ δελφινάκι και εγώ έτσι ένιωσα! ακριβώς
    σ ευχαριστώ για το σχόλιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ασε ρε άσωτε χθες εδω σκοτώθηκε ένα παιδί 34 με τη μηχανή..
    καλό ταξίδι να έχουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δυστυχως αυτη η αρρωστια θεριζει.. Εμαθα οτι ενας γειτονας μου και συμμαθητης μου πασχει και ειναι πολυ κρισιμα.. Και ειναι μολις 25 και ακοαμ δεν εχει αποκτησει την "Μαρια" του.. Ισως καλυτερα ετσι.. Αυτοι που μενουν πονανε και πονανε αλλα ο χρονος κατι γιατρευει.. εκεινοι που χανουν τοσες στιγμες τι γινεται? Δεν το χωραει ο νους μου.. Και ο μπαμπας μου αραγε τι κανει? Γαμωτο!

    Μαρουλοφιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ειναι πολλα γιατί.. που δεν μπορεί να χωρεσει ο ανθρωπινος νούς Ασωτε μου...
    και τα αποδέχεται γιατίδεν μπορεί να κανει αλλιώς....ας ελπίσουμε οτι εκεί που πανε θα ειναι καλήτερα απο εδώ....ειναι και αυτό μια αποψη...που σε γαληνευει..αν την πιστευεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. δεν ήξερα γι' αυτό το μπλογκ, θα μπω να το διαβάσω. Η πιο στενή μου φίλη παλεύει 1,5 χρόνο τώρα με τον καρκίνο, πάνω-κάτω σκέφτεται σαν τον συγχωρεμένο τον Αποστόλη, θέλει κι αυτή να μείνει εδώ. Δε το χωράει το μυαλό μου ώρες-ώρες ότι η φίλη μου που πηγαίναμε διακοπές, χαζεύαμε με τις ώρες στα μαγαζιά, είχαμε μοιραστεί τόσα και τόσα, περνάει κάτι τέτοιο. Τρέμω την ώρα που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και τι είναι αυτό που θ' ακούσω. Τι να λέμε, είναι φοβερό. Ελπίζω όσοι μένουν πίσω να έχουν τη δύναμη ν' αντέξουν τέτοιες απώλειες

    ΑπάντησηΔιαγραφή