κοιτα το φεγγαρι. και καλη ανασταση

Και ξαφνικά τα κανάλια ανακάλυψαν την εγκληματικότητα στην Αθήνα

κάτι χοντροί , κάτι τυπακια πρωινά  με ειδωλο τον νομαρχη ζορρο και κάτι ξανθιές το μεσημέρι με ποστίς, που μένουν στις  γλυφάδες και στις πολιτείες σοκάρονται για τις δολοφονίες των 50 ευρώ και για το αθώο μεταναστακι  και τα λοιπά

Έλεος αδέλφια σε ποια χώρα ζείτε και σε ποια πόλη?

Εδω και χρόνια φωνάζουμε και στο κέντρο και αλλού αλλά  μας λέγον ρατσιστές.

Κύρια μου θα γίνω και "ρατσιστής" αλλά πρωτίστως με τους βλακες μα πάνω από όλα ντρέπομαι που είμαι έλληνας και ζω  σε μια χωρά που δε σέβεται ούτε μένα ούτε τους ξένους ούτε τις γιαγιάδες  των 250 ευρώ σύνταξη και όλα αυτά που τα ξέρουμε όλοι.

Κι αφού λείπω αυτό το καιρό απ την Αθήνα και έξω έχει αυτό το υπέροχο φεγγάρι  σας αφήνω τα γνωστά θέματα να συγχυστείτε εσείς , κλείνω και τιβι και βάζω αη-pod ( το άγιο ποντ δηλαδή) και ακούω όλα τα κλασσικά των ήμερων , τα  δικά μου κλασσικά δηλαδή είναι Χατζιδάκις, λίγο θοδωρακης,μαραμης, κβητα και παλαμίδας και Ελένη δήμου και  Μίνα  και λίγο κραουνακης από τα παλιά.

Και από το παράθυρο  με γεύση μαυροδάφνη σκάφτομαι αυτά που θέλω να θρουν

καλές και οι αναμνήσεις μα δε σου δίνουν λύσεις και πάω και ρυθμίσεις στις επανεκκινήσεις 

 κι από το σκληρό μου δίσκο σβήνω αυτές τις εμμονές του μυαλού που πάντα μου Βύζαν φρένο.

Τα βλέφαρα  βάρια .

Σε λίγες μέρες ο χριστός , the soldier of love που τα λόγια του ερμηνευτήκαν ανάλογα με το ΙQ της εποχής θα ξαναστρωθεί , τόσες ταινίες της  μεγάλης εβδομάδας μας το δείχνουν άρα έγινε  έχε και όχι μονό θα σταυρωθεί αλλά θα αναστηθεί αναστατώνοντας πολλούς

Κάθε μεγάλη παρασκευή ψιχαλίζει στο νησί και αυτό τώρα είναι σύμπτωση? 

Πάντως εγώ πιστεύω στις αναστάσεις και σ όλα τα παραμύθια που έχουν καλό τέλος

Καλή ανάσταση σε κάθε διάσταση 

υστερογραφο  : το εναλακτικο soundtrack  ειναι

Ελενη δημου ΤΑ ΠΑΘΗ (1991) σε διασκευη ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

μια δισκογραφικη δουλεια πολυ προχωρημενη για την εποχη της

αντιο χειμωνα

Καλή χρoνια και μάσκες και καθαρή δευτέρα και καλή ανάσταση σε λίγο

πως γιναν όλα φέτος τόσο γρήγορα?

θα μου πει κάποιος πως γιναν όλα τόσο γρήγορα ???

Το φλουρί της πρωτοχρονιάς, μετά εσύ ,μετά το άλλο, μετά εμείς μετά γέλια μετά χαρά ...

μ έπιασε ο μαρτης και κοκκίνισα στα μαγουλα

αντίο χειμώνα

αντίο συννεφιές και κλειστά παράθυρα 

αντίο και καλοριφέρ

αντίο δερμάτινο αγαπημένο  

αντίο βόλτες στις συνηθισμένες γειτονιές και  όταν ξανάδαμε στον μπάρμπα Γιάννη θα μαστέ έξω στο πεζόδρομο με κοντομάνικα

Αντίο σκουφια και τζιν,

αντίο χειμώνα,  δε κράτησες πολύ  φέτος

αντίο  κλειστά μπαρ της συμφορας με διαστάσεις λεωφορείου  ήσασταν πάντα τόσο πληκτικά ,,και ο κόσμος σας πολύ στημένος 

αντίο χειμερινά σινεμά...

αντίο βροχές με κρύο αγέρα

αντίο...

έρχεται ένα 'μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι"

και θέλω να είσαι εκεί όταν γυρίσω, 

μη φύγεις γιατί .... ΕΤΣΙ κ Έτσι με τα δυο δάχτυλα...

εξαλου ο χρονος μαζι περναει σα να χουμε μπει σ ενα διαστημοπλοιο και τρεχουμε με ταχυτητα φωτος

"...Δεν είμαι από δω
περιμένω κάποιο άστρο να με πάρει
Δεν είμαι από δω
γύρισε σπίτι μη σε σηκώσει και σε πάρει
Δεν είμαι από δω
έρχομαι και είμαι απ’ το φεγγάρι ..." stixoi ROUS

οταν εχω εσενα (part II)

Οτι και  να γραψω ειναι λιγο

ετσι νιωθω αποψε

ξανακανω ποστ αυτο το κοματι που με ηρεμει απιστευτα

ειμαι πτωμα απο το ταξιδι

ειν απιστευτα ηρεμα εξω, οπως στα σοκακια της υδρας,

υγρασια και ο ηχος της εκκλησιας, μια φωνη απο μακρια να ψελνει.

ηρθες.

και θα μεινω.

20 χρονια νυχτες

που είναι κείνo το παιδί

18 χρόνων

Σεπτεμβρης μεσημέρι στην Πατησίων, με σορτσάκι αθλητικό και ένα σακ βουαγιαζ όνειρα,λιοκαμενος και αθωος

γκαρσονιέρα ημιώροφος, ένα κρεβάτι,

αυτοσχέδιο τραπεζάκι διπλα από το κρεβάτι.

Στο χολ τραπέζι κλεμενο από την Φωκίωνος, να τρώμε σαν άνθρωποι, ειπε ο νικος,

Και βιβλία, δίσκοι πολλοί δίσκοι

Κλικ , πρόσωπα σχολιαστής και 01

Μια αφίσα του Ελβις, ο ελβις στον στρατό...

και πάνω στην  μεγάλη ασπρόμαυρη αφίσα , ατάκες με μαρκαδόρο, οι φίλοι, οι περαστικοί ,

Τα ντουβάρια ακομη   θυμούνται το παιδί...

Μερικές φόρες ξενυχτούσες  σε κλειστά κλαμπ της συμφοράς

Η πρώτη καυλα, η πρώτη αγάπη το πρώτο δάκρυ , τα πρώτα νευρα..

Που είναι κείνο το παιδί με το μπλε σαραβαλάκι παπί και το κλεμενο γάλα στις 5 το πρωί από το γωνιακό σουπερ μάρκετ...

Άφραγκιες και δουλειά

λάντζα , σερβιτόρος, μπάρμαν, αφισοκολητης,πωλητης σε ρουχα,κομπαρσιλικια.

Αθωότητα και όνειρα, εφιάλτες και μοναξιά,
cure  & ρακιτζης, χατζιδακης καραινδρου και dead can dance
stereo nova

που είναι κείνο το παιδί, την βρήκε την αγάπη?

ήσουν γενναίος θυμάμαι, είσαι ακόμη?

ήσουν μόνος και έτοιμος θυμάμαι, είσαι ακόμη?

ήσουν αισιόδοξος και θρασύς,, αλλα ξερεις κατι 

το μονο που θυμαμαι ειναι οτι κανεις δε πιστευε σε σενα
Μονο ενοχες και συναισθηματικοι εκβιασμοι , που σε πνιγαν κατι βραδια που ζουσες το "your own private idaho"

                                 J' EMBRASSE PAS

η μετριοτητα σκοτωνει τη μουσικη μαλω-μαλω-μαλω-σε-με

από τότε που βγήκε το σλόγκαν η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική, ήμουν υπέρμαχος της πειρατείας, έτσι για να τους εκδικηθώ γιατί το 95% των παραγωγών των ελλήνων καλλιτεχνών ήταν τόσο μέτριες και τόσο απίστευτα και αδικαιολόγητα ακριβές και γιατί έφτασε η δισκογραφία σ αυτό το σημείο να μην υπάρχει σχεδόν η να υπάρχει αιμορραγώντας 
Εχω χρόνια να αγοράσω cd εκτός των περιπτώσεων του Κβητα , Μαραμη Δημήτρη και Αρλετας που πραγματικά εμπιστεύομαι την εντιμότητα και το ήθος τους, την αλήθεια που έχουν. 
Και σας τα γράφει αυτά κάποιος που έχει δουλέψει στο κλάδο οχι απο την σκοπια τη δισκογραφικη αλλα σε αλλο ποστο παντως ξερω πως "τρεχει το ολο θεμα και αν μη τι αλλο έχω κάνει χρυσό το Metropolis και έχω αγορασει σχεδόν όλες τις δισκογραφίες από γαλανη, αρβανίτακη, πρωτοψαλτη,τσανακλιδου,αλεξιου και άλλες, όπως και ποπ μουσικής δεν έχω στεγανά στην μουσική που ακούω , ακούω από Χατζιδάκι μέχρι αλεξια και Ρους, "το ξέρεις μαρεσεις". 
Τώρα θα μου πείτε γιατί έφαγες φρίκη δευτέρα πρωί με την δισκογραφία μετά από ένα τέλειο σαββατοκύριακο, γεματο από βόλτες σε θαλασσες, βουνά , λίμνες αρχαία και νέα, και φαί πολύ φαί και ήλιο και χλόη και αλλα...
Ε να !αγόρασα την REAL NEWS με το νέο cd της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, αυτό το τραγικό εξώφυλλο και είπα : ευτυχώς που έκανε μονό 4.5 ευρώ γιατί αν αυτό το cd έβγαινε στην αγορά με την κλασική τιμή που έχουν όλα σήμερα από 12 έως 18 ευρώ, θα τα κλαίγα τα ευρώ μου και δεν είμαι και τσιγκούνης. 
Ο Κορκολης μετά απο το επιτυχημενο cd που έκανε με την Χρυσπα, αποφάσισε να το ρίξει στην ακόμα πιο ποιότητα και να γράψει συμπαθητικές μουσικές για την Πρωτοψάλτη με μετρίους στοίχους και μια διασκευή του ΜΑΛΟ ( ένα ισπανικό χιτ πριν Κανά 2 χρόνια νομίζω) σε στίχους του τύπου " Μαλω- μαλω -σε με βρισε κι αλλο κι αλλο κι αλλο και αλλα πιο εμπνευσμενα που αν τα λεγε η χρυσπα η η παπαριζου θα τρωγε πολυ κραξιμο. 
Βεβαίως η πρωτοψάλτη είναι στο απυρόβλητο από κάποιους, πάω και στοίχημα ότι το επόμενο δίφωνο θα χει εξώφυλλο και συνενευξη της και όλως τυχαίως και μια καλη κριτικη 
και βεβαιως υπαρχουν 2-3 τραγουδια που τα ακους και  τα τραγουδας , αυτο ...μονο

Εμένα αυτό το cd δε μου αρεσε

Αν αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες τύπου χαρουλα,γαλανη η πρωτοψάλτη δεν βρίσκουν υλικό για το μέγεθος τους, ας μην κάνουν  cd, ας κάνουν μονό λαιβ

Δε χρειάζεται αυτή η αγωνία της συνεχής παρουσίας και ίσως κονομάς? τι άλλο να πω δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Και βάζω το cd του μαραμη "σκηνές από βουβή ταινία" που είναι τρομερά σημερινό και απλό τρυφερό και σκληρό χωρίς υπερβολή στον στίχο.

Και κει ακούς την διάφορα

αφιερωμενο 

 μια πρωτοψαλτη που αγαπαω ν ακουω,...,

ανοιξη (μερος α)

                               Άνοιξη

                       εμπρός βήμα ταχύ

               να την προϋπαντήσουμε παιδια στην έξοχη

όταν ήμουν μικρός βεβαία νόμιζα ότι έλεγε βήματα Χι ,  και έλεγα καλά μα χαζοί είναι γιατί να μην πάμε ίσια και να πάμε με βήματα χι να την προϋπαντήσουμε στην έξοχη

κι αφού εγώ ζούσα σε έξοχη , δε χρειαζόταν να την προϋπαντήσω

Ερχόταν σιγά,με τιτιβισματα και γαιδουρακια ,και αλητακια μπομπιρες στην διπλανη αλανα να σκουζουν μεχρι την ωρα που βραδιαζε,"....Νικολόοοοοοοοο θαστακοψου τ αυτια αμα δε ρθεις μεσα τωραααα..."

Πρασίνιζε τα πάντα σε χρόνους ανύποπτους και γέμιζε άνθη παντού και κυρίως γύρη πολλή γύρη , όψου και γειτσες.

Πάντως και τότε δεν ήμουν ο κλασικός μπόμπιρας , που χεζοτανε από τη χαρά του για την άνοιξη , απριλη Μάη και μετά καλοκαίρι,

Πάντως τώρα που κοιτάζω έξω από το παράθυρο την πόλη και τον θρασύτατο ήλιο της πέμπτης, σκεφτομαι πως η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από άνοιξη είναι κάτι  βράχια λευκά μεγάλα  στην άκρη της πόλης του νησιού, που πηδαγαμε για να πάμε σ αυτά, καμία φορά πέφταμε και στην θάλασσα 

και θυμάμαι που πηγαίναμε με τον κολλητό μου τον Κωστή και ηχογραφούσαμε τα κύματα, σε κασετες , τωρα που το σκεφτομαι μας εχει ηδη κοπιαρει ο Σπανουδακης

γιαυτο σας λέω από μικρός ήμουν "χτυπημένος".

Και καλά ο Κωστής  "σώθηκε" την βρήκε την άκρη του, εγώ ακόμη άσωτος 

Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ -

ΚΑΤΙΑΝΑ ΜΠΑΛΑΝΙΚΑ
απο την παρασταση εκτο πατωμα
Μουσική Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου

προσοχη ευθραυστον

είναι βράδια γεμάτα αμφιβολία και σύννεφα, κι αλλα  αδιάφορα

Απόψε δεν είναι απ αυτά τα βράδια

Απόψε το σιντριβάνι  περασμένα μεσανυχτα,εκει στην Αλεξάνδρας και Πατησίων ήταν κλειστό και το νερό μέσα τόσο ήρεμο και καθαρό, καθρέπτιζε τα φωτά  της γειτονιάς.

Το νερό μου θύμισε την θάλασσα του Ιουνη, ήρεμη δροσερή νυχτα,χωρις κύμα.

Άνοιξη πια και οφείλω να σας εξομολογηθώ την ανωμαλία μου, δε λατρεύω την άνοιξη, όπως όλοι σας

Ειδικά αυτήν την άνοιξη όχι, είναι ο προθάλαμος ενός καλοκαιριού που θα ζήσω άλλη μια θερινή νάρκη δουλεύοντας ακατάπαυστα .

Όμως ελπίζω μέσα μου να είναι ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι που θα περάσει γρήγορα όπως πέρανε οι ώρες του σαββατοκύριακου .

Πάντως αυτή η πόλη τα βράδια είναι τόσο σινεμά ωραία, τόσο ερωτική, τόσο εύθραυστη και συνάμα επιβλητική και οι ξενυχτάς δεν έχουν  την αγριάδα στο βλεμα τους, 

Α και τώρα που είπα βλεμα, σ ευχαριστώ εγώ, για κείνo το βλεμα , 
ειδες που καποιες σιωπες ειναι λενε χιλια πραματα?

στο ντιβανι...του ασωτου

είναι περασμένα μεσάνυχτα αγαπητό μου ημερολόγιο, και μίλα συγχρόνως με τους 2 φίλους μου στο facebook,

(Eχει κάψει πολύ κόσμο το φατσοβιβλιο το ξέρω ...)

by the way οι φίλοι μου τα χάνουν σιγά , μεγαλώνοντας, και φοβάμαι ότι γιατί τους έχω και φίλους γιατί όλοι μαζί τα χουμε χάσει και το βασικότερο είναι ότι δεν έχουμε και καμία πρόθεση να τα βρούμε τα χαμένα η τα "καμένα".

Κι εκεί που οι άλλοι  δυο έχουν χαθεί εντελώς σε  γαμω-sites, προφίλ αληθινά και ψεύτικα , εγώ χάθηκα στη μπλογκοσφαιρα και ανακάλυψα άλλο ενα  blog  του οποίου θα είμαι φανατικός γιατί όταν διάβασα ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι...

ο τύπος είναι απίστευτος σε ένα ποστ συμπυκνώνει  συνεδρίες ψυχοθεραπείας 2 χρονών τουλάχιστον,

http://shesaboy.blogspot.com  είναι το  μπλογκ και αντιγράφω :

Ο πατέρας και η μητέρα μας. Οι γονείς μας, οι άνθρωποι με τους αγιοποιημένους ρόλους, οι άνθρωποι που έσκαψαν «το λύκο» και διακριτικά έφυγαν, που διαρκώς εγκαταλείπουν, που νόμιμος αθωώνονται από της κοινωνικής γνώμης το δικαστήριο, που οι βίαιες πράξεις τους χαρακτηρίζονται ως «κανόνες ηθικής», που η εξουσία τους είναι γέννημα της πιο σκοτεινής «ευφυΐας» ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Μια βαθιά νοσηρή διαπαιδαγώγηση που απλώνεται σαν άπιαστη νύχτα επάνω στις ανεκπλήρωτες παιδικές μας ανάγκες για λίγη τρυφερότητα, στοργή και σεβασμό.
Είμαστε όλοι παΐδια. Παιδια γεμάτα φόβο. Το φόβο της απόρριψης –της μεγαλύτερης τιμωρίας που βιώσαμε από πολύ μικροί σε ηλικία.
Ένας φόβος που καιροφυλακτεί στην εργασία μας, στον ερώτα, σε ότι μας «απειλεί» με δημιουργικότητα. Μια σκιά σε κάθε μας βήμα που υπογραμμίζει την προσμονή για λίγη αποδοχή και «συναισθηματική προσοχή» 

Μήπως κάποιοι από εμάς, προσπαθούν μέσα από το διαλογισμό, τα extreme sports, το ποδόσφαιρο, την πολιτική εξουσία, τη θρησκευτική εξουσία, από το ρολό του θύματος, του θύτη, του ηρώα, του σαδομαζοχιστικού sex ;
Δε λέω , ο καθένας επιλεγεί τον τρόπο του, άλλος μέσα από το σωματικό πόνο αποφορτίζει κάποιον αντίστοιχο ψυχικό, άλλος πλημμυρισμένος από ενοχές γίνεται παπάς, για να μπορέσει έτσι να «καθαγιάσει» το πάθος του για τους άνδρες, άλλος επιλεγεί την σχιζοφρένεια για να εκδικηθεί τους γονείς του και απολαμβάνει το να τον νταντεύουν ως άρρωστο στο πατρικό του.
Όλα αυτά διαθέτουν φαντασία και όπως είπα μια σκοτεινή «ευφυΐα»/ευρηματικότητα.
Γιατί συνεχίζουμε να νιώθουμε…έτσι ; Γιατί τιμωρούμε μια ολόκληρη ζωή το σώμα και την ψυχή μας ; Από το ακατάπαυστο ευκαιριακό α μέχρι τους ανέραστους. Για ποιο λόγο ακριβως,νιωθουμε ένοχοι ; Νιώθω ενοχές επειδή κατάφερα να προχωρήσω ένα βήμα στη ζωή μουλώνω η οικογένεια μου έχει καταστραφεί ; Θα πρέπει να με ρουφήξει κι εμένα αυτή η δίνη μια και δε μπορώ να αντέξω τη διαφορετικότητα μου, εφόσον αυτή εναντιώνεται στα «θέλω» του πατερά και της μητέρας μου; Της ξαδέρφης και του αδελφού μου ; Θα πρέπει να γίνεις κι εσύ ενα extension του φόβου και του μισούς τους για τη ζωή ;
Είναι αυτός ένας λόγος για να ζούμε έτσι, να πω χαριτολογώντας...εξημερωμένα πιστά σκυλιά ;

Τους αγαπήσαμε με ένα συμβόλαιο φόβου, μαζί συνυπογράψαμε.
Ο Όρος ήταν ένας, πάντα ο ίδιος, να εκπληρώνεται το θέλημα τους να κατανοούμε την παράνοια τους, τη βία τους απέναντι μας, να θάβουμε στα έγκατα της ψυχής την αγανάκτηση και την οργή μας, την ντροπή μας για αυτούς, ίσως και το μισός ακόμα , βαθιά, πολύ βαθιά θαμμένα,
μέχρι τη στιγμή που το σώμα μετά από 40 -50 χρόνια θα ξεράσει όλη την αλήθεια μπροστά στα μάτια μας, δημιουργώντας έναν καρκίνο του έντερου, ένα εγκεφαλικό ή κάποιο επεισόδιο σχιζοφρένειας.

Δυνατό κείμενο από ένα δυνατό μυαλό, και το διαβάζω κάθε φορά που τις τελευταίες μέρες ακατανόητα με πνίγει αυτή η ένοχη που είναι τόσο συνεπής

Ενα δυνατο κειμενο απο ενα δυνατο μυαλο, 

διαβαζοντας το ειπα πεστα  χρυσοστομε, 

εχω πιασει τον εαυτο μου να γελαει, με τις αδιανοητες ενοχες κι εμμονες που φυτρωνουν  στο μυαλο μου

σαν τους μεταναστες με τη πρωτη σταλα της βροχης, να πουλανε ομπρελες των 3 ευρω διπλα απο το μετρο ,αμετρητοι , ετσι πολλαπλασιαζονται κι οι ενοχες σαν τις σταλες της βροχης και τους μεταναστες πωλητες μαζι, κι αυτο μονο  και μονο γιατι δεν κανω το χατηρι της γιαγιας μαμας  πια, γιατι περιμενει ακομη να αποκατασταθω στα ματια της, γιατι αν δε αποκατασταθω θα μαι παντα το μωρο της, 2 μετρα αντρας, αλλα ετσι κι αλλιως θα μαι παντα το μωρο της.....

Φρικη ε χαχα!

η αθηνα με μισει.,, και μενα

πέμπτη βράδυ γύρω στις 8 , η Αθήνα με μισεί κι εμένα ( διάβασα ένα υπέροχο άρθρο του τσαγκαρουσιανου στην  Lifo   ( http://www.lifo.gr/mag/columns/2734)

 Ακούω  indiegroundradio και αρέσει...

γιαυτο λατρεύω το blogging  ανακαλύπτω συνεχεια ...

και καυλωνω ν ανακαλύπτω νέα πράγματα σε μια εποχή (μου) που νόμιζα τα χω δει όλα

ε όχι δε τα χω δει όλα ακόμη

με κούρασε αυτή η πόλη, σήμερα ειδικά, ο θόρυβος η σκόνη, οι οργισμένοι στους δρόμους, η ανόητη ακρίβεια στον καφέ σε μετρία καφέ τύπου φλόκα, άκου κει 4μισι ευρώ ο καπουτσίνο στην πλατεία Βικτώριας

έλεος κύρια, σύνερθε τε

τίποτα δε θ αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς

ήθελα να μαι σ ένα νησί σήμερα μαζί.

σ ένα σπίτι και να  κοιτάμε την θάλασσα

να ναι ψηλά σ ένα βράχο όπως στις αμερικανικές ταινίες και να έχει μια μεγάλη ξύλινη σκάλα να κατεβαίνεις στην άμμο και να παίζαμε με το σκύλο, την ήρα μου, που δεν ζει πια αλλά οκ, 13 χρόνια  με μεγάλωσε από τα 17 μέχρι τα 30... και είναι τόσο βαθειά μέσα μου

καμία φορά κει που ξεχνιέμαι νιώθω να με χαϊδεύει η τεράστια ουρά της στη γάμπα καθώς περνούσε διπλα

Μίλησα μ ένα φίλο μου σήμερα που ζει στο νησί

Και σα να ζήλεψα λίγο

ζει εκεί με τον την  φίλη του

"...έλα ρε μου λέει δε το άκουσα πριν το κινητό

μαζεύαμε ξύλα για το τζάκι

κάνει κρύο ακόμη..."

δεν υπαρχει σωτηρια που να κοβεται στα 3

καλά πως γίνεται να ζαλίζομαι μονο με 2 κρασιά

ίσως φταίνε και τα τραγούδια

καληνύχτα μη φοβάσαι

είσαι  ο δικός μου απομηχανης θεός που δίνει λύσεις στις τραγωδίες

όχι ότι ζούσα τραγωδία αλλά παρωδία σίγουρα ζούσα

αρέσει ο πλανήτης σου

δεν ήξερα ότι υπήρχε πλανήτης με την ιδία ατμόσφαιρα

ατμόσφαιρα για ασώτους

τώρα το ξέρω ότι υπάρχεις, κάτι που πάντα υποψιαζόμουν αλλά δεν είχα στοιχεια. 

Είχα μονό στοιχειά..

και γω ο καημένος ο άσωτος , έχω διαπράξει ένα σωρό ασωτίες στην μικρή ζωή μου και κει που ήμουν άπιστος  και δεν είχα θεό στα δικά μου μετρα να με αντέχει

, είδα ένα φως να κατεβαίνει "οχ το βουνό", δηλαδή πιο βουνό,,, σ ένα πεζόδρομο ήταν διπλά στο βοξ στα Εξάρχεια,..

και έχω  πληρώσει  ακριβά όλα αυτά που με κατηγόρησαν οι "συγχωρεμένοι" και είχαν και δίκιο κάποιες φόρες, και δε χρωστώ σε κανένα, μονo σε μένα χρωστώ αυτά που δεν έζησα

δεν υπάρχει σωτηρία που να κόβεται στα 3 στο λέω αν πας με "άλλοι"θα σου σπάσω το κεφάλι.

τελικά τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια  χεχε!

Σβήνουνε οι πόλεις κι οι σταθμοί

Κι οι φίλοι που δεν είχαν προκοπή

Παράξενα τοπία μεθύσι κι αγωνία

Κανένας μας δεν ξέρει πού θα βγει...

Σ'αυτή την πόλη κανένας πια

δεν είχε τι να πει

Κι οι δυο δραπέτες φεύγουν

δίχως τύψεις και ντροπή..."

run τζουλια run

Δε ξέρω ποιος είναι πιο υποκριτής σ αυτή τη χώρα

Η απόλυτη πλαστική υπέρ ξανθιά με το best seller dvd  η μια χώρα που τη σνομπάρει και κατακρίνει ενώ το χει αγοράσει  το dvd  ητο χει κανει  download αμέσως

Καλά η κοπελιά το χει χάσει λίγο , είναι και 23, όλοι ασχολιούνται μαζί της, εκτος απο τους γονεις της που το μονο που ηθελαν απο παληα οταν  ηταν μικρο κοριτσακι ηταν να τα κονομανε  και την βγαλανε στο μοντελινκ απο τα 5

Κάπου την δικαιολογώ και σίγουρα δε την κρίνω  γιατί αν έβγαλε λεφτά πολλά  και μετά το μετάνιωσε ,και τρέχει και δε φτανει   με δικηγόρους, ε στο κάτω κάτω 23-24 είναι ρε  αλάθητοι έλληνες, σιγά το θέμα

Εκείνο που με κάνει πραγματικά να γέλαω είναι όλοι αυτοί οι ηθικοί έλληνες και αλάθητες ελληνίδες που κατακρίνουν τη κοπελιά, την τηλεόραση που ασχολήθηκε.

Αν κάποιος τα βλέπει  και ασχολείται η τηλεόραση, κάποιοι καυλώνουν με το  dvd για να γίνει ανάρπαστο

Διάβαζα χτες κάπου ότι δυστυχώς δε ξέρουμε τον Έλληνα που βραβεύτηκε με oscar για το  ντοκιμαντέρ  του , αλλά ασχοληθήκαμε με την σαμπάνια της Τζούλιας

Μα καλά πλακa "με" κάνετε κύρια μου, εννοείται  ότι όλοι ξέρουμε τη Τζούλια, την απόλυτη βασίλισσα της ελληνικής στύσης και όχι κρίσης.

Μήπως εσείς τον ξέρατε  μέχρι χτες?

Και όταν διαβάζω ακούω βλέπω κριτικές εναντίον της Τζούλιας , σκέφτομαι ότι είναι σα τα μπουρδέλα :

όλοι δε τα θέλουν στη γειτονια τους, όλοι θέλουν να κλείσουν  και όλοι παν κρυφά και γαμανε η κάνουν πράξη αυτά που δεν τολμούν με τη γυναίκα τους , και στο τέλος όλα τα μπουρδέλα είναι ανοιχτα και κάνουν  χρυσές δουλειες

Εγώ είμαι με την Τζούλια μονο αν υπερασπιζόταν αυτό που έκανε και μας έγραφε κανονικά   αλλα μην ανησυχεις κοπελια σε μισο χρονο κανεις δε θα θυμαται αυτο που εγινε, θα χουμε βρει αλλο θυμα να κατακρινουμε για να αντεχουμε τις "αλαθητες" ζωες  μας

p.s  α και τζουλια κοριτσι μου οταν δουλευεις βαλε και καμια καποτα...τοσα κυκλοφορουν

Η μοναξια της Μελινας

Στο μετρό "Ακρόπολη" η Μέλινα γεμάτη χαρά μας χαιρετά...

έξω βροχή νωχελική .

Το μουσείο, κόσμος , ουρά έλληνες και τουρίστες, οι κλασσικοί αμερικανοί, κάποιοι άγγλοι, ιταλοί και γιαπωνέζοι

Το δικό μας Μουσείο, αγέρωχο σύγχρονο  και γη περήφανος για αυτά που βλέπω και εκνευρισμένος ακόμη μια φορά γι αυτά που λείπουν

Θέλω να πιάσω ένα τον τουρίστα να τους εξηγήσω και γελάω με την σκέψη που έκανα

Τι να μας πουν κι αυτοί από τη ζωή τους,

Η βροχή δυναμώνει έξω,  και θυμήθηκα την μέρα που έφυγε η Μέλινα , που περιμέναμε με τις ώρες έξω από τη Μητρόπολη σαν να θέλαμε να πούμε αντίο σε κάποιο δικό μας, τόσος κόσμος , και τελικά μπήκαμε από την πίσω πόρτα με "μέσο".

Ένιωσα δέος από το κλάμα των άγνωστων , δε το περίμενα ότι θα συνέβαινε αυτό για την Μέλινα.

Είναι μια τεράστια γυναίκα, και χαίρομαι όταν σκάφτομαι ότι το μουσείο  είναι έτοιμο πια ,και ενώ οι καιροί είναι δύσκολοι  και οι διάφοροι ευρωπαίοι "μας την λένε", εύχομαι σε λίγο καιρό να αξιωθούμε να δούμε τα υπόλοιπα κλεμμένα  να ναι δω στο τόπο τους, αυτό το τόπο, ενα παραδεισο που κατοικείται από "διαβόλους" όπως θα λέγε  κι ο Παπαδιαμάντης  αλλά τελικά πιστεύω πως μ όλα αυτά που συμβαίνουν  θα επαναπροσδιορίσουμε αξίες και προτεραιότητες.

Τα μάρμαρα που λείπουν ανήκουν στο φως της χωρας αυτής

Η βρoχη συνεχίζει και νυχτώνει μέσα στην άνοιξη σα να ναι χειμώνας 

Μέλινα μας λείπεις και αυτή η εθνική μοναξιά γίνεται πιο βάρια όταν σκάφτομαι ότι οι "μεγάλοι" έλληνες έχουν φύγει και πρέπει εμείς να γίνουμε μεγάλοι με κάποιο τρόπο,,

Γίνεται?

η σωτηρια της ψυχης..

και κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας περασμένα μεσάνυχτα,

μ αυτήν την γλυκεία υγρασία του μόρτη και το φεγγάρι πάνω από τη κεφάλα μου να παρατηρεί την ανυπεράσπιστη Αθήνα, σκέφτηκα αν υπάρχει σωτηρία?

Σωτηρία από τον παλιό κακό εαυτό, από την μοναξιά, από τους φίλους αρπακτικά, από τις στιγμές αδυναμίας, από τις ψεύτικες αγάπες της εβδομάδας , από τις αδιάφορες νύχτες με αδιάφορα κορμιά που απελπισμένα προσπαθούσαν ν αποφύγουν μοναξιά, από τις "αγάπες" που μας πήγαν ένα βήμα πριν τον ψυχολόγο 

Από τις πρώην σχέσεις που από τη στιγμή που γιναν πρώην, ενεργοποιήθηκε ο εγωισμός και κάνουν τα πάντα να γίνουν νυν ,μεχρι να ηρεμησουν παλι.

Σωτηρία από τους θύτες σε οικογένειες που μονο μηχανές παράγωγης ενοχών είναι και συναισθηματικών εκβιασμών ειναι

σωτηρία  από το άγχος και την κατάθλιψη..

Σωτηρία από τις πληγές  και τις απουσίες

Ναι υπάρχει  σωτηρία,  και είναι η αγκαλιά

θα μου πεις σώπα ρε , και πως δε σώθηκα με τόσες  αγκαλιές  από τα παλιά

Δε συμβαίνει κάθε μέρα, συγκριμένα συμβαίνει πολύ σπάνια

Αλλά αν συμβεί το ξέρεις από την ώρα που συνέβη , το νιώθεις , το διεκδικείς, είναι σα ναρκωτικό κάθε φορά που σου συμβαίνει

Και τα γράφει αυτά ένας άσωτος που βαριόταν τις αγκαλιές και κοιμόταν πάντα μόνος στο δικό του τεράστιο κρεβάτι

Καλά τώρα μη βγεις και αγκαλιάζεις τους πάντες , θα συμβεί όταν είσαι έτοιμος.