και κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας περασμένα μεσάνυχτα,
μ αυτήν την γλυκεία υγρασία
του μόρτη και το φεγγάρι πάνω από τη κεφάλα μου να παρατηρεί την ανυπεράσπιστη Αθήνα,
σκέφτηκα αν υπάρχει σωτηρία?
Σωτηρία από τον παλιό κακό εαυτό, από την μοναξιά, από τους φίλους αρπακτικά,
από τις στιγμές αδυναμίας, από τις ψεύτικες αγάπες της εβδομάδας , από τις αδιάφορες
νύχτες με αδιάφορα κορμιά που απελπισμένα προσπαθούσαν ν αποφύγουν μοναξιά, από
τις "αγάπες" που μας πήγαν ένα βήμα πριν τον ψυχολόγο
Από τις πρώην σχέσεις που από τη στιγμή που γιναν πρώην, ενεργοποιήθηκε ο εγωισμός
και κάνουν τα πάντα να γίνουν νυν ,μεχρι να ηρεμησουν παλι.
Σωτηρία από τους θύτες σε οικογένειες που μονο μηχανές παράγωγης ενοχών είναι
και συναισθηματικών εκβιασμών ειναι
σωτηρία από το άγχος και την κατάθλιψη..
Σωτηρία από τις πληγές και τις απουσίες
Ναι υπάρχει σωτηρία, και είναι η αγκαλιά
θα μου πεις σώπα ρε , και πως δε σώθηκα με τόσες αγκαλιές από τα παλιά
Δε συμβαίνει κάθε μέρα, συγκριμένα συμβαίνει πολύ σπάνια
Αλλά αν συμβεί το ξέρεις από την ώρα που συνέβη , το νιώθεις , το διεκδικείς,
είναι σα ναρκωτικό κάθε φορά που σου συμβαίνει
Και τα γράφει αυτά ένας άσωτος που βαριόταν τις αγκαλιές και κοιμόταν πάντα μόνος
στο δικό του τεράστιο κρεβάτι
Καλά τώρα μη βγεις και αγκαλιάζεις τους πάντες , θα συμβεί όταν είσαι έτοιμος.
