μεσάνυχτα στο κεντρο της πολης, χιονι..

Κάποιες βραδιές είναι διαφορετικές

Αρκεί ενας στρατός από χιονονιφάδες

 χαρούμενες μεθυσμένες

Να σε πάρουν από το χέρι 

και να σε σύρουν στο τρελό χορό τους

Μεσάνυχτα και κατι

Κάποιες θα λιώσουν,

 οι πιο δυνατές θ αντισταθούν,

θα πάρουν δύναμη από το αλύπητο παγερό κρύο και

θα παρατείνουν τη ζωή τους για καμία μέρα ακόμη

στα καπό των αυτοκίνητων, στις σκεπή της εκκλησιάς

στα δέντρα που τις υπομένουν

Γύρισα σπίτι και σε σκεφτόμουν

Ένα τέτοιο βραδυ του φλεβαρη του  2002

Μας την έκανες έτσι ξαφνικά

Ούτε συ  ο ίδιος δε το περίμενες

Μοναχά εγώ είχα  δει στα μάτια σου

 Τρεις μέρες πριν, ένα σκοτάδι

Και βιάστηκα κείνο το μεσημέρι να στα πω όλα

Πόσο  αδελφό μου σ ένιωθα πόσο  αγαπούσα

Πόσο συγγνώμη ήθελα να σου ζητήσω για τις νεανικές μου ανώριμες

Στιγμές

Ανοίχτηκαν κανάλια και ειπώθηκαν πολλά

Και οι νιφάδες έξω  αργά κι ευγενικά

 σα χτες το βραδυ

Κι εσύ δε Σταματουσες

Και να κι άλλο κρασί ..

Στο τέλος γίναμε ντιρλα

και  είδα στα μάτια σου χαρα 
γλυκεια

Σα μηλόπιτα

Που να το ξέραμε

 ότι 4 μέρες μετά

 Αναπάντητες κλήσεις στο κινητό σου

τις κοιταζα και δεν ηξερα πως να απαντήσω

Πώς να πεις μέσα από μια ψυχρή συσκευή

Κατι τόσο  μεγάλο

Πιο μεγάλο κι από το χρόνο

Κάθε τέτοια μέρα θα σου γράφω

 μεσα απο

εκατομμύρια   χρυσές οπτικές ίνες

Κάτω από το μπετό της πολης

Θα στέλνω αυτό το γράμμα στο

Ατέλειωτο συμπαν

Κάπου κει θα σαι

Το ξερω ρε  φιλε

 Δε Θα ζωγραφίζεις πορτραίτα παλιών ερωτών

Δε θα παραπονιέσαι ότι πάχυνες πάλι

Ούτε θα ψήνεις κοτόπουλο ρολό

Κυριακή μεσημέρι

θα με κοιτάς αυτό  το χαμόγελο

με την υποψία μελαγχολίας

και δε θα σου λείπω

αλλά εσύ θα μου λείπεις πάντα