καλο μηνα Αθηνα

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

(δες τι λεει το τραγουδι 

που γραφτηκε  το  89 λες και δεν εχει αλλαξει τιποτα ομως)

καλο μηνα και για μια φορα 

σημερα 

μην πειτε ψεματα

πειτε απλα μια αληθεια

-γιατι οπως μου λεγε 

η γιαγια οταν ημανε μικρο-

οποιος λεει ψεματα 

ειναι μες τα αιματα

Μεσ' τ' ανελέητα χαράματα ξυπνάω των μεθυσμένων
Σε βλέπω από το τζάμι κοιμισμένη στη σκιά των περασμένων

Αθήνα που μιλάς για επανάσταση
Αθήνα σχολική παράσταση
Αθήνα δολοφόνων αθωωμένων
Αθήνα των ξεπουλημένων

Αθήνα των αιώνιων αντιπάλων
Αθήνα της πειθούς δια των ροπάλων
Αθήνα Ευρωπαία με το ζόρι
Αθήνα με σημαίες και μιραφιόρι
Αθήνα ανατολή με το στανιό
Αθήνα τρελό σκουπιδαριό

Αθήνα των βορείων προαστίων
Αθήνα των αναψυκτηρίων
Αθήνα της καψούρας και των πιάτων
Αθήνα των μοναχικών θανάτων

Αθήνα των αρχαίων μύθων
των πυροβολημένων στίχων
Αθήνα όλα από τρίτο χέρι
Αθήνα μαύρη, μέρα, μεσημέρι
Αθήνα εκτός σχεδίου ξεχασμένη
Αθήνα εντυπωσιασμένη

Τι να σου τραγουδήσω

τρια τραγουδια για της ανοιξης τα βραδια

Απο το καινουριο cd των παιδιων , "Ανάδυση" Γαλανη + κιτρινα ποδηλατα

 η Γαλανη συνεχιζει να ψαχνεται μουσικα και την αγαπαμε γιαυτο
 


Ελένη Πέτα σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Μάργαρη στην κιθάρα.
Μια νεα δισκογραφικη  προταση που μ ενθουσιασε , την ακουω συνεχως



Απ' την παράσταση-αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι που παρουσιάζει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο "gazarte", εδώ, στις 14.3.2011, ο Γιάννης Παλαμίδας στο "έρωτα εσύ", β' στάσιμο απ' τη Μήδεια του Ευριπίδη, μεταφρασμένο απ' τον Παντελή Πρεβελάκη και μελοποιημένο απ' το Μάνο Χατζιδάκι στο έργο του: "ο Μεγάλος Ερωτικός". Η πρώτη εκτέλεση ανήκει στο Δημήτρη Ψαριανό.Μακαρι να βγει στη δισκογραφια.

λαχταρησα μια χωρα..

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Καρέζη

Λαχτάρησα μια χώρα, γυρεύω ένα νησί
που οι άνθρωποι να λενε ό,τι μου λες κι εσύ
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή
Να σπείρω ένα χωράφι και κάθε πρωινό
πόση ζωή έχει πάρει να βγαίνω να μετρώ
Θέλω να σε κρατήσω θέλω να σ' αγαπώ
για όσα έχουν σωπάσει να σκύψω να σου πω.
Και σα θα μεγαλώσεις το λάδι απ' την ελιά
ίσια να το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά
Να ρίξουν ένα γέλιο να πάει ως την πηγή
να σηκωθούν οι μέρες που καρτερούν εκεί.
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης του Στεφάνου

(3 Δεκεμβρίου 1922 - 29 Μαρτίου 2011)

ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος.

μακαρι να σε γνωριζα τοτε ( εξομολογηση)

....τότε που είχα όνειρα πολλά και ήταν  δυνατα τ αδύνατα

τότε που με ένα μικρό σακίδιο , ενα μαυρο  t shirt  και λίγες δραχμές

ταξίδευα Ευρώπη

τοτε που η πατριδα ηταν μονο οι φίλοι μου..

τότε που δεν υποψιαζόμουν τίποτα

και είχα μονο ένα αστέρι απο φως και χαρα μέσα στα στήθια,

τότε που δε μου είχαν κλέψει την αθωότητα,

και κοίταζα καθαρά..

τότε που οι ρυτίδες στο μέτωπο δεν είχαν βαθυνει

και άντεχα τα ξενύχτια και το αλκοόλ, τους ανθρωπους και τις πολεις.

τότε που δεν είχα υποχρεώσεις, επιχειρήσεις, εφορίες, συνεταίρους

και δε χαμογελούσα ειρωνικά  στη φράση " ποτέ δεν ειναι αργά, κάντο"

Τότε που πετούσα ένα μέτρο πάνω από το χώμα
τοτε που δεν ειχαμε κινητα κι ακινητα ...

και δε φοβόμουν τις κατηφόρες και τα σκοτάδια
γιατί τότε δεν υπήρχαν...

Μακαρι να μην γνώριζα τόσα κορμιά, 

να μην έλεγα τόσα λόγια που ξέχασα, 

να μην άκουγα τόσα λόγια που γιναν σκονη στον αερα,

Να σε γνώριζα τότε και να ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια , τους μήνες, τις μέρες, τις ώρες μαζί.

Αλλά σε γνώρισα τώρα που έγινα μεγάλος και λυπάμαι που δε γίνεται να σου δώσω αυτό που αξίζεις ,
αυτό που αξίζουμε και οι δυο,

 αυτο το  "καθε μέρα",
να σε παίρνω σφιχτά αγκαλιά όταν γυρίζεις από τη δουλειά..

να σου διαλυω καθε μαυρη σκεψη

καθε μοριο μου να περναει στους πορους του κορμιου σου σε μια αγκαλια.

Για όσο θα λείπω 

να ξέρεις οτι εννοώ καθε στίχο που λέει το παρακάτω τραγούδι

 Σ αγαπώ και ευχαριστώ για την ευκαιρία

να γίνομαι ξανά παιδί στην  αγκαλιά σου

εισαι το τυχερο μου αστερι

το ξέρεις?

θα περασουν τα συννεφα?

ειχα παει στη παρελαση, 

ομολογω πως 20 χρονια και κατι

σαυτη τη πολη ,

βαριομουν τις παρελασεις, 

μα σημερα θες λιγο ο καιρος , θες λιγο οι φιλοι, πηγαμε...

Στο γυρισμο στη βολτα μας στη πλακα

σιγοψιθυριζα αυτο το σχετικα αγνωστο τραγουδι..
 

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Θα περάσουν τα σύννεφα δίπλα μου προχώρα
χώρα αθάνατη των γενναίων οι θάνατοι
Μοίρα δοξασμένη Μοίρα αιώνια χαραγμένη
Θα περάσουν τα σύννεφα θα'ρθουν χελιδόνια
θα'ρθει η Άνοιξη ξανά μ'άσπρο και γαλάζιο φως η ελπίδα.
 Κι η ζωή γλυκειά πλάι στη θάλασσα σε μια φοινικιά.
Στην αγκαλιά σου πλάι στο κύμα κέρνα με φιλιά
αχ μεσ' στη σιγαλιά στον πόλεμο το κρίμα
Άκου την καρδιά, πώς χτυπά - -

δεν θα κάνω βήμα.
Θα την ξαναβρούμε μια Κυριακή άσπρη μέρα γαλάνη
με σταυρού το σχήμα Αχ! την καινούργια ζωή -

Μη μου κλαις - δεν κάνει!
 Κοίτα της νίκης τα κάτασπρα φτερά κι αν με θέλεις λιγάκι μου φτάνει
 Θα ξαναβρούμε στους δρόμους
τη χαρά με καινούργια φτεραα

θελει μαγκια...

Μ αρέσει αυτό φρέσκο κορίτσι,

σου δίνει την αίσθηση

οτι ειναι  το μαγκάκι της ζωής  της,  ειναι η ιδια,

Μ αρέσει το βαθύ έξυπνο βλεμμα της

και   λατρευω  την εκφορά του λογού της, 

το  σεξυ σίγμα της,

εχει γλυκαδα και αγριαδα τρυφερη συγχρονως

Γραφει τραγουδια του σημερα

με ηχο του σημερα

Θέλει μαγκιά να κυκλοφορείςσημερα στο πεντάγραμμο χωρίς στημένα σουξέ 

και  αυτό το κορίτσι την έχει

Την λένε

και σημερα τραγουδά στον Ιανό,

περισσοτερες πληροφοριες εδω 

Η  ελληνικη μουσικη  σκηνη χωρις την ευσταθια

θα ηταν ζαμπον χωρις λιπαρα 

οπως λεει και η ιδια στο τραγουδι της

(μεταξυ μας τωρα αν αυτο το στιχο τον εγραφε ο καρβελας 

στη βισση θα  ετρωγε φοβερο κραξιμο_

αλλα το λεει η ευσταθια ετσι γλυκα και ειλικρινα

και το "μασησα" κανονικα.

κι επειδή είναι άνοιξη πια ,

μην μεινετε μέσα το βραδυ

κάντε μικρές βόλτες στη πόλη

Χτες έκανα μια μικρή βόλτα 

απ αυτες που γι αλλου ξεκινας

κι αλλού η νυχτα σε βγαζει.

κι ηταν ωραια.

ο κυρ σταθης ο μπακαλης

Ο κυρ Στάθης ο μπακάλης

γύρω στα 65 (?) 

ακόμη αντιστέκεται στη γειτονια,

όλα τα μαγαζιά διπλα του έκλεισαν, 

εγιναν τηλεφωνικά κέντρα πακιστανών, 

κινέζικα

αλλά  μειναν αδεια & ανοικιαστα

αυτος εκεί, 

αλώβητος, 

γιαυτο σου λέω αυτή ειναι μια αήττητη γενιά.

"..Μου το άνοιξαν 3 φόρες , το μαγαζί "

μου λέει, 

αλλά δε φοβάται ούτε βάζει συναγερμό, 

τι να κλέψουν μωρεεε?

ας κλέψουν τις ρέγγες και τα γιαούρτια σε πηλινο , 

ξανάλεει γελώντας δυνατά.

φωτογραφια απο διπλανο αδειο μαγαζι

Μου θυμιζει  τον πατερα μου, 

φαρδυ τζιν παντελονι και πουκαμισο

το λέει η κάρδια του

Τη τελευταία δεκαετία η γεωγραφία της περιοχής έχει αλλάξει εντελώς,

το χω ξαναγράψει, δεν υπάρχουν πια φοιτητές ,

υπάρχουν μονό ηλικιωμένοι μιας  περιοχής που έζησε μεγάλη ανάπτυξη,

οι ίδιοι όμως ειναι αρκετά μεγάλοι  για να μετακομίσουν , 

υπάρχουν πολλοί ξένοι που όμως αφού ειναι "περαστικοί" μ ένα τρόπο η με  άλλο, 

δε νοιάζονται ούτε για τις γειτονιές 

ούτε για τις ίδιες πολυκατοικίες 

και μη με πείτε ξανά ρατσιστή

αλλά στη δίκια μου 3 διαμερίσματα αλλοδαποι

κανείς δεν έχει πληρώσει εδω και μήνες κοινόχρηστα.

ειναι και η ανεργια...

Να !

αυτά διαβάζει η άλλη η τρελή μπλόκερ και με λέει ρατσιστή 

αλλά δυστυχώς ειναι μια νέα πραγματικότητα, 

και δε μπορεί να το λύσεις νομικά, 

καπιοι  δεν υπάρχουν νόμιμα πουθενα το ξέρουμε όλοι αυτό

Όπως και να χει αλλιώς το άρχισα

Ήθελα να πω πόσο θαυμάζω αυτόν και την γυναίκα του,

το απόγευμα το κλείνουν μόλις σουρουπώνει γιατί φοβούνται την μετακίνηση, μονοι τους. 
"...δεν εχει ανοιξει ακομη και το τραινο στη βικτωρια..."
Προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στα μεγάλα σουπερ μάρκετ με τις προσφορές 
και στα μαγαζιά των ξένων που έχουν σταθερή πελατεία  ομοεθνους τους.

Κυρίως απέξω απ αυτα  τα μαγαζιά βλέπεις πολλούς να μπεκροπινουν μέχρι αργά μεσάνυχτα,
ειδικά τα μαγαζιά των αλλοδαπών δεν έχουν ωράρια.

αυτό βεβαία ειναι κάποιες φόρες  ειναι και καλο
τέλιωσε η μουστάρδα?
πας στις 11 το βραδυ και παίρνεις μια μουστάρδα  " yellow halif"

 χωρίς ημερομηνίες λήξεως και τέτοια, σιγά γιατί να ανησυχείς ποτέ θα λήξει...

Εμένα μια Κυριακή μου το ξεκαθάρισε ο paki-bakali 

"fiλos afti i mustarda kratei 3 kronia kai pio poli"

Οπως και να χει

οποτε μπορω πεταγομαι στον κυρ Σταθη, 

γιατι εχει μυρουδια απο τη δεκαετια του 60, 
εχει χαμογελο, εχει μεγαλη καρδια

και οταν βλεπει στη τηλεοραση την αρχαια την μικρη 
τα νεα το πρωι

και τους πολιτικους

λεει παντα

"σα δε ντρεπονται οι ακαματηδες ...ουστττ!"

 α ναι κανει και ντελιβερι μονος του σε απεναντι πολυκατοικιες σε ηλικιωμενους που δε μετακινουνται ευκολα

πως να μη θαυμασεις αυτον τον τυπο...

του φεγγαριου τη πειρα απο μικρος την πηρα (!)

κι αφου περασε μια βδομαδα με τζετ λαγκ απο νεα υορκη, 

λιμους ,σεισμους καταποντισμους, 

και ραδιενεργεια πολλη σε γη και σε μπλογκς, 

αφου βριστηκαμε , αγαπηθηκαμε, μιλησαμε , 

ξαναμιλησαμε, μας βρισανε, γελασαμε μαζι τους

γελασανε μαζι μας, μια κανονικη βδομαδα 

δηλαδη 
(κατι μεταξυ μπλογκερ εναντιον μπλογκερ 

και του "τι ψυχη θα παραδοσεις μωρη")

...μιας κι εχει αυτο το   αυνηθιστο φεγγαρι

το μεγαλυτερο απ ολα των τελευταιων 18 χρονων

ειπα 
να σας αφιερωσω αυτο το τραγουδι απο την αγαπημενη μου τραγουδιστρια
Ελενη δημου

και μπηκα σε  Κικη δημουλα  mood  εξαιτιας του αγαπημενου μπλογκερ nikatsu

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

back to their future

μια παλιά φωτογραφία,

στο πεζόδρομο, δίπλα στα σκουπίδια, 

μαζί μ άλλα αντικείμενα πεταμένα προφανώς από κάποιο διαμέρισμα.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις,

χίλιες στιγμές πριν και μετά από αυτήν την εικόνα.

Ενας άντρας και μια γυναίκα,
ενας γάμος μια ευτυχισμένη στιγμή από τα παλιά ασπρόμαυρα ευτυχισμένα αθώα χρόνια

Η γυναίκα όμορφη με λουλούδια στο χέρι 

και  ο άντρας, αρσενικό παλαιάς κοπής με μουστάκι

Τι ζωή zήσαν άραγε? 

Πως πετάχτηκε αυτή η στιγμή τους έτσι άκαρδα στα σκουπίδια  , σ  αυτοντον μικρό πεζόδρομο της κυψέλης?

Ειλικρινά με  συγκίνησε αυτή η φωτογραφία αυτών των δυο άγνωστων.

Θρυμματισμένο γυαλί στη κορνιζα ...

ίσως να μαρτυρά κάτι από την ζωή τους ίσως όχι.

Πάντως,

κάποιος άκαρδος αναίσθητος κληρονόμος

το νοίκιασε το διαμέρισμα και δε νοιάστηκε να την  φυλαξει.

Η Κυψέλη όπως και η Βικτώρια έχει παντού σημάδια μιας αίγλης και μιας ευτυχισμένης περιόδου που πέρασε ανεπίστρεπτα, τα κτίρια τους μαρτυρούν τα πάντα,

οι είσοδοι στις πολυκατοικίες ,

τα γερασμενα προσωπα καποιων ηθοποιων που επαιζαν β ρολους στο ελληνικο σινεμα..

τα μπαλκόνια των σπιτιων,

και τώρα πια και τα σκουπίδια τους κάποιες φόρες

Πάντως αυτό το ευτυχισμένο ζευγάρι εκείνη τη στιγμή 

δε θα φανταζόταν οτι μια μέρα ανοιξιάτικη

η φωτογραφία του γάμου τους θα ήταν πετάμενη στα σκουπίδια

το 2011.

εχω θεμα..

θεμα ενα 

ένα πράγμα που ειλικρινά δεν αντέχω ειναι η δηθενιά.

Σχετικά με τον  Μανώλη Ρασουλη και τον αναπάντεχο θάνατο του γραφτήκαν πολλά παντού,

χθες διάβαζα σ ένα ιστολόγιο

(που έχει πάρει ανάποδες προφανώς μαζί μου)

και δεν έβαλε το σχόλιο μου, 

οτι ειναι λυπηρό  που η Τατιάνα έκανε εκπομπή  την επιστολή του εκλιπόντος

και διάφορα σχόλια εναντίον της  Τατιάνας

Καταρχάς η επιστολή δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ κατόπιν εορτής , θα λεγα 

και με ευθύνη του  Λευτέρη Παπαδοπούλου.

Η Τατιάνα ειναι απόλυτα έντιμη αυτό που πουλάει

και στο ρεπορτάζ έδωσε τροφή και η κόρη του εκλιπόντος με συνέντευξη της

Εγώ τραγικό θεωρώ  το οδοιπορικό από φωτογραφίες της κηδειας

 φωτογραφιες από το φέρετρο μέχρι τους παριστάμενους στην κηδεία, 

δηλαδή , η απόλυτη διθενιά,
-μπλογκ εχεις φιλε, δεν εισαι και το δελτιο του μεγκα-

Πας σε μια κηδεία ενός τεράστιου πνευματικού ανθρώπου κι αντί με την σιωπή κι ένα σιγοψιθύρισα από τραγούδι του, βγάζεις συνεχώς φωτογραφίες για το μπλογκ σου 

και τον εαυτό σου να πίνει καφέ στο τέλος όπως συνηθίζεται σε τετοιες περιστασεις με μαυρο γυαλι φυσικα λογω πενθους

Ναι αυτό το θεωρώ τραγικότερο από την Τατιάνα.

Επίσης τραγικό θεωρώ κι όλα τα μεγάλα ονόματα που είδαν κάμερα και μπήκαν και είπα τα συνήθη μελό λόγια-κηδείας.

Όταν είσαι θλιμμένος δε  μιλάς στις κάμερες ,

απλά τις αποφεύγεις σιωπηλα

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή στάθηκε

η μη δημοσιοποίηση σχολίων που έκανα σε κάποιο αγαπημένο μπλογκ , 
νομιζα οτι το να λες ελευθερα
αυτο που πιστευεις το σεβονται 
οι "πχιοτικοι"
εξαλλου γιαυτο κανουμε μπλογκινγκ
τωρα αν καποιοι το κανουν για αλλο λογο
με-γεια τους με-χαρα τους

Εγω παντως θα συνεχίζω να διαβάζω το συγκεκριμενο ιστολογιο
εχει και καλες στιγμες.

Δεν είμαι μεγάλος φαν του εκλιπόντος, ξέρω μονο τα γνωστά σε όλους τραγούδια που τραγουδά όλη η Ελλάδα ,

αλλά πιστεύω οτι η σιωπή και η τιμή  όπως μπορεί ο καθένας , μονό αυτό αρμόζει στις "αναχωρήσεις".

                                θεμα δυο

ενα μεγαλο  μπραβο στην Κερατεα που εδω και καιρο δινει τον δικο της αγωνα για μη υποβαθμιση της περιοχης απο μεγαλα πολυ μεγαλα συμεφροντα και δινει ενα μαθημα στην υπολοιπη ελλαδα που κοιμαται τον υπνο του δικαιου

Μπραβο σ αυτον  εριξε το γιαουρτι.

Γιατι δεν τα φαγαμε μαζι, ειναι τσεκαρισμενο.

jet lag & streets of NYC (the aswtos version)

"....και πηγα στις ρυθμίσεις, στις επανεκκινήσεις ..."

life is an adventure  όπως λεει και η   Priscilla queen of the desert

και βρέθηκα  NYC  και ξέρεις  τι ειναι να είσαι την μια μέρα στο κέντρο της Αθηνας

και σε 10 ώρες στο  Manhattan?

ειναι σαν  να   ζεις  το  Extreme make over the home edition αλλα εσωτερικά μέσα σου, και όλο αυτό πρέπει να το αφομοιώσεις..

ε δε γίνεται

Άλλα  αλλο ένα μικρό όνειρο έγινε αλήθεια, 

πήραμε το πρώτο αεροπλανάκι και βρεθήκαμε νέα Υόρκη, την μερα που εσεις ετοιμαζοσαστε για τον μεγαλο χιονια 

εγω ετρωγα  wendys 

στην πεμπτη λεωφορο

Νew york city

 η πόλη που ποτέ δε κοιμάται και αυτό κυριολεκτικά

γιατί ειναι όλα ανοιχτα

και το βραδυ

ακόμη και τα Apple stores  όπου έχανε ουρές μεσάνυχτα για το νεο Ι pad2 το όποιο και δε το αγόρασα τελικά γιατί έγινε ανάρπαστο μέσα σε μια μέρα.

Τα μεγέθη εκεί ειναι αλλιώς , ουρανοξύστες, πλαστικό φαί πολύ πλαστικό δηλαδή,

χαληα καφες, νεγροι χοντροι που παραμιλανε στο τρισβρωμικο μετρο,

αλλοι ραπαρουν τη μιζερη αστεγη ζωη τους, 

καπνοι απο τη γη κανουν τη λεωφορο πιο σινεμα.

Παραστάσεις  τεράστιες που κάνουν την  πιο  μεγάλη παράγωγη της Αθηνάς να φαίνεται αστείο.

Επεστρεψα σήμερα γεμάτος από εικόνες

σα σινεμά ειναι πραγματικά,

η πόλη που βλέπεις στις ταινίες και στα σήριαλ 

αλλά είδαμε και την άλλη πλευρά της , την ήσυχη την όμορφη.

Οι άνθρωποι στη κάρδια του  Manhattan ειναι αγχωμένοι αγριεμένοι και έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, τον  όποιο και παίρνουν παρά πολύ σοβαρά.

Στο soho και αλλά προάστια ειναι ήσυχα και έχουν ενεργεια από τις ράτσες που τις κατοικούν.

Συνεχεια σκεφτόμουνα αν θα μπορούσα να ζήσω εδω ,

η πρώτη εντύπωση ήταν δυνατή, είχα πάθει ένα σοκ από το ύψος  και τις τεράστιες φωτεινές επιγραφές ,  σα βλαχακι κοιταζα.

και τα ονόματα των σταρς που φιγουράριζαν στις  παράγωγες του broadway .

Όχι το αποφάσισα δε θα ζούσα μόνιμα εκεί, αν έπρεπε να πάρω μια απόφαση να μεταναστεύσω θα προτιμούσα Παρίσι .

ειναι η πόλη που μου έχει μιλήσει πιο πολύ απ όλες.

Πάντως σήμερα που γύρισα είμαι ακόμη σε  jet lag

ξεχάστηκα πριν  λίγο στο καναπέ κοιμήθηκα βαθεια

για λίγο 

και με το που ξύπνησα μου ρθε η θεα από το δωμάτιο μας στον 9ο όροφο.

ανοιξη & καταχνια

άνοιξη και καταχνιά, 

μονό αυτόν τον τίτλο μπορώ να δώσω σαυτo το ποστ, 

στο όποιο μάλιστα δεν έχω και τίποτα να πω-στ

Κοιτώ την οθόνη με κοιτάει κι αυτή 

και συνεννοούμαστε απόλυτα

δεν έχουμε τίποτα να πούμε

ίσως κάποιες φόρες η σιωπή ειναι και πιο ουσιαστική και σημαντική από το να γραφεις διάφορα απλά για να γραφεις, όπως βλέπω πολλούς να κάνουν.

Eδω κι ένα χρόνο

προσπαθώ να με ξεπεράσω

εννοώ να ξεπεράσω εμένα που με βαριέμαι αφόρητα

λες να το πετυχω τελικά?

watch my dance ρεεεε!

Έχουμε λοιπόν 5 ασήμαντα τραγούδια 

σ ένα διαγωνισμό που πολλοί τον λένε πανηγυρακι,

και πρέπει να στείλουμε ένα απ αυτά να μας εκπροσωπήσει.

Κάποιοι φανατικοί θα ψηφίσαυν ,

εγώ δε δίνω στην ΕΡΤ ούτε ένα λεπτό παραπάνω 

αρκετά μας παίρνει χωρίς να τη βλέπουμε.

  Παρολαυτα,

μάλλον τελικά είμαι φαν του διαγωνισμού αφού σημαίνει πίτσα μπύρες και παρέα.

λέω να δηλώσω προτίμηση

Μ αρέσει ο Γιωρκας feat Stereo Mike 
 με το γιαλατζι ζεϊμπέκικο.

Θέλω αυτά τα δυο ωραία παιδια 

να πάνε  και να το τραγουδήσουν 

κι ας εχει μια κιτς κατασταση

Τοσα χρονια εχουμε δει απιστευτες κιτς μελωδιες 

κι εμφανισεις, 

σιγα το θεμα, 

βαρεθηκα τις μπαλαντες

και τις τραγουδιστριες wanna be Mariah Carey

no more  "ντανς" τραγουδια αδιαφορα

ας παμε χωρις συνταγη 

ετσι κι αλλιως χεσμενους μας εχουν

μονο η κυπρος μας ψηφιζει σταθερα.

" τα βηματα  μου κανω στο θεο

κι αν πεσω εγω ξανα θα σηκωθω..."