μια φορα μια γειτονια..

 ευχαριστω το αγαπημενο μπλογκ για την ιδεα που ειχε
http://pistos-petra.blogspot.gr/2016/03/mia-fora-mia-geitonia.html

στη δική μου γειτονιά δεν εχει έρθει η άνοιξη κι ας ειναι μόρτης

ούτε ο ήλιος ζεσταίνει τη πλατεία κι ας εχει λιακάδες στις γειτονιές μας

Εχει μονό πρόσωπα σκυθρωπά, κουρασμένα βλέμματα , μια ζωη σε αναμονη

κοιμούνται στα παγκάκια της πλατειας 

και στις γωνίες κάποιων μικρών δρόμων

δεν ειναι οι άστεγοι της πολης, 

ειναι άστεγοι γενικά χωρίς πατρίδα και χωρίς ζωή, 

πέρασαν χιλιάδες βουνά και σαράντα κύματα πελώρια

ψάχνοντας την ελπίδα για μια νέα πατρίδα

γιατί η δική τους ειναι  μια απέραντη έρημος απο αίμα και σκόνη 

ένα ατέλειωτο θόλο γκρι τοπίο απο διαμελισμένα σώματα και μυρίζει θάνατο και μισος

Η δική μου γειτονια ειναι μια φυλακή για τα παιδια αυτά 

για του γονείς, για τους γεροντες..

για τη νέα κοπέλα που θηλάζει το μωρό της χωρίς γάλα έτσι να το ξεγελάσει

γιατί κλαει συνεχως

δεν μπορούν να φύγουν απο δω γιατί κάνεις δε τους θέλει στην Ευρώπη

δε θέλουν να μείνουν εδω, και κάνεις δε τους θέλει εδω

και οι γείτονες μου κουρασμένοι κι αυτοί απο τις μέρες

που γίνονται πιο δύσκολες

απο αλλη μια κυβέρνηση που τους έταξε και δεν τήρησε τίποτα

αποκαμωμένοι  απο τις υποχρεωσεις που πολλαπλασιαζονται

δεν έχουν αγάπη για κανένα πια

ούτε για τον εαυτό τους

δεν μπορούν να βοηθήσουν, τους νιώθω , 

τους βλέπω 

τους αφουγκράζομαι

Ο λαβωμένος δε μπορεί να νοιαστεί για το κρεμασμένο

πως να νοιαστεί ο έλληνας γείτονας μου για τον σύριο 

η το καθε μετανάστη που ήρθε στη γειτονια μου 

όταν περιμένει να τελειωσει  η λαϊκή κει  γύρω στις δυο το μεσημέρι

 να πάρει οτι περισσεψε ...

Αυτή ειναι η γειτονία η δική μου και θέλω να τη σκεφτείτε να τη νιώσετε

να την αγαπήσετε

να μας αγαπήσετε όλους

και τους προσφυγγες απο αλλη χωρα

και τους έλληνες που συχνά τους κατηγορείτε για ρατσιστές 

δεν ειναι απλά τα πράγματα στη γειτονια  μου

μονό η ανθρωπιά και η αγάπη θα  φέρει την «άνοιξη»

αλλα ξερετε κατι?

Δυστυχως θα ργησει να ρθει

Κι εντωμεταξυ το πελαγο θα γεμισει μικρα πεθαμενα κορμια

Οι δρομοι θα  γεμισουν πυροβολισμους μισους

Και  διπλα στη βρυση τη δημοσια που καποτε πιναμε νερο

Ολο και πιο πολλοι θα  ξεπλενουν τα βρωμικα τους ρουχα

Ελπιζοντας πως αυριο θα ανοιξει η πορτα για μια νεα πατριδα..

ηθελες ανοιξη και λουλουδια και μνημες ωραιες 

απο τη δικη μου γειτονια?
καλως ηρθες στην νεα ωμη πραγματικοτητα

αυτη ειναι η γειτονια μου

βαβέλ (συνεβη στην Αθηνα)

αυτό δε το περίμενα

να πάω σε μεγάλη σκηνή 

με ετερόκλητο κοινό 

και να συγκινηθώ

συνέβη χτες 

στη Νατάσσα Μποφιλιου

στο βοτανικό λαηβ 

Αυτό το γλυκό  κορίτσι 

 άλλοτε

 με το λευκό φόρεμα σα μάγισσα του κaλου

άλλοτε με το μαύρο σα θλιμμένη πριγκίπισσα

και στο τέλος με το κόκκινο φόρεμα

σαν τον πρωτο ερωτα 

τραγουδά τις ζωές μας 

και η οθόνη πίσω δείχνει

τη γειτονιές που μεγαλώσαμε

που αγαπήσαμε

που πληγωθήκαμε 

τους δρόμους 

που πετάξαμε με δύναμη το κινητό κάτω να σπάσει

γιατί η κλήση μας ήταν σε προώθηση

και η ζωή μας η ιδια

τις γειτονιές που νιώσαμε τη πρώτη "καβλα"

τα στενά που φεύγαμε ,

νωρίς το πρωί πριν ξημερώσει,

απο τα σπιτια

 με σημάδια στο λαιμό και δαγκωμένα χείλη

τα σινεμά που αγαπήσαμε να πηγαίνουμε καθημερινές

και τα θέατρα

και τις πλατειες

και τους πεταστικους..

μιας πολης που μιλά όλες τι γλώσσες καλά

αλλα   μεις χαθηκαμε μεις στη μεταφραση

της Αθήνας

Αυτό το κορίτσι

 η Νατάσσα Μποφιλιου

τραγουδά  

  σα να βγαίνει πρώτη φορά στο παλκο

και συγκινείται

και συγκινει και μας

σας ευχαριστω 

https://www.youtube.com/watch?v=jyX_uv7nMlI