αθηνα αντίο

Η Αθηνα

 είναι οι άνθρωποι μου

Φίλοι και αγάπες

δρόμοι

αγαπημένα στέκια

βόλτες

το ολόγιομο φεγγάρι της Ηπείρου

σοκακια της πλακας  την άνοιξη 

κρύα βράδια του χειμώνα στην Αίολου

ζεστό καφέ πρωί Κυριακής στο Κουκάκι

πρωινά στη Βικτώρια για  ένα γρήγορο καφέ

περαστικοί

βιβλία στο μικρό βιβλιοπωλείο

εκείνο που με πληγώνει 

είναι το κέντρο της πολης 

 που το πυροβολούν κάθε μέρα

αυτές οι μικρές ομάδες των ακρών

με δυσκολία μπορώ να πιστέψω 

ότι δεν μπορεί να μπει τάξη στα Εξάρχεια και παραπλεύρως

τόσα μαγαζάκια κλείσαμε από καταστροφές των ακραίων στοιχείων

Τόσα αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες καμένες 

έτσι για ένα τσαμπουκά εναντια στην εξουσια

μονο που εξουσια δεν ιδρωνει και πολυ

το μονο που πετυχαινουν ειναι 

η καταστροφες  στις γειτονιες των απλων κατοικων

Καποτε τα εξαρχεια μυριζαν ποιηση

πασχαλιες, ιδεες και ερωτα και φιλιες

Τωρα μυριζουν ποδαριλα, καμενα ξυλα στη πλατεια

μπαφο και αγενεια

Περνας απο τη πλατεια και εισαι  εχθρος αν δε ζεχνεις

Ο Αλέξης και το παρεακι ζουν σε ένα παράπλευρο συμπάν

όπου η πόλη δεν έχει τόση εγκληματικότητα όσο πριν

όπου στα νοσοκομεία γίνονται θαύματα

-φυσικά και γίνονται αλλά 

από τους απλούς ανθρώπους εργαζόμενους

που είναι ακόμα άνθρωποι-

δε ξέρω τι θα γίνει

δε βλέπω ένα φως

Ίσως  αλλάξω γειτονια

ίσως

αφού αλλάξαμε δρόμους

και συνήθειες λογω των επεισοδίων

ίσως βρω σπίτι αλλού

προς το παρόν φεύγω  

για δουλεια σε νησι

και δε θα  μου λείψεις Αθηνα

όπως είσαι τώρα όχι 

δε θα μου λείψεις

ουτε γω θα σου λειω 

γιατι εισαι σε κωμα στην εντατικη

δε θα καταλαβεις και πολλα

μονό οι φίλοι μου θα μου λείπουν

αλλά κι αυτοί καταλαβαίνουν

η ζωή δυσκόλεψε

αντίο Αθηνα

Προσθήκη λεζάντας

ραντεβού με τη πρώτη βροχούλα του Σεπτεμβρη

αλλο ενα δακρυβρεχτο ποστ

αλλο ενα δακρυβρεχτο ποστ

 (χρονια πολλα μανα)

                                                                                          η μάνα μου γέρασε

αν είχε μια κανονική ζωή , 

θα χε εγγόνια τώρα , 
αλλά δεν είχε..

Γιατί απλά δεν είμαστε μια κανονική οικογένεια ...

και δε νομίζω ποτέ και να γίνουμε δηλαδή

(λες να γινουμε?)

καθε μέρα με συγκινεί

γιατί ειναι σα παιδί πια που έχει την δίκια μου ανάγκη.

Θέλω να της πω τόσα πολλά απλά δε  μπορώ...

"ποτέ θα φτιάξεις τη ζωή σου παιδί μου...? (*)
μην μείνεις μόνος να χεις μια παρέα, δες εμένα 30 χρόνια χήρα..."

"...όταν γερνάς η μοναξιά δεν αντέχεται παιδί μου..."

 Και  τοτε εγω νιώθω σα πατέρας που δε μπορω

να απαντήσω στις πρώτες απορίες του παιδιού μου

Θέλω να σου απαντήσω 

αλλά απλά δε μπορώ

Ετσι κι αλλιως  νομίζω μαμά οτι τις ξέρεις τις απαντήσεις

Έγινες 85 πια..

χρονια πολλα μάνα

85 χρονια

σ ενα πλανήτη

που αλλαζει με ταχυτητα φωτός

αλλα εσυ εμεινες

ιδια απο μωρο

πιστευεις παντα στην αγαπη 

στο καλο

και δεν ειναι η περουσια

που κληρονομισα απο σενα 

μαμα

ουτε το ονομα 

ειναι αυτη σου η επιμονη

να κανω το καλό

μου το λεγες απο τα νηπια αυτο

χρονια πολλα μανα

ετσι οπως σου συνηθιζω να σου ευχομαι

 απο τα 7 μου χρονια νομιζω
τοτε που σου αφησα τις μαργαριτες εξω απο τη μπαλκονορτα
μα καλα πως το σκεφτηκα  τοτε
να σηκωθω νωρις πριν ξυπνησετε
να κοψω μαργαριτες 
και να σου κανω εκπληξη
καλα  ε
πολυ με  θαυμαζω στα παιδικα μου χρονια

πως περνανε τα χρονια...?

 (*) μαμα δε φταίω  γω

καθε βραδυ φτιάχνω τη ζωη μου

και το πρωι γκρεμιζεται

καποιος αιωνιος χρησμός

θελει να μαι μόνος

να μην φτιαχνω τη ζωή μου

αλλα θα λυθούν τα μάγια 

μου πε ενα παιδι των δρομων

καθως πουλουσε λουλουδια στα φαναρια
και εφυγε σιγa τραγουδωντας ενα τραγουδι του ζακ

κλεμμένα καλοκαιρια

οι φιλοι μου , μου στέλνουν φωτογραφίες με συννεφα της Αθήνας

και εγώ μελαγχολώ που δεν είμαι παρών στο καφέ της πλατείας

να σχολιάζω  τα απλά καθημερινά 

για τη πολιτική κατάσταση,

 για το μπλε παντελόνι που δεν ειναι αυτό 

το  μπλε που ήθελες

για το καλοκαίρι που έρχεται
 και ποτέ δεν είμαι κει

στο μπαλκόνι να ακούμε τα μηχανάκια
 ν αγκομαχούν στην ανηφόρα

και τις ειδήσεις των 8
απο τις  μπαλκονόπορτες  της κυψέλης

  Εσύ που με ξέρεις πιο καλά

και με διαβάζεις απο μικρό παιδί

στα τετράδια μπλε 

 και στων παλιών βιβλίων του σχολειού

τις πίσω σελίδες

στοιβαγμένες αράδες απο  εφηβικά γραμματικά

ξέρεις πόσο πολύ μου κοστίζει

που μου εδωσες τόσα απλόχερα

αλλά μου στέρησες τα καλοκαιρια?

κάποιες φόρες ήθελα να είμαι ενας καθηγητής

 των καλλιτεχνικών η ξένων γλωσσών

να εχω ελευθέρα τα καλοκαιρια

αμεριμνος να παιρνω τη μηχανη τα μεσημερια

για βουτια

το πλοιο νωρις το πρωι για το ερημονησι

και να  γυρίζω πίσω στο σχολειό καθε σεπτεμβρη

στα θρανία

να ζω σαν κανονικός άνθρωπος

μα υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι, θα μου πεις...

κανονικές ζωές

κάνεις δεν ειναι ευχαριστημένος με οτι εχει τελικά ε?

the μπζουτ playlist ( 7+1 τραγουδια για το καλο μηνα)

Spring rolls and rocks our world

Φεύγει ο απριλης της αμφιβολιας

και της  άρνησης 

ο απριλης της κούρασης

οι νύχτες μυρίζουν γιασεμί και πασχαλιές

η αγάπη ήρθε και θέλει να μείνει

οτι και να γίνει 

όλο το ειναι μου

θα ειναι όλο το ειναι σου

όσο κι αν κρατήσει

όπου και να μαστε 

σ οποία άκρη τη γης 

θα κοιμάμαι  στην αγκαλιά σου

ήρθε ο Μάης

και πετάω απογοητεύσεις

και αγάπες που δεν πήγαν στο παράδεισο

δε πειράζει 

τίποτα δε πάει χαμένο

θα φτιάξω στεφανι απο

χαρα και θα στο φορέσω

γιατί η ζωή ειναι μικρή

και θέλω να χωρέσω

 (δυστυχο διστιχο δικο μου)

μακριά απο τα μικρά μπαλκόνια

επιστροφή στη μεγάλη θάλασσα

αυτή που με ξέρει καλά

και η μονη που με ηρεμεί

σαν αγκαλιά  αγαπημένου πρόσωπου

περίεργη άνοιξη

μούσκεμα απο βροχές

και ανασφάλειες

αλλά 

 εσύ που με ξέρεις καλά

ο βρεγμένος

τη βροχή δε τη φοβάται

σιγά μην φοβηθώ

θάλασσα λοιπον

και καθαροί ουρανοί

και λουλούδια γενναία

καλοζωισμένα

απο νυχτερινές ξαφνικές βροχούλες

στα συρτάρια

αναμνήσεις απο τα παλιά

ημερολόγια

και κασέτες

της εφηβείας

το χελιδονι που  ξερω

δεν ήρθε ακόμη

όποτε τον κόκκινο μαρτη μου φορώ 

μετά θα  τον χαρίσω

 στο χελιδόνακι  που ξερω

μάλλον όχι ε στάσου 

εχω μια ιδέα

δεν τον χαρίζω τώρα

θα του τον δώσω όταν ξαναφύγει

έτσι για δωράκι

να χει να με θυμάται

να δείτε κάνα χελιδόνι

με κόκκινο μαρτη

θα ναι το δικό μου

το παιδι που δεν αγαπήθηκε (revisited)

Το παιδί που εξαφανίστηκε

τις νύχτες που χιόνιζε πολύ 

στην νωθρή  επικράτεια

δεν σας πιστεύει

όταν συγκινήστε απο τις

κλίσε ατάκες των πλαστικών Τήλε παρουσιαστριών

βιδωμένοι στο καναπέ σας, 

με βίδες φτιαγμένες απο μυστικά και ψέματα

δεν σας πιστεύει 

όταν μιλάτε γι αυτό, 

στα κομμωτήρια που κάνετε τις βαφές των μυαλών σας

και στα απέραντα καφέ

αυτά τα καφέ που μοιάζουν

 με μετά μοντέρνα νεκροταφεία στιγμών σας

μιλώντας 

μονο για τις ζωές των άλλων

για τις εξαφανίσεις, 

για τις συλλήψεις των τρομοκρατών

για την εγκυμοσύνη της Ελένης και καθε Ελένης

για τα χρήματα τα κρυμμένα στις ντουλάπες σας

το παιδί που εξαφανίστηκε

κάνεις μας  δεν τον κατάλαβε

κάνεις  μας δεν  τον είδε ούτε στα όνειρα του

μονό στους εφιάλτες του ήμασταν όλοι παρόντες

κάποιοι  βουβοί σα πεθαμένοι 

κάποιοι άλλοι  σαν αρχαιοι δαίμονες   με ματωμένα στόματα

κάνεις μας δεν το πήρε απο το χέρι

κάνεις μας δεν τον πήρε αγκαλιά

ούτε μια ψεύτικη αγκαλιά

να νιώσει λίγο αγαπημένο και αθώο και ήσυχο

Αν καποιο βράδυ

δειτε τις πατημασιες του

στο απάτητο χιονι 

ακολουθηστε το

μιληστε του στον ενικό
σας παρακαλώ

μη βγειτε στα κανάλια

να το διαδώσετε 

 χαρούμενοι  δήθεν

οτι βρεθηκε

απλά  παρτε  το απο το χερι 

και περπατήστε μαζι του παράλληλα

πεστε του ιστοριες απο τη ζωη σας

θα σας πει και κείνο.

Παντα  ηθελε να σας μιλήσει για τη ζωη του.

 εμπενευστηκα απο τον Τ.Φ

http://saloniqueuberrealism.blogspot.gr/2015/02/blog-post_26.html 

σταμάτα τον σχολικό εκφοβισμο

και καπω ετσι .. θα χανεται  αδικα  ενας βαγγελης....

μεσάνυχτα στο κεντρο της πολης, χιονι..

Κάποιες βραδιές είναι διαφορετικές

Αρκεί ενας στρατός από χιονονιφάδες

 χαρούμενες μεθυσμένες

Να σε πάρουν από το χέρι 

και να σε σύρουν στο τρελό χορό τους

Μεσάνυχτα και κατι

Κάποιες θα λιώσουν,

 οι πιο δυνατές θ αντισταθούν,

θα πάρουν δύναμη από το αλύπητο παγερό κρύο και

θα παρατείνουν τη ζωή τους για καμία μέρα ακόμη

στα καπό των αυτοκίνητων, στις σκεπή της εκκλησιάς

στα δέντρα που τις υπομένουν

Γύρισα σπίτι και σε σκεφτόμουν

Ένα τέτοιο βραδυ του φλεβαρη του  2002

Μας την έκανες έτσι ξαφνικά

Ούτε συ  ο ίδιος δε το περίμενες

Μοναχά εγώ είχα  δει στα μάτια σου

 Τρεις μέρες πριν, ένα σκοτάδι

Και βιάστηκα κείνο το μεσημέρι να στα πω όλα

Πόσο  αδελφό μου σ ένιωθα πόσο  αγαπούσα

Πόσο συγγνώμη ήθελα να σου ζητήσω για τις νεανικές μου ανώριμες

Στιγμές

Ανοίχτηκαν κανάλια και ειπώθηκαν πολλά

Και οι νιφάδες έξω  αργά κι ευγενικά

 σα χτες το βραδυ

Κι εσύ δε Σταματουσες

Και να κι άλλο κρασί ..

Στο τέλος γίναμε ντιρλα

και  είδα στα μάτια σου χαρα 
γλυκεια

Σα μηλόπιτα

Που να το ξέραμε

 ότι 4 μέρες μετά

 Αναπάντητες κλήσεις στο κινητό σου

τις κοιταζα και δεν ηξερα πως να απαντήσω

Πώς να πεις μέσα από μια ψυχρή συσκευή

Κατι τόσο  μεγάλο

Πιο μεγάλο κι από το χρόνο

Κάθε τέτοια μέρα θα σου γράφω

 μεσα απο

εκατομμύρια   χρυσές οπτικές ίνες

Κάτω από το μπετό της πολης

Θα στέλνω αυτό το γράμμα στο

Ατέλειωτο συμπαν

Κάπου κει θα σαι

Το ξερω ρε  φιλε

 Δε Θα ζωγραφίζεις πορτραίτα παλιών ερωτών

Δε θα παραπονιέσαι ότι πάχυνες πάλι

Ούτε θα ψήνεις κοτόπουλο ρολό

Κυριακή μεσημέρι

θα με κοιτάς αυτό  το χαμόγελο

με την υποψία μελαγχολίας

και δε θα σου λείπω

αλλά εσύ θα μου λείπεις πάντα

Αγάπη

Η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να ερωτευθείς.
Anais Nin,1903-1977,Γαλλίδα συγγραφέας

βαλτο να παιζει δυνατά
https://www.youtube.com/watch?v=G0Kep5563e4

θα περπατήσεις μια μερα πανω στην ηρεμη θάλασσα
σαν τον μεγάλο θεό τους
και θα φτάσεις στο κήπο με το απάτητο σιωπηλό χιονι
και η ζωή σου θα παίζει στά σύννεφα
τις πιό όμορφες στιγμές της
ενα μωρό γεννιέται , 
ψιχαλιζει δάκρυα χαράς
ενα παιδί κάνει τα πρώτα του βήματα
δυό γονεις του κρατούν σφιχ΄τα το χέρι
το πρώτο φιλί  του, γευση απο μέλι
ανάσες σ ενα δωμάτιο
 θολώνουν το ραγισμένο τζαμι
σ ενα δώμα με θέα  τις γκρίζες στιγμές των αλλων
αγκαλία σφιχτά, ταξιδέψατε  σε ολους τους πλανήτες
 κι οι λέξεις που είπατε
λέξεις   φτιαγμένες για μένα και αυτόν
κανεις δε θα τις καταλάβει ποτέ
και τα σύννεφα συνεχιζουν να παίζουν 
σε μικρές οθόνες στιγμες
και συ νιώθεις  ρίγη απο ρεύμα
να διαπερνούν  το σώμα
τι κρατάς?
 να σωθεί για πάντα...
στο καθαρό διαμαντι που εχει το όνομα σου
μόνο  αγάπη 
σαν ποτάμι ηρεμο
σαν καταρρακτης δυνατός
σαν βροχή που ξεπλένει το θαμπό συννεφο της ερήμου
https://www.youtube.com/watch?v=kY2WM89VwGs




 

νησιά του χειμώνα

επιστροφές 

"καταστροφές"

επιστρεφω στο νησί του  σιωπηλού χειμώνα

και του φωτεινού καλοκαιριού

χιονιάδες και αέρηδες 

και χιονονιφάδες

και σκουφί πλεχτο 

απο τον προηγούμενο αιωνα

και πρωινος ελληνικός καφες

 στο γκαζακι καμωμένος

και τυροπιτα αχνιστή φτιαγμένη 

με αγάπη

και  οι αναμνήσεις ρε φιλε

πλανα 

μεσα στις χιονονιφάδες

που λιώνουν γρηγορα

και σου υπενθυμίζουν

να ζησεις το τώρα

θες να ηρεμήσεις

και ερχονται και στηνουν  τρελλο χορό

τα νησια τον χειμώνα

ειναι σα πλοία 

σε  φουρτουνα

απο μακρια ,
 χρυσα μικρα φωτάκια 

σε γκρι μολυβενια σύννεφα

και συ παντα περιμενεις
 ενα  απ αυτα

στον οριζοντα φωτάκια

και εχει  συχνα απαγορευτικό ρε φιλε

πολλα μποφωρ παλι αποψε

σπανε τα κύματα 

ολα τα όνειρα 

και παλι απο την αρχη

και  υστερα

το πέλαγο ησυχάζει

και προβάλει 

το πλοιο της γραμμης

σα φωτακι απο μακρια

μετα πολλα μικρα φωτάκια 

το  συνοδεύουν χαρούμενα δελφίνια

που τραγουδούν το τραγούδι της γοργόνας

                                                     ακουγεται ο ηχος της αγκυρας

ενα μεγάφωνο  αναγγέλει...

το φεγγαρι του φλεβαρη

η Αθηνα τη νύχτα ειναι πάντα πιο όμορφη

εχει αυτήν την ηρεμία

τη γλυκεία κούραση στα μάτια των περαστικών

οποια  και μέρα να έζησαν

 σε λίγο ο μορφέας θα τους πάρει αγκαλιά

για λίγες στιγμές ηρεμίας, 

και ίσως ένα όνειρο 

τους δώσει ένα φιλί τρυφερό στο μάγουλο.

η Αθηνα  , ειναι όμορφη  καβάλα στο βεσπακι

με το σκουφί που σου δάνεισε να μη κρυώνουν τ αυτιά 

και να μετράς καθε λακκούβα των αθηναϊκών δρόμων

κόκκινο  φαναρι

πράσινο πρασινο 

κορνάρισμα απο τον  ανυπομονο οδηγό πίσω 

όταν είσαι είκοσι  ολα ειναι γοητευτικά, 

 η γοητεία της αγνοίας

όταν είσαι τριάντα κατι υποψιάζεσαι 

αλλά δε σε νοιάζει και πολύ

στα σαράντα ξεχνάς παλιές  κουραστικες συνήθειες 

ο χρονος γινεται αντιπαλοs

 τοτε  αγαπάς τον εαυτό σου 

και ξέρεις πια να λες ευχαριστώ

για τις μικρές ηρεμίες που σου χαιδευουν το μαλλι

για τις ζεστές αγκαλιές που σε ηρεμουν

για ένα χαμόγελο  γεματο αληθεια

για ενα ποτηρι κρασι που μοιραστηκες με το φιλο.

χρονια πολλά μελομακάρονα

χριστούγεννα  στο νησί

μυρουδιες απο μελομακαρονα

και κουραμπιεδες

καμιναδες με αχνιστο καπνο

που μυριζει θαλπωρη και αγαπη

τζαμια θολα

και φωτακια     χριστουγεννιατικα

που τρεμοπαιζουν

παιδια χαρουμενα που τελιωσε το σχολειό

που και που μια νιφαδα  χιονιου

που το εσκασε απο το βουνο

να χορευει  ντροπαλα

και πορτοκαλια απο το κηπο

και μανταρινια

και λιακαδες με ηλιο που  δαγκωνει

και βροχες ξαφνικες  , να γλιστραει το καλντεριμι

                                           

                                                 

   πρεπει να σου πω οτι ειμαι απο  τα παιδια 

που απο την εφηβεια και μετα

μισησα τα χριστουγεννα, 

οποτε πλησιαζαν παθαινα καταθλιψη

ηθελα να πατησω ενα κουμπι και να ξημερωσει  των φωτων

δε ξερω πως και τι εγινε

πια απολαμβανω καθε στιγμη

αγαπησα τα χριστουγεννα 

και με αγαπήσαν κι αυτα

τα χουμε  βρει πια

παω να φαω αλλο ενα μελομακαρονο

να περασετε ομορφα

εγω το βλεπω σαν  αλλη μια γιορτη της αγαπης

μαλιστα προτεινω

 οτι αν κραταμε κακιες απωθημενα

να τα πεταξουμε

και να  δωσουμε ευκαιρια στους αλλους

δεν εχεις να χασεις τιποτα