6 χρονια άσωτος γιος

κι όμως αδέρφια έγινα 6 χρονών ο άσωτος γιος
αυτό που ο χρόνος τρέχει σα ποταμι σε πλαγιά
χωρίς σταματημό και χωρίς γυρισμό
δε μπορώ να το ξεπεράσω όσο κι αν  γίνω

 ναι Θυμάμαι πως άρχισα να γραφω σαυτο εδώ το σπίτι
έτσι για πλάκα
τελικά αυτό που με έχει διδάξει η πουτάνα η ζωή
είναι ότι τα καλύτερα αρχίζουν έτσι για πλακα.

6 χρονια λοιπόν γεμάτα από λέξεις θαυμαστικά, ερωτηματικά, κόμματα, τελειες
σχόλια κι αλλα σχόλια, αγάπες, μερικά μίση που ξεχαστηκαν
γιατί  αδέρφια μου
κάτι άλλο που έχω μάθει πια
είναι ότι κανένα  μίσος δεν είναι σημαντικό
μονο οι αγάπες είναι, και είναι όλες σημαντικές.

6 χρονια ε?
πως περασαν?
καλα και ποιος δεν έχει περάσει από δω,
κάποια περίοδο ήταν κάτι τυπάκια που με βρίζαν συνέχεια 2-3
με τον ένα γίναμε φιλαράκια απίστευτα
οι άλλοι χαθηκαν
καλα τρελλος χαμός με τα σχόλια τότε
εκπομπές στο ράδιο, βρισίματα στα τσατ
μεγαλεία  χάχα
πολλοί μπογκερς έβγαλαν βιβλιαράκια
τα έχω αγορασει ολα
γνώρισα "παιδιά" που αξίζουν, αληθινοι ποιητες του σημερα, ο καθενας στο  δικο του διαστημοπλοιο 
κι  ολοι μας σ αυτο το πλανητη που λεγεται  blogs

ψιχαλες του οκτωβρη

η εβδομάδα άρχισε με βροχούλα

 και πτήσεις πρωινές χαράματα 

με συναντήσεις φίλων έτσι για μια αγκαλιά  και

βόλτες στη πατησιών βραδάκι

οκτάωρης, βραδινό αεράκι και πράσινα φύλλα στα δέντρα

του δρόμου που αγαπώ

επιστροφές

η Αθήνα το φθινόπωρο εχει κατι απο σινεμά 

επιδρομη σε βιβλιοπωλειο

πως λατρευω τους βιβλιοπωλες

ειναι τοσο ευγενικοι παντα

σου προτείνω να διαβάσεις 

τελλος  φιλης

αποσιωποιητικη ηλικια

ενας απλός  υπάλληλος βιντεοκλάμπ

πετάξει με φτερά αόρατα 

πάνω απο πόλεις και ακρογιαλιές

κύματα και νησιά 

και στάσεις τρόλεϊ στην Αλεξάνδρας

μια γυναίκα και ενας άνδρας

"μοναξιά  

κ η ψυχή που επιμένει να πονά

που μόλις πιεις το πρώτο ποτηράκι

το δικό της πανηγύρι ξεκινά.."

μια σταγόνα μελαγχολία , μια σταλαματιά ξεχασμένου πόνου
…. πόσο μοιάζουν οι εμιγκρέδες και πόσο ξένος είμαι τελικά

και αλλα ...

θα τα διαβάσεις στις ευγενικές τρυφερές αράδες ενός 

μικρού βιβλίου με μεγάλη κάρδια

μια κάρδια ραγισμένη αλλά που επιμένει να πονά

γιατί κι ο πόνος, ζωή είναι.

είδα τα σύννεφα να περνούν

σου χει τύχει να βάζεις ένα τραγούδι τέρμα , 

τόσο τερμα που νικάει κάθε άλλο ήχο εντός σου

 και να κοιτάζεις την θέα απέναντι και να παγώνει το βλέμμα 

να νικιέται από την ομορφιά της εικόνας, 

από τη θλίψη και τη χαρα της

από τη μοναξιά της

μου χε λείψει και ήθελα να το ακούσω 

http://youtu.be/YwEm4-HeWYQ

και το παιξα τερμα ξανά και ξανά 

(ο κβητα έχει  μετά-ποιησει τη μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων

έτοιμη για ταξίδι στο αχανές σύμπαν)

είμαστε τόσο μικροί μεσα  σαυτο

μικρές  μολυβένιες κουκκίδες αγαπης που σβήνονται

ξεχύνονται στο τετράδιο ορθογραφίας της  βητα δημοτικού

και γω μια με φωτογραφική μηχανή να προσπαθώ 

να αιχμαλωτίζω τις στιγμές που μ αιχμαλώτισαν

και ένα βιολί στο τέλος του τραγουδιού

να υπογραμμίζει την ματαιότητα

αλλα και ότι τίποτα δε κρατάει για πάντα

η μήπως η αγαπη?

σε περίπτωση που έκλαψες

είμαστε συγγενείς