το νευρικο μωρο- revisited 2011 (η επιστροφη του ασωτου)

Αυτος ο θυμομενος μπομπιρας ειναι εγω

Ήταν 17 του ιουνη,

η μανa μου είχε κι αυτή νεύρα 

γιατί πριν καν με γεννήσει περάσαμε μαζι ιλαρά

και οι γιατροί της είχαν πει

το παιδί θα βγει τρελό

και είχαν δίκιο τελικά κατά ένα  τρόπο

βγήκα τρελό + εξωγήινο

αλλά αυτό το ξέρουμε πια μονό εμείς έτσι? 

ειναι το μικρό μας μυστικό...

έτσι λοιπόν όταν γεννήθηκα η μανα μου μ  έταξε στον 

άγιο Γεράσιμο γιατί είχε δει όνειρο

και μάλιστα όνειρο μεταφυσικό που είχε σχέση με την νονά μου.

πριν την γνωρισει, που να σου εξηγω τωρα

ξέρεις τώρα τις ελληνίδες μανες 

ειναι από μονες τους υπερπαραγωγή

ηρωιδες

και μανάδες 

και με κληρονομικό χάρισμα 

και νοσοκόμες

και γιατροί μαζι

τα πάντα όλα

νευριασμένος από τοτε που φορούσα τα κοντά παντελονάκια

και έκλεβα την Μερεντα και την έτρωγα όλη, δε το συζητω

τον περασμένο αιώνα αυτά...

μεγάλωσα  πια

νευριασμένος και τώρα

κάτι γκρι τρίχες στο κεφάλι που το ξυρίζω πεζοναυτικά και δεν φαίνονται ακόμη κάτι η βαρεμάρα κάποιες  φόρες, κάτι που δεν παθαίνω έκπληξη με τίποτα

γιατί σας τα λέω αυτά ε

σημερα έχω γενέθλια και καθε που έχω,

θες λίγο το καλοκαίρι που μου χει κλέψει οτι αγάπησα πολύ μέχρι τώρα

θες λίγο τα βράδια τα μοναχικά κάνω και γω  τον απολογισμό μου .

δε θυμάμαι πόσο έγινα αλήθεια, 

και μάλλον δείχνω μικρότερος από τους συμμαθητές μου που παντρεύτηκαν 

από τα 30 μέχρι τα 40 είχα ένα άγχος πως θα ναι αυτή η δεκαετία του "φόβου" 

δεν με νοιάζει πόσο έγινα

το θέμα ειναι πως έγινα και έγινα με πολύ σκάψιμο μέσα μου,

πολύ κόπο και πολύ τρόπο

εγώ στο καθρέπτη βλέπω ένα τύπο που μεγάλωσε, 

ένα κομμάτι του χάθηκε μέσα στους δρόμους και στις  " νύχτες",

ένα κομμάτι του έμεινε το ίδιο όπως ήταν 14 χρόνο και ένα άλλο σάλταρε για να επιζήσει

καθε χρόνο τέτοια μέρα κλαίω για λιγοπολύ 

για δικούς μου λόγους...

Σημερα εκλαψα λιγο γιατί η μανα μου μεγαλη πια,

   με κοιταξε και στα ματια της εβλεπα το μπομπιρα που ημουν,

Αγάπη μου , παιδακ μου  (μαμα κοτζαμ μεσηλικας σε λιγο  θα μαι)

μου είπε να σαι καλά αυτό  θέλω

 Νιώθω  μια αμηχανία με τα γενέθλια,

δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ η να λυπηθώ που άλλος ενας χρόνος με μεγαλώνει

θυμάμαι μια φορά σ ένα παρακμιακό μπαρ μια τύπισσα με κόκκινα μαλλιά  με πλησίασε και μου ζήτησε να μου πει το χέρι

της έδωσα την παλάμη και ανάμεσα σε καπνούς και  Στρειτ βότκες  μεταξύ άλλων μου είπε οτι στα μέσα της ζωής μου θα ασχοληθώ με το γράψιμο και αλλά σουρεαλιστικά.

Αν εννοουσε το μπλογκινγκ, την γλύτωσε η λογοτεχνία  έχε. ..μεταξύ μας νομίζω οτι εννοούσε οτι στα μέσα της ζωής μου θα γράψω κανονικά πολύ κόσμο .

λοιπόν έχω γενέθλια

άντε ευχηθείτε

μισό να κάνω και γη μια ευχή και να σβήνω το κεράκι σε σχήμα αστεριού

και να βάλω να παίξει αυτό το αξεπέραστο κομμάτι του βήτα με τον τεράστιο Γιάννη παλαμίδα

και να το αφιερωσω το μωρο μου