χρυσαλλιδα (ανοιξιατικο ποστ)

χρυσαλλίδα < αρχαία ελληνική χρυσαλλίς

το δεύτερο στάδιο

 μεταμόρφωσης εντόμων, νύμφη

  

εδω στο νησί  καταλαβαίνεις την άνοιξη αλλιώς, 

μακριά από σκυθρωπούς έλληνες και ξένους 

μακριά από την βρώμικη σκόνη της πόλης

τα κατουρα στις γωνίες του κέντρου, τις σύριγγες

την αγενια , τον βρώμικο ιδρώτα τους

στην πόλη όταν και αν  χαμογελάσεις

στην καλύτερη περίπτωση σκεφτονται 

οτι έχεις "πιει" κατι η δεν είσαι νορμάλ

εδω ειναι τόσο κανονικό  να χαμογελάς

η θάλασσα ο ήλιος, το πράσινο, οι γλαροι..

τα ήσυχα βράδια

ακούω νέο Κωνσταντίνο βήτα και  ταιριάζει

τόσο  σ αυτή την άνοιξη μου

ειδικά τα απογεύματα που φοραω τα ακουστικά

και περπάταω στην αμμουδιά,

ο ήλιος κρύβεται πίσω από το βουνό

κάθε μέρα σχεδόν την ιδία ώρα

είμαι πάντα πιστός στο ραντεβού μας

τον βλέπω να κρύβεται και συνεχίζω τη γνωστή διαδρομή

αυτή η άνοιξη νομίζω βρήκε το φετινό soundtrack της

ειναι η ωρα που λεω ευχαριστω 

δεν ειμαι αχαριστος

εχω κατι καραφερει κατι  και γω. 

ασχετο ενα

ακουω τις ειδησεις 

γελαω πια τοσο. 

"...μαμα δεν υπαρχει δεξια κι αριστερα πια.."

ποτε δεν υπηρξε σαυτο το τοπο εξαλλου

μη φοβασαι δε θα σου κοψουν τη συνταξη 

παιρνεις μονο 300

και να στα κοψουν θα στα δινω εγω... 

ασχετο δυο

σας ευχαριστω τοσο για τα σχολια σας,

μερικες φορες ειναι πιο σημαντικα απο τα ποστ

μερικες φορες γραφετε και ανατριχιαζω τοσο

αφιρωμενο το τραγουδι αρχικα στην kovovoltes

που με προλαβε και το εκανε ποστ

 και στη συνεχεια σε ολους σας, τους γνωστους

αγνωστους 

σας θαυμαζω ολους

 

 

χάος γύρω μου αλλα όχι εντός μου

Αγαπημένε μου μπλογκερ
αυτες οι μέρες που ζω τα έχουν όλα, 
-συναντήσεις με "άγνωστα παιδιά" από τον ίδιο πλανήτη, όπως η ζουζούνα με το υπέροχο δωρακι που κέρδισα τυχαία μια παρασκευη.
Παιδί χαρα γεμάτο , με γλυκό βλέμμα και ακόμη πιο γλυκό χαμόγελο που διψάει για επικοινωνία , έτοιμη να δώσει ότι μπορεί στον άλλον, τόσο σπάνιο αυτό για την εποχή μας, Γεμάτη από αυτοσαρκασμός και χιούμορ.
Τελικά ποτε δε χάνεις όταν ασχολείσαι με τα μπλογκς.
Nα το! βρήκε τη θεση του στο παληο δερμάτινο μπαούλο .

Απρόσμενη συνάντηση  με φίλο από το στρατο, με ότι σημαίνει αυτό.
Στον στρατο δένεσαι, ένας χρόνος στο Έβρο στην ιδια πυροβολαρχία , στα ιδια σκηνάκια,περασαμε πολλά, αγαπηθήκαμε , γελάσαμε , κλάψαμε, αγανακτισαμε, κουραστήκαμε αλλα δε το βάλαμε κάτω.
Όταν ήρθε η ώρα για μετάθεση σε μια καλύτερη μονάδα για τους λίγους τελευταίους μήνες, μας πόνεσε,δε θέλαμε, είχαμε γινει αδέρφια.
Βρεθήκαμε ξαφνικά σ ένα μπαράκι, πριν μέρες, αλλαγμένοι αλλα ίδιοι,με λίγες ρυτίδες παραπάνω, είπαμε να μην ξαναχαθουμε
 Εχει ανοίξει καφέ  και θα πηγαίνω συχνά να τον βλέπω.


Κι ένα όνειρο με μια παιδική μου φίλη, που έχει σημαδέψει όλη την εφηβεία μου,
 την είχα χάσει, δεν ήξερα που ζει, τηλεφωνα είχαν αλλάξει.


Να φανταστείς την είχα χάσει από την εποχή που δεν υπήρχαν κινητά, ναι αγαπητε μου μπλογκερ, υπήρξε εποχή σαυτη τη χωρα που δεν υπήρχαν κινητά και μη σου πω ότι σύντομα θα ξανά υπάρξει  
Ποτε δε ξέρεις τι έχει στο μυαλό του ο γαπ ( mind the gap, mind the gap)
Πίσω στο όνειρο, ξύπνησα με καλη διάθεση και λέω θα ψάξω στο facebook και την βρήκα.
Είχα ψάξει και παληοτερα χωρίς επιτυχία
Αυτή τη φορα δοκίμασα όλες τις πιθανές εκδοχές του επωνυμου της στα αγγλικά 
Και χάρηκα πολύ


Και κει που κάπως που το  είχαμε πάρει απόφαση, και ψάχναμε το δικό μας στασίδι, μεσα στο κόσμο που καταρρέει (*) , δε ξέρω τι παίρνει αυτό το παιδί ο Γιωργάκης και κάνει τους άπαντες ν ασχολούνται μαζί του ακόμη και την ήρεμη λιμπερασιον.
Γιωργάκη παιδι μου, πάρε μια απόφαση τι θέλεις σ αυτή τη χωρα, τους έχει μπερδέψει όλους,
ακόμη και την κυρια Ευτέρπη  από τον αη Παντελεήμονα  που είχε κρύψει  χρονων συντάξεις  στο σιφωνι της τουαλέτας , για να μην της τα κλεψουν,και έχει να χέσει εδώ και τρία χρονια σπίτι της , πετάγεται μέχρι τα γκουντις  στη πλατεια αλλα θα  κλείσουν κι αυτά σε λίγο, τα πακιστανα της γειτονιας δε τρώνε εκεί, τρώνε στα μπακάλικα τους μεσα.


Γιαγιάκα δεν είσαι η μονη που μπερδεύτηκες,
χαος γύρω μας 
αλλα ξέρεις κάτι
όχι εντός μου.
Ότι και να γινει, we will survive αλλα θα χρειαστεί να αλλάξουμε.

ένα τραγούδι σπο Κ ΒΗΤΑ

Κ. ΒήταTransformations Live Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011 Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή

(Λ. Συγγρού 107-109, απέναντι από το Πάντειο Πανεπιστήμιο)

γιατι η γη ειναι πιο ομορφη απο μας...

Σκέψεις του ποιητη των  "δικων μου δρομων" μαζί με στίχους, ανέκδοτα σχέδια και εικόνες, αλλά και στιγμές από τη συνεργασία του με τον  Μιχαλη και τους  ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ και τις μέχρι σήμερα διαδρομες του, περιλαμβάνει η έκδοση με τίτλο «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο», από τις εκδόσεις "Οξύ"

Ο ΚΒΗΤΑ Προγραμματίζει «μικρές συναυλίες» το χειμώνα σε πόλεις που έχει πολλά χρόνια να παίξει, γράφει το soundtrack της ταινίας του Μενέλαου Καραμαγγιώλη «J.A.C.E.» και ετοιμάζει νέο άλμπουμ.

                 Στέρεο Νόβα : Ένα κλεμμένο ποδήλατο

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι

Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου

Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι