Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ήταν 17 Νοέμβρη... (αναμνήσεις)

Τι να γράψω για το πολυτεχνείο εγώ?
 ντρέπομαι να γράψω κάτι, νιώθω ασήμαντος να γράψω κάτι,
 δε συγκινούμαι πια όταν περνάω απ έξω με όλο αυτό το "ξεπούλημα" που γίνεται απ  όλα τα κόμματα, 
δε συγκινούμαι και  γιατί δίπλα κάθε στιγμή  τρυπιούνται με θάνατο , 
αυτά τα παιδιά.
Δε θέλω να γράψω τίποτα
 απλα θυμήθηκα κάτι σήμερα
Ζώντας στα εξαρχεια για  αρκετά χρονια έχω "φάει" πολύ δακρυγόνο, 
και έχω κυνηγηθεί χωρίς να ανήκα ποτε σε ομάδες, 
απλα γιατί τα μπατσάκια κυνηγούσαν τους 
 κάτω από 25 ντυμένο φοιτητικά.
Ηταν  17 Νοέμβρη, εμενα  τότε στο τέλος της Καλλιδρομιου, 
τα εξαρχεια είχαν γεμίσει μικρές φωτιές
 και κάτι ελικόπτερα πετούσαν ακριβώς από πάνω μας,

Έτρεχα  λοιπόν σπίτι γιατί τα μπατσάκια ήταν ξεχυμένα στους δρόμους και κυνηγούσαν  πάλι.
Βλέπω την Αρλετα μπρος μου έξω από το σπίτι της , ήρεμη  σα να ζούσε στο δικό της σύμπαν, με το σκυλάκι της, το χε βγάλει βόλτα, σουρούπωνε κιόλας.
Ο κόσμος γύρω , χαμός
Σταματάω εγώ η ψωνάρα, και της  λέω, αγαπητή Αρλετα σας θαυμάζω και ευχαριστώ για τα τραγούδια σας .
Μάλιστα αρκετά απ αυτά είχαν κρατήσει παρέα την εποχή που ζούσα τον πρώτο μου ερωτα με μια συμμαθήτρια μου στην Β λυκειου... της λέω
 "και πως τελιωσε ο ερωτας αυτός " με ρωτάει χαμογελώντας
"...Ε τελιωσε ψελιζω εγώ που πίστευα ότι οι έρωτες μπορεί και  να μην τελιωνουν , είμαστε φίλοι πια..."
Α ,  πολύ καλα κάνατε ..., μου απαντα
Με  ξανακοιτάει , η Αρλετα και μου  λέει  "...νεαρέ μου να ξέρεις  , ότι κάνω  ήρθε και με βρήκε , δε το κυνήγησα..."
Η  υπερυψωμένη γκαρσονιέρα του ισογειου , στην οποια εμενα ως φοιτητής έβλεπε στο σπίτι της Αρλετας .
Είχα αναψοκοκκινησει που μου έδωσε   λίγη σημασία, και ευτυχισμένος μπήκα σπίτι , έτρεξα στην μπαλκονόπορτα και την παρακολούθησα να μπαίνει στο δικό της σπίτι .
Εννοείται ότι έβαλα την κασέτα με τραγούδια της Αρλετας και ένα αφιέρωμα μέχρι αργά το βραδυ
Το τραγούδι που ακολουθεί δεν είναι  με την Αρλετα,
 αλλα με την απίστευτη απίθανη Βίκυ Μοσχολιου σ ένα τραγούδι επίκαιρο ,
 που μου φέρνει επίσης αναμνήσεις από τα χρονια του Λυκείου, 
το τραγούδησα μαζι με τον κολητο μου τον Κωστή, αυτός έπαιζε κιθάρα, σε μια γιορτή.

27 σχόλια:

  1. Αντιλαμβάνομαι πως αυτά που λες, είναι χρόνια μετά ως το 81 και δεν αναφέρεσαι στην εποχή του 73 !
    Τα πέρασα, όλα, ελαφρύτερα πολύ. πέφτανε κει 2-3 δακρυγόνα.. και τι έγινε...

    Σίγουρα δεν θέλεις να θυμάσαι την ερπίστρια στην οδό Αριστοτέλους, λες κι έκανε βόλτες !!! τα δακρυγόνα, τα παιδιά που έτρεχαν κατεβαίνοντας την Φερρών και ζητουσαν λεμόνια (αντίδοτο στα δακρυγόνα), την φασαρία, που γινόταν.

    Ημουν β γυμνασίου το 73. Μεγάλη αρκετά για να θυμάμαι, μικρή για να φοβάμαι.
    Το λυκόσκυλο που είχαμε στο σπίτι και σεργιάνιζε στην αυλή, μας κοίταζε με απορία και δάκρυα, όταν προσπαθούσαμε να τον μαζέψουμε μέσα απο τα δακρυγόνα.....

    Δεν πήγα σε καμμία επέτειο, αν και ήμουν δίπλα..
    σαν να τόβλεπα. Φόρο τιμής σε τι και σε ποιόν!?

    Στο διάλο, γιατί πάλαιψαν αυτοί τότε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από το Πολυτεχνείο, που αν και μεγαλύτερή σου την εποχή του ήμουν μόνο κάπου 16 (μου είχαν κλειδώσει την πόρτα στο σπίτι γιά να μην το σκάσω και πάω), κρατώ το που βρίσκεται σήμερα η φωνή που μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου τους ένωνε όλους.

    Οι πάντες πρόδωσαν τα πάντα. Ας το να πάει καλύτερα. Κι αυτοί που θυσιάστηκαν μάλλον θα προτιμούν να μην τους θυμόμαστε πιά .... αυτοί μας ξέχασαν γιατί τους πληγώνουμε.

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μη γράφεις τίποτα ,θα τα γράψουμε όλα αύριο η μεθαύριο ,δεν μπορεί κάτι θα σκαρώσουν λες να πάει άκλαυτη η επέτειος;
    φιλιά άσωτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. θεότητα η Αρλέτα και το τραγούδι επίσης. Όσο για το Πολυτεχνείο να ζήσουμε να το θυμόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ζουζούνα δεν είμαι και τόσο μεγάλος όχι έγιναν το 93
    φοβερό ότι τα έζησες στην γειτονια μου ε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. τζινζερ νιώθω την απογοήτευση σου, είναι μια εθνική απογοήτευση, σαν την εθνική μας μοναξιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μαχλερ θεε, ναι η αρλετα μοναδική , με συγκινεί πάντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. καλα κανεις και δε γραφεις για το πολυτεχνείο , γράψε αυτά που μπορείς, καμια αλεξια κάνα ρατσιστικό και τα τοιαύτα που είσαι καλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ aswtos
    Sygklonikistiki i mosxoliou, orea anamnisi
    pantos mas exoyn bgalei retsinia oti eimaste ratsistes e xaxa
    @ anonimo
    kala toso deilos re file oute na ipograpseis to sxolio su sa 16 xroni mathitria

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ανώνυμε έχεις πολύ πλακα το ξέρεις ε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. χαμένο κορμί ναι συγκλονίζει η μοσχολιου
    όσον αφορα τον ανώνυμο ειλικρινά τον γραφω εκεί που φαντάζεσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γειτονιά σου? χιιχιχιχ!!!!
    στη βρύση του Αγά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτές οι γιορτές...Πόση ανατριχίλα μας προκαλούσαν τότε που ήταν ακόμη ντυμένες με "μύθο". Μεγαλώνοντας μάθαμε αλήθειες (?), αλλάξαν οι εικόνες. Αλλά αυτό που μένει στην Ιστορία και τη ζωή μας είναι αυτό που σου είπε η Αρλέτα τελικά. Τα πράγματα πολλές πολλές φορές έρχονται μόνα τους και μας βρίσκουν. Εμείς τι κάνουμε γι'αυτά έχει σημασία. Αν τα φροντίζουμε, τα πετάμε, τα εξελίσσουμε ή αδιαφορούμε....
    *σ'ευχαριστώ γι'αυτή σου την ιστορία. Και το πρωί άκουγα στο ραδιόφωνο Αρλέτα και σε σκέφτηκα...Καρμικό?? χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Και η πιο μεγάλη της παρέας....
    Το 73 βρισκόμουν στο Πακιστάν έτοιμη να φύγω για Ελλάδα. Τα νέα έφτασαν μέσω Αθήνα ράδιο.. δυο αδέλφια φοιτητές και ανησυχούσα........
    Μέσα κλεισμένοι.. και η επικοινωνία δύσκολη με την Πατρίδα...

    Εκτός από τις επόμενες δυο επετείους δεν πήγα ξανά....
    Οτι εκμεταλλεύεται με απωθεί...
    Αυτή η γενιά έφερε τη σήψη να σας την παραδώσει.. και ας ωρύεται τώρα....

    Ασωτε μου τυχερέ που γνώρισες την Αρλέτα.
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Mόνο που τα παιδιά του Πολυτεχνείου που αγωνίστηκαν για ψωμί, παιδεία , ελευθερία μεγάλωσαν και ξέχασαν τα συνθήματα κι έμαθαν τα μνημόνια. Σήμερα άλλα παιδιά, τους φωνάζουν τα ίδια συνθήματα κι αυτοί στέλνουν τα ΜΑΤ.
    Σαν φάρσα δεν μοιάζει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ξέρεις, τελικά, το "Πολυτεχνείο" είναι κάτι ξεχωριστό για τον καθένα... Για μερικούς είναι κάτι που από μέσα τους βγαίνει, πηγαίο, αυθόρμητο, αλλά όχι προς τα έξω... όχι προς τα εντελώς έξω, δηλαδή... ώς εκεί που φτάνει το δάκρυ μονάχα!
    Για άλλους πάλι, που κι αυτοί το ζήσανε κι αγωνίσθηκαν κιόλας, βγαίνει τελείως έξω, μπαίνει γυαλιστερό στην βιτρίνα τους, πουλιέται κι αγοράζεται - αλλά αυτοί δεν μας αφορούν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. τι να πει κανεις για το πολυτεχνείο πια..
    ωραιο τραγούδι
    η αρλετα τραγουδάει καπου αυυτες τις μέρες στην αθηνα ε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. το σχολιο της Μαίρης..νομιζω πως λεει πολλα..

    καλη συνεχεια στις διαδρομές μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. γιαγιά Αντιγόνη
    σευχαριστω για το σχόλιο ειλικρινά
    έχεις δίκιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΜΑΙΡΗ ναι σαν φαρσα μοιάζει... λυπηρό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αsteroid οχι οι τελευταίοι δεν μας αφορούν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Εκτός του οτι η αρλέτα είναι άκρως υπερτιμημένη τραγουδοποιός,είναι και εντελώς αγενής,ειδηκά εκεί που ξέρει οτι την παίρνει.Μουσική και τραγούδια για αγάμητες ή αλλιώς όπως το έλεγε η Μαλβίνα..'Μίς εμοινόπαυση'.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. xaxa μις εμμηνόπαυση , το καλύτερο που διάβασα .
    υπερτιμημένη δεν είναι πάντως,δε ξέρω, δεν είμαι ειδικός ρωτα τον μποσκο, εγώ απλα την αγαπώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Στο τέλος της Καλλιδρομίου ζούσε και ο Νικόλας Άσιμος.
    Ναι, η Αρλέτα φαίνεται να έχει φτιάξει ένα δικό της προσωπικό σύμπαν ήρεμο,γαλήνιο και απέραντα ερωτικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή