Ανοιξη και ανάσταση

Όσο μεγαλώνω

 τα  μεγάλα μου φαίνονται μικρά

αλλά είναι και κάτι μικρά

 που μεγαλώνουν  εντος μου

και με πνίγουν για ένα λεπτό μονό

ευτυχώς έχω αναπτύξει αντοχές 

αναπνοές μεγάλες δυνατές

και κει που βρίσκομαι στο βυθό 

και αυτά τα μικρά έχουν γίνει

μια μεγάλη επιθετική παλάμη

και μου κάνουν πατητή (*)(

σηκώνω το κεφάλι με δύναμη

με όση δύναμη έχω και  αναπνέω ξανά 

τον θαλασσινό αέρα

τα ψαράκια έχουν σαστίσει για λίγο 

αλλά με ξέρουν και συνεχίζουν 

το τρελό χορό τους

κολυμπώ  αρχικαμε  ταχυκαρδία σχετική

μετά αφήνομαι ανάσκελα

και ηρεμώ

κάπως έτσι κυλά η ζωή

σταυρώσεις μικρές η μεγάλες

αναστάσεις

                 μικρές επαναστάσεις

νίκες

         ήττες

               λύπες 

χαρες

ξέρεις εσύ

(*)Στην θάλασσα καθώς παίζουμε και γελάμε... πιάνουμε κάποιον φίλο μας από το κεφάλι και τον βουτάμε μέσα, καθώς αυτός βουλιάζει έχουμε την ευκαιρία να πατήσουμε και με τα πόδια μας πάνω του ώστε να τον κρατήσουμε πιο πολύ ώρα μέσα στο νερό μπας και πιει λίγο

ω γλυκυ μου εαρ...

ο ελβις θα γινει πενηντα

Αγαπημένε μου ελβις

Αν υπήρχαν κασέτες θα σου έφτιαχνα μια

σαν εκείνη όταν  πήγαινες φαντάρος

και σου  εκανα κολαζ

εξώφυλλο τον όλβος

στα μάτια μου ήσουν σαν τον Ελβις

λαμπερός

και πάντα ροκ

ροκαρες και ρολαρες  τη ζωη σου

μ ενα τροπο που θα κατακτησω στα 80 μου

Εικοσι επτα χρονια μετα κεινη η πρωτη στιγμη

ειναι   σαν ομιχλη

 που με διαπερνα ακομη

οχι σαν  υγρασια

αλλα σαν  τρυφεραδα

Ενα φεγγαρι στην αλεξανδρας

δυο παιδια  αγνωστα  μεταξυ τους

 με  τη μοναξια της επαρχιας τους

στους ωμους τους

και τη λαχταρα να βρουν

ενα δρομο που να τους αγαπα

να περπατησουν ξυπολητα

οπως τοτε τα καλοκαιρια στην αμμουδια τους

40 κυματα μακρια   τα νησια τους

στο περιστέρι η γκαρσονιέρα

με την μικροσκοπική τουαλέτα

πλαφ !

όταν έκανες ντους το νερό έτρεχε

να ξεφύγει

 και έφτανε

 στη κουζίνα διπλά ακριβώς

το ότι ήταν κουζίνα διπλά ακριβώς

το καταλάβαινες από τα εκατοντάδες

άπλυτα πιάτα

κι η γκαρσονιέρα μου στη κυψέλη

ένα κρεβάτι

ένα καφάσι για κομοδίνα

ισόγειο,

νεραντζιά απέξω

και απομεσα  αρκετη τρελλα

και πολλά μεθύσια

πάνω στο παπί το μπλε

τ αλμυρά τα δάκρυα

εκαναν  βόλτα

 από τα δικά σου μαγούλα

στα δικά μου

και μετά ήρθε η νύχτα στην Αθηνα

μεγάλη ατελείωτη

η νύχτες μας  ένα ατέλειωτο beat

η κάρδια μας έψαχνε τις αλήθειες της

στερεο νοβα

φιλια

σώματα

αγάπες μικρές

μεγάλες

στρατός

αποχαιρετισμοί

κτελ

σακ βουαγιαζ

σημειώματα

τηλεφωνα

τηλεκάρτες

μετά μεγαλώσαμε

μπήκαμε σε δυάρι

σε τριάρι

σε τεσσάρι

αλλά η τι σημασία έχουν

 τα δωμάτια και

οι όροφοι

μείς μεγαλώσαμε  όμορφα

αλλάξαμε

 πονέσαμε

αγαπήσαμε

πληγωθήκαμε

φοβηθήκαμε

κάποιες φόρες

δεν αντέξαμε 

ο ένας τον άλλον

το ξέρω

αλλά τον έχει

τον έχει όντος του

ότι και να γίνει μικρέ μου ελβις

εγώ  εχω σκοπο ναι μαι εδω

 το  χεις παρει πρεφα ετσι?

φλύαρος και υπερβολικός

με το καθρεφτάκι στο χέρι

χαμομηλακι και βολτες στη πλατεια με το Πι

και θα σου κρατώ το χέρι σφιχτά

τα βράδια που  το έχεις ανάγκη

τώρα που έχω ζήσει 

και εγώ σχεδόν μισό αιώνα

τώρα ξέρω πως δε θέλω να σε χάσω με τίποτα

τώρα πια δεν είσαι φίλος 

αλλά αδελφός

ότι και να γίνει μας ενώνει

ένα αίμα  μεταφυσικο

αυτό που κυλαει εντος μας

όχι κόκκινο

είναι αόρατο...

κάτι σα  συνδεση γουαί φα

να σου δώσω να καταλάβεις

συνδεόμαστε  έτσι χωρίς κωδικό

μη σου πω και χωρις δικτυο

γιατι μεις μεγαλωσαμε χωρις τα δικτυα τους

και φτιαξαμε τα δικα μας 

που  ειναι αητητα

δεν υπάρχουν κασέτες  Ελβις  μου πια

μονο σε κάτι κουτιά μου παλιά 

γιοματα αναμνησεις

και το στύλο δε γράφει σε χαρτί όπως παλιά

αρνείται δε ξέρω γιατί,

μισεί τα δάχτυλα που κατέχουν το πληκτρολόγιο

είναι ένας εγωιστής αυτό το παλιό μπικ στύλο

και μια βραδια σαν κι αυτή

με τη αγερωχη πασχαλια  

της διπλανής αυλής

να μου χαιδευει τον σβερκο

θα θελα να ακουγαμε μια κασετα ακομη

χωρις να σκεφτομαστε τιποτα

 βαλε τωρα λιγο δυνατα αυτο το τραγουδι

https://www.youtube.com/watch?v=RYgxxU1wKTc

αθηνα αντίο

Η Αθηνα

 είναι οι άνθρωποι μου

Φίλοι και αγάπες

δρόμοι

αγαπημένα στέκια

βόλτες

το ολόγιομο φεγγάρι της Ηπείρου

σοκακια της πλακας  την άνοιξη 

κρύα βράδια του χειμώνα στην Αίολου

ζεστό καφέ πρωί Κυριακής στο Κουκάκι

πρωινά στη Βικτώρια για  ένα γρήγορο καφέ

περαστικοί

βιβλία στο μικρό βιβλιοπωλείο

εκείνο που με πληγώνει 

είναι το κέντρο της πολης 

 που το πυροβολούν κάθε μέρα

αυτές οι μικρές ομάδες των ακρών

με δυσκολία μπορώ να πιστέψω 

ότι δεν μπορεί να μπει τάξη στα Εξάρχεια και παραπλεύρως

τόσα μαγαζάκια κλείσαμε από καταστροφές των ακραίων στοιχείων

Τόσα αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες καμένες 

έτσι για ένα τσαμπουκά εναντια στην εξουσια

μονο που εξουσια δεν ιδρωνει και πολυ

το μονο που πετυχαινουν ειναι 

η καταστροφες  στις γειτονιες των απλων κατοικων

Καποτε τα εξαρχεια μυριζαν ποιηση

πασχαλιες, ιδεες και ερωτα και φιλιες

Τωρα μυριζουν ποδαριλα, καμενα ξυλα στη πλατεια

μπαφο και αγενεια

Περνας απο τη πλατεια και εισαι  εχθρος αν δε ζεχνεις

Ο Αλέξης και το παρεακι ζουν σε ένα παράπλευρο συμπάν

όπου η πόλη δεν έχει τόση εγκληματικότητα όσο πριν

όπου στα νοσοκομεία γίνονται θαύματα

-φυσικά και γίνονται αλλά 

από τους απλούς ανθρώπους εργαζόμενους

που είναι ακόμα άνθρωποι-

δε ξέρω τι θα γίνει

δε βλέπω ένα φως

Ίσως  αλλάξω γειτονια

ίσως

αφού αλλάξαμε δρόμους

και συνήθειες λογω των επεισοδίων

ίσως βρω σπίτι αλλού

προς το παρόν φεύγω  

για δουλεια σε νησι

και δε θα  μου λείψεις Αθηνα

όπως είσαι τώρα όχι 

δε θα μου λείψεις

ουτε γω θα σου λειω 

γιατι εισαι σε κωμα στην εντατικη

δε θα καταλαβεις και πολλα

μονό οι φίλοι μου θα μου λείπουν

αλλά κι αυτοί καταλαβαίνουν

η ζωή δυσκόλεψε

αντίο Αθηνα

Προσθήκη λεζάντας

ραντεβού με τη πρώτη βροχούλα του Σεπτεμβρη