Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

το bullying που δεν εζησα


Για κάποιο λογο θυμάμαι τα χρόνια της εφηβείας  
πιο έντονα μετά το φευγιό του  πατέρα
Κει γύρω στα δεκαπέντε..
Όταν έφυγε ο μπαμπάς λοιπον  ειναι σα να διαιρέθηκε η ζωή μου στα δυο
Αυτός ο δεκαπενταύγουστος ,
 μια μαύρη γραμμή το πριν και το μετά
μετά λοιπον κλείστηκα στον εαυτό μου 
Η μανα μου νέα γυναίκα χήρα σε νησί,
 στη δική της θλίψη ,
 κι ο μεγάλος αδελφός απών, φαντάρος.
Ήμουν που ήμουν διαφορετικός απο  τους συνολικούς μου,
 έχτισα τείχη και κλείστηκα μέσα σε μια ατελείωτη εφηβεία 
γεμάτη απο αρχαία λατινικά , γραμματικές
και μουσική, την Αρλετα τον Χατζιδάκι και τους  cure (σχιζοφρενής απο παλιά)
Έβλεπα στα μάτια των  νταήδων συμμαθητών μου 
την  διάθεση να με κοροϊδέψουν
γιατί ήμουν διαφορετικός, 
-και οτι ειναι διαφορετικο χλευαζεται ευκολα σε καθε κοινωνια κενη-.
Γιατί ήμουν κάλος μαθητής, 
το καλό παιδί, 
ίσως και φυτουλας ,ο απουσιολόγος
και ο σημαιοφόρος 
γιατί ήθελα να ξεχωρίζω απο άμυνα και μοναξιά
 να με αγάπανθε οι καθηγητές 
να παίρνω το καλλίτερο βαθμό
τι εζήταγα δηλαδή? αγάπη και αποδοχή , λίγη προσοχή
γιατί η ζωή "μου την έφερε" λίγο πιο νωρίς απο σας
Ήμουν δειλός με τα κορίτσια,
βαριόμουν τους  αντρικούς καβγάδες τους, 
τους παρακολουθούσα  κρυφά διαβάζοντας βιβλία επιστημονικά η μυθιστορήματα
ειχα λιωσει τα βιβλια του Εριχ φιν ντενικεν και του Ερμαν Εσσε
βαριομουν τα πρώτα τους τσιγάρα, τους παρακολουθουσα αδιαφορα και καλα μεσα απο τα γυαλια μυωπιας καθως φορουσα  στ αυτιά μου τα γουόκμαν.
Υπέφερα που με κοίταζαν διαφορετικά , 
με ειρωνια η διάθεση να πουν τη μαλάκια τους την εφηβικη, αβασανιστα.
δεν την έλεγαν γιατί μάλλον λυόντουσαν το ορφανό
Αλλά την άκουγα εγώ, κάποιες φόρες τα μάτια λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες
Κάπου κει παρουσιάστηκε μια μικρή κνιτισα νεράιδα στη σχολική αυλή
Η μικρή Ματίνα με κάρδια αγκινάρα αφού ειχε αγαπήσει το μισό λύκειο.
Ηρθε και η σειρα μου
ο πρώτος έρωτας,
 χρονια μετά ανακάλυψα πόσο την ερωτεύτηκα
πόσο την αγαπώ ακόμη
Η ματίνα  λοιπον άκουγε κι αυτή Αρλετα , 
πουλούσε Οδηγητή και κάπνιζε τσιγάρα , στριφτα? δε θυμαμαι..

Με πηρε απο το χέρι και μ έκανε δυνατό, με τον τρόπο της
ξενύχτια  και ατέλειωτες συζητήσεις, 
τα πρωτα ουισκι στο μπαρ του νησιου
τα πρώτα δειλά αγγίγματα  στο προαυλιο του αη νικόλα
με πάθος ,  φιλια, σπουδές μετά 
μαζι Αθηνά, Κομοτηνή
, Χριστούγεννα Πάσχα, εκδρομές, μεθύσια
Η Μάτινα λοιπον με κάνε τόσο δυνατό κι ας μη το κατάλαβε  ποτέ
Δεν επέτρεψα σε  κανένα να με κοροϊδέψει,
δε πρόλαβε κάνεις να με ειρωνευτεί
ειχα ανθρωπο δικο μου
σύμμαχο στη μάχη
Μέσα απο ψεύτικα χαμογελα μου  
έκρυβα αρχικά τις δειλίες μου και τις ανασφάλειες
και σιγά  σιγα πίστεψα στον εαυτό μου,
υπερασπισα με το τροπο μου την αληθεια μου 
Έγινα φίλος μου και  ένιωσα  νικητής γιατί αγαπήθηκα

αφιερωνεται σ ολα τα παιδια που  εκλαψαν σε μια γωνια μονα 
γιατι ποτε δε τα καταλαβε κανεις.




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

κεινα τα χρονια..


αγαπάμε Αρλετα και Λακη Παπαδοπουλο
καλο ΣΚ

κι αν βρεχει κι αν εχει αερα 
μεις δε μασαμε 
γιατι βραχήκαμε νωρίς
κι αν εχει κινηση στους δρόμους
μεις θα  βαζουμε στη διαπασών
τα τραγουδια  
θα  αγγίζουμε τον διπλανό μας
θα στεγνώνουμε τα δάκρυα
και θα κλεινουμε τις φοβιες
στο τασακι με τ αποτσιγαρα του αυτοκινητου

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

κυριακες

Κυριακές  
Με Ψητό στου φούρνο και  πατάτες
Συνταγή αήττητη μαμάς
Μυρουδιά   φαγητού στα ρούχα
Στρώσιμο τραπεζιού, 
ήχος από δελτίο ειδήσεων
 Κυριακές
Επιστροφή στη πόλη που σου  γιάτρευε
 Τα φαγωμένα από  πέτρες  παιδικά σου γόνατα
Βόλτες στη λίμνη
Αναμνήσεις σου κρατούν το ένα χέρι , το άλλο η αγάπη σου
Κυριακές
  ηρεμία στο σπίτι του τρίτου
Αγκαλιές και στοργή που άρχισες να θυμάσαι
Κυριακές
Στα γήπεδα  νικητές και ηττημένοι
Ιδρώτας  μπιλιάρδο και φιλότιμο
Κυριακές
Καφέδες με το φίλο
Βόλτα και  ιστορίες από
"Τις φωτιές που αναψανε"
 τα σαββατόβραδα

Κυριακές
Βραδάκι ,
 μια αδιόρατη θλίψη
που με νικάει
αλλοι ερχονται
αλλοι φευγουν 
και  όλα τελειώνουν
Γρήγορα  η αργά 
Όπως οι Κυριακές



















έμεινε λιγο κοκκινο κρασί
στο πατο του ποτηριού
αλλα δε θα το πιώ
γιατι μου αρεσει να μην ειναι αδειο
να χει λιγο κόκκινο


 αφιερωμενη η αναρτηση
στον τζερυ, στον ζανακη,  στον nothing really matters
και στο βζουτακο

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

το παιδι που δεν αγαπήθηκε (revisited)

Το παιδί που εξαφανίστηκε
τις νύχτες που χιόνιζε πολύ 
στην νωθρή  επικράτεια
δεν σας πιστεύει
όταν συγκινήστε απο τις
κλίσε ατάκες των πλαστικών Τήλε παρουσιαστριών
βιδωμένοι στο καναπέ σας, 
με βίδες φτιαγμένες απο μυστικά και ψέματα

δεν σας πιστεύει 
όταν μιλάτε γι αυτό, 
στα κομμωτήρια που κάνετε τις βαφές των μυαλών σας
και στα απέραντα καφέ
αυτά τα καφέ που μοιάζουν
 με μετά μοντέρνα νεκροταφεία στιγμών σας
μιλώντας 
μονο για τις ζωές των άλλων
για τις εξαφανίσεις, 
για τις συλλήψεις των τρομοκρατών
για την εγκυμοσύνη της Ελένης και καθε Ελένης
για τα χρήματα τα κρυμμένα στις ντουλάπες σας

το παιδί που εξαφανίστηκε
κάνεις μας  δεν τον κατάλαβε
κάνεις  μας δεν  τον είδε ούτε στα όνειρα του
μονό στους εφιάλτες του ήμασταν όλοι παρόντες
κάποιοι  βουβοί σα πεθαμένοι 
κάποιοι άλλοι  σαν αρχαιοι δαίμονες   με ματωμένα στόματα
κάνεις μας δεν το πήρε απο το χέρι
κάνεις μας δεν τον πήρε αγκαλιά
ούτε μια ψεύτικη αγκαλιά
να νιώσει λίγο αγαπημένο και αθώο και ήσυχο


Αν καποιο βράδυ
δειτε τις πατημασιες του
στο απάτητο χιονι 
ακολουθηστε το
μιληστε του στον ενικό
σας παρακαλώ

μη βγειτε στα κανάλια
να το διαδώσετε 
 χαρούμενοι  δήθεν
οτι βρεθηκε
απλά  παρτε  το απο το χερι 
και περπατήστε μαζι του παράλληλα
πεστε του ιστοριες απο τη ζωη σας
θα σας πει και κείνο.


Παντα  ηθελε να σας μιλήσει για τη ζωη του.


 εμπενευστηκα απο τον Τ.Φ
http://saloniqueuberrealism.blogspot.gr/2015/02/blog-post_26.html 

σταμάτα τον σχολικό εκφοβισμο




















και καπω ετσι .. θα χανεται  αδικα  ενας βαγγελης....