του φεγγαριου τη πειρα απο μικρος την πηρα (!)

κι αφου περασε μια βδομαδα με τζετ λαγκ απο νεα υορκη, 

λιμους ,σεισμους καταποντισμους, 

και ραδιενεργεια πολλη σε γη και σε μπλογκς, 

αφου βριστηκαμε , αγαπηθηκαμε, μιλησαμε , 

ξαναμιλησαμε, μας βρισανε, γελασαμε μαζι τους

γελασανε μαζι μας, μια κανονικη βδομαδα 

δηλαδη 
(κατι μεταξυ μπλογκερ εναντιον μπλογκερ 

και του "τι ψυχη θα παραδοσεις μωρη")

...μιας κι εχει αυτο το   αυνηθιστο φεγγαρι

το μεγαλυτερο απ ολα των τελευταιων 18 χρονων

ειπα 
να σας αφιερωσω αυτο το τραγουδι απο την αγαπημενη μου τραγουδιστρια
Ελενη δημου

και μπηκα σε  Κικη δημουλα  mood  εξαιτιας του αγαπημενου μπλογκερ nikatsu

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.